ΠΟΛΥΞΕΝΗ ΖΑΡΚΑΔΟΥΛΑ "Φεγγάρι μου"

Το φεγγάρι ολόγιομο ξυπνά πάθη
έχει αρχίσει και κοκκινίζει.
Κόκκινο, το χρώμα του έρωτα
αλλά κι αυτό του αίματος, της πληγής,
μιας πληγής ανοικτής που αιμορραγεί καιρό τώρα,
υποφέρει.
Υποφέρει αυτή τη νύχτα μαζί μου,
κάθεται συντροφιά μου,
έξω από το παράθυρό μου
μετράει τα δάκρυα που τρέχουν από τα μάτια.
Καθώς ανοίγω το τζάμι
νοιώθω όλο και πιο πολύ το φως του να διαχέεται σ' όλο το δώμα
μία λάμψη ονειρική που μου ξυπνάει αναμνήσεις
και ταρακουνάει την ψυχή μου.
Η φωτογραφία σου βρίσκεται στα χέρια μου
η μορφή σου αγγελική ταράσσει την καρδιά μου
που τώρα οι χτύποι της έχουν δυναμώσει.
Η ζέστη είναι αποπνικτική
κι η νύχτα προμηνύεται μεγάλη
ένας άντρας με την κιθάρα του περνάει απ' έξω,
μια μελωδία ακούγεται και σα να γαληνεύει το μέσα μου.
Κάνει το μυαλό να ταξιδεύει μακριά, πέρα από την θάλασσα, πέρα από το νησί...
Η θάλασσα ηρεμεί κι αυτή στο άκουσμα του τραγουδιού...
Οι ακτίνες του φεγγαριού καθρεφτίζονται στα κύματα της θαλάσσης
καθώς μια ψαρόβαρκα περνάει..
Και ξανά γαληνεύει κι αυτή...
Έτσι ήσουν κι εσύ μια ψαρόβαρκα
που τάραξε την ζωή μου
της έδωσε φως
την έκανε χαρούμενη και λαμπερή
την καρδιά μου να πεταρίζει
στο άκουσμα της φωνής σου
στο αντάμωμα των ματιών μου με το σμαραγδί των δικών σου
στο απαλό σου άγγιγμα σαν χάδι
κι ύστερα ξανά σκοτάδι...
Έρεβος...

Πολυξένη Ζαρκαδούλα