ΖΩΗΧΑΤΖΗΘΩΜΑ"ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΜΑΣΚΕΣ"

Τα παιδιά με τις μάσκες θα φέρουν τις καλύτερες μέρες. 

Γιατί αυτά δεν είναι μόνο τα παιδιά του καναπέ, των σόσιαλ και των ξέφρενων πάρτι στις πλατείες ή στα μπαράκια σε κάποιο νησί, δεν είναι τα παιδιά που βασίζονται μόνο στο χαρτζιλίκι των γονιών τους και τα παιδιά που σπαταλιούνται σε ανούσιες ουσίες.

Είναι τα παιδιά που αφουγκράζονται, που έχουν αγωνίες και αγωνίζονται. Που υπέφεραν και υποφέρουν από μία πρωτοφανή οικονομική κρίση, είδαν ανθρώπους αγαπημένους να χάνονται και τα ίδια να μην έχουν μέλλον στην ίδια τους την πατρίδα.

Που αναγκάστηκαν να αφήσουν το σχολείο ή τις σπουδές τους και να δουλεύουν σε ξέφρενους ρυθμούς ντελίβερι, σαν γκαρσόνια στην καυτή άμμο ακούγοντας αγενή ή και προσβλητικά σχόλια από τον κάθε τυχαίο, που δεν μπορεί να περιμένει πολλή ώρα για την παραγγελία του. 

Είναι τα παιδιά της κρίσης και της φτώχειας και τώρα τα παιδιά της πανδημίας, που ζουν τον φόβο της αρρώστιας, του θανάτου και πάλι την αβεβαιότητα. Που ακούν για τη μεγαλύτερη μάχη, πόσοι θα μπουν στις εντατικές και πόσοι θα βγουν ζωντανοί από αυτές. Τα παιδιά που τρέμουν μη φέρουν τον ιό στο σπίτι και εξαιτίας τους πεθάνει ο παππούς και η γιαγιά. Τι στην ευχή θα γίνει με την ψυχολογία αυτών των παιδιών; 

Τα παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο φορώντας μάσκες και δε φαίνεται το όμορφο προσωπάκι τους. Που δεν χορταίνουν το οξυγόνο και η φωνή τους δεν ακούγεται. “Πιο δυνατά, δεν ακούγεσαι, Μαρία, Νεφέλη, Γιάννη, Ελίνα, Πέτρο, Κώστα...δεν ακούγεσαι, παιδί μου”. Τα παιδιά που δεν έχουν ανάσα και η φωνή τους πνίγεται κάτω από μια μάσκα. Μα πώς μπορείς να βάλεις φρένο στη φωνή των παιδιών; Τα παιδιά που δε φαίνεται το γέλιο τους, αλλά ευτυχώς γελάνε τα μάτια τους. 

Τα παιδιά που συχνά φοβούνται, που τρομάζουν, αλλά και τα παιδιά που δεν τα σκιάζει φοβέρα καμιά και δουλεύουν σκληρά και με πείσμα, κερδίζοντας παλικαρίσια ένα κομμάτι ελπίδας. Τα παιδιά που στραγγίζουν την καθημερινότητα, να βγάλουν λίγες σταγόνες από καλύτερες μέρες. Που ακόμη κλείνουν το μάτι στη ζωή, που ερωτεύονται, που αγαπούν, που έχουν το κεφάλι ψηλά, χωρίς να κάνουν παζάρια με την αξιοπρέπειά τους, γιατί η μετριότητα δεν είναι το καταφύγιό τους και δε θέλουν ηδονές με πιστωτικές.

Η απλότητα, η αθωότητα και η έμφυτη αίσθηση δικαιοσύνης που διαθέτουν, ίσως είναι η σωτηρία του κόσμου μας, ίσως είναι τα παιδιά της αλλαγής, με ιδεολογία που θα είναι δύναμη και όχι τροχοπέδη για την ανθρωπότητα.

Και για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, οι δικοί μας μασκοφόροι θα πειθαρχήσουν και θα δεχτούν τις μάσκες για τη διαχείριση της πανδημίας, για το καλό όλων μας. Δε θα δεχτούν όμως κανέναν περιορισμό και κανέναν συμβιβασμό στα όνειρά τους. Προς το παρόν κάνουν υπομονή μέχρι να βγουν ξανά στο ξέφωτο, εκεί που τους περιμένουν οι δικοί τους άνθρωποι, υγιείς και χαμογελαστοί.

Είναι τόσο λεπτή η γραμμή και είναι μέρες που το κακό ζητά αίμα και είναι τόσο πεισμωμένο, που σε ρίχνει κάτω με ένα μόνο βλέμμα. Αλλά κι αυτές οι μέρες κάποτε θα τελειώσουν.

Θέλει λίγο συμμάζεμα όλο αυτό, για να μη χάσουμε το μυαλό μας! Ζ.Χ