ΙΩΑΝΝΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ - ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ (ΧΡΗΣΜΟΙ &ΜΑΤΑΙΩΜΕΝΗ ΧΑΡΑ)

ΧΡΗΣΜΟΙ

Χαραγμένα γράμματα στο στήθος των δειλινών,
χρησμοί και λόγια προγονικών ονείρων.
Μ’ ένα φανάρι στο χέρι ψάχνει ο νυχτοφύλακας τα παιδιά
που χάθηκαν στο δάσος με τ’ απολιθωμένα πουλιά,
πλήθος γερόντων ψελλίζει προσευχές για τους λησμονημένους.
Μεγάλα φαράγγια σταματούν τα βήματα,
απέραντη η μοναξιά της έρημης γης.
Χρόνος αλήτης σβήνει τα κεριά της μνήμης,
σκοτεινά τα δωμάτια με τους άταφους νεκρούς.
Βουητό φοβερό ακούγεται καθώς ο αιώνας ξεσχίζει τα σωθικά του,
Εφιάλτες πολλοί στα τραπέζια της ματαιότητας.
Τα φθινόπωρα επιμένουν να ταλανίζουν τις φωτογραφίες,
τυραννισμένα τα πρόσωπα των επερχόμενων χειμώνων.
Βοριάς διάφανος παγώνει τις σκιές,
ξυλοπόδαρες τρέχουν πίσω απ’ τ’ ανύπαρκτα σύνορά τους.
Καγχάζει η τύχη πάνω από τους χαμένους χαρτοπαίχτες,
πασχίζουν αυτοί να πιάσουν τα χαλινάρια των ατίθασων αλόγων τους.
Ιωάννα Αθανασιάδου 

ΜΑΤΑΙΩΜΕΝΗ ΧΑΡΑ

Μπλε βιολέτες και χρωματιστά λαμπιόνια στο βάθος του ονείρου,
πλήθος αγριοπούλια σπαθίζουν τον ορίζοντα.
Ένας διαβάτης μοναχός στις απέραντες ακροποταμιές,
τα μέρη όλα άγνωστα κι αδιάβατα.
Οι νύχτες γεμάτες απ’ το τραγούδι της νοσταλγίας,
μια χλωμή λάμπα πάνω από ανολοκλήρωτα ποιήματα,
οι δρόμοι γεμάτοι από σιλουέτες που χάνονται.
Ύπνος λήθαργος κατρακυλά στο βάθος μιας μνήμης θολής,
αργοπορημένοι ταξιδιώτες καταφθάνουν σ’ αποβάθρες γεμάτες μοναξιά,
απεγνωσμένος ο άνεμος χτυπά τα γέρικα παραθυρόφυλλα.
Απ’ το βάθος της δημοσιάς καταφθάνουν οι πληγωμένοι
απ’ την αναμέτρηση μ’ ένα διάφανο, ανελέητο κενό,
η μέρα καταπίνει την πίκρα της ματαιωμένης χαράς.
Ιωάννα Αθανασιάδου 

Φωτογραφίες : Alastair Magnaldo - art