Ολοένα και πιο πολύ κοντά έρχομαι
στο κρυφό νόημα των λέξεων
που τόσα χρόνια σιωπούσαν μέσα μου
κοντά στο εύθραυστο κέλυφος τους
ανοιγοκλείνω αμήχανα τα χείλη
σε πρόβα τζενεράλε οι παλιές φωτογραφίες
με σφαλισμένα τα μάτια στην αντηλιά
που λέω να χορέψω ένα κουτσό
με τα παιδιά έξω στον δρόμο
να καμπυλώσω εκείνο τον χρόνο
με το δοκιμαστικό κατσαβίδι
να περπατήσω με την άμμο κολλημένη
πάνω στην ατροφική γύμνια του κορμιού
που άνθιζα πάνω του
την εποχής της πανδημίας
και που ακόμα κρατάει ανοσία
να κολυμπήσω με τις μικρές αδερφές μου ξανά
στον Αγ. Ανδρέα κάποιο απόγευμα
αυτό υπόσχομαι να προλάβω
και προσπαθώ να τρέξω
με την άγρια χαρά του βρέφους
στο πρώτο του μπουσούλισμα
τώρα όμως έρχομαι κοντά
στ' αλήθεια
με πρόθεση απέκδυσης
των ενοχών της αναπάντεχης αυτής ζωής
πίσω στο πατρικό στην ευκαλύπτων
το γύψινο εικονοστάσι της οικογενειακής προσφυγιάς.
Ηλίας Μάρκος
Φωτο: Η.Μ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου