Tην πιο πεπερασμένη, την πιο χοϊκή πλευρά της ανθρώπινης φύσης τη συνάντησα σε ένα νοσοκομείο. Πάνω από τις μάσκες που προφύλασσαν- που έκλειναν το δρόμο- για να μην περάσει ο επικίνδυνος ιός, έβλεπα τα μάτια. Μέσα από τα μάτια εκφράζονταν ξεκάθαρα μύρια συναισθήματα των ασθενών που κείτονταν στο κρεβάτι, πονεμένοι, αδύναμοι με τους ορούς στο χέρι, λες κι εκείνο το σωληνάκι, που τους χορηγούσε το απαραίτητο υγρό, τους ένωνε με τη ζωή. Πόνος, πολύς πόνος ανακατεμένος με ελπίδα ,πως δεν μπορεί η πολύτιμη υγεία που σχεδόν απ΄ όλους θεωρείται δεδομένη, να έλθει ξανά και να σηκωθούν από το κρεβάτι, να περπατήσουν πάλι, να ζήσουν. Να ζήσουν, να γυρίσουν στα αγαπημένα τους πρόσωπα, στις συνήθειές τους, στην παρεξηγημένη καθημερινότητα. Να ζήσουν άκουγες χωρίς να λέγεται κι από τους ελάχιστους συνοδούς τους που κουρασμένοι, άυπνοι, χωρίς την δυνατότητα για ένα γεύμα σωστό, με ένα καφέ ή ένα σάντουιτς στο χέρι κι ένα μπουκαλάκι νερό, στέκονταν πλάι τους με κουράγιο, με απαντοχή και λες έβλεπες στα μάτια αυτά πάνω από τη μάσκα όλα τα χαρακτηριστικά της ύπαρξής τους. Να είναι μειλίχιοι, στωικοί ή να αντιδρούν με νεύρα ζητώντας περισσότερα για τον άνθρωπό τους. Να αδημονούν στο μικρό σαλόνι του ορόφου της παθολογικής κλινικής περιμένοντας την ενημέρωση από την ομάδα των γιατρών που περνούσαν από κάθε θάλαμο εξετάζοντας, συζητώντας την πρόοδο των αρρώστων, τη νέα φαρμακευτική αγωγή, την ενδυνάμωση με μιαν άλλη αγωγή. Να τρέχουν προς το μέρος τους με εκείνα τα μάτια γεμάτα αγωνία. Κι οι γιατροί με τις άσπρες μπλούζες τους με μιαν απίστευτη ψυχραιμία ,αποστασιοποιημένοι από κάθε τι που θα θόλωνε ίσως την κρίση τους, σχεδόν ανέκφραστοι να εξετάζουν, να ενημερώνουν, να δίνουν όμως την καλύτερη επιστημονική τους γνώση, και κάπου -κάπου ν' αφήνουν να φανεί η συμπόνοια, η έννοια, η ανθρώπινη διάστασή τους. Οι νοσηλευτές και οι νοσηλεύτριες αρωγοί στην υπερπροσπάθεια για την επαναφορά όλων των ασθενών στο δρόμο που οδηγεί στην υγεία. Να κουράρουν, να λένε έναν καλό λόγο, να αλλάζουν με καθαρά, τριζάτα σεντόνια κάθε μέρα τις κλίνες, κι ας ήταν πολλά απ' αυτά τριμμένα από την πολυκαιρία. Οι καθαρίστριες με αυταπάρνηση όλο το 24 ωρο εκεί, ώστε τίποτα να μην έχει την εικόνα του κόκκινου, μα κυρίως την υπόνοια του μολυσματικού. Χλωρίνη και σαπούνι μύριζε ο μεγάλος διάδρομος που χώριζε τους θαλάμους σε δυο σειρές.
Ένα απόγευμα καθώς περπατούσα σε τούτο το μεγάλο διάδρομο στην απόλυτη ησυχία άκουσα από ένα θάλαμο: «Θεέ μου βοήθα» κι ήταν η φωνή σπαρακτική, τόσο πονεμένη που με συντάραξε ολάκερη, με έκανε να δακρύσω. Μα μέσα της αυτή η φωνή είχε τόση ελπίδα, τόση πίστη που ένιωσα το μεγαλείο αυτής της ψυχής που διαπέρασε όλους τους θαλάμους, έκοψε την σιγή, πέρασε πάνω κι ανέβηκε ψηλά στον ουρανό. Ένιωσα πως όσο κι αν η επιστήμη -ο ορθολογισμός της κάνει βεβαίως σπουδαία πράγματα για την ίαση -δεν αρκεί. «Η εμπειρία της επιστημονικής λογικής έχει μια θεϊκή γεύση. Η εμπειρία της πίστης έχει θεϊκή όραση. Ο ορθολογισμός από μόνος του οδηγεί στη γνώση του επιμέρους. Τον άνθρωπο από μονοδιάστατο τον κάνει επίπεδο. Η πίστη στον Θεό όμως του δίνει ύψος και όγκο. Άλλο πράγμα είναι να μελετάς τον κόσμο, άλλο τη δημιουργία του Θεού και άλλο να δοξάζεις τον Δημιουργό. Η πίστη, να ξέρετε, έχει μια λογική που καταξιώνει την ανθρώπινη νοημοσύνη.»**
Ξανά σιωπή. Κάθε στιγμή που πέρασα- συνοδεύοντας λατρεμένο μου πρόσωπο -στο νοσοκομείο, ήταν για με μια αποκάλυψη. Ναι! Αν θες να συναντήσεις την ομορφιά του ανθρώπου την εν δυνάμει αγιότητά του, μα και τη σκοτεινιά του στο έρεβος που τον οδηγεί ο πόνος, πήγαινε σε ένα νοσοκομείο. Θα καταλάβεις την ουσία της ύπαρξης, την απίστευτη ματαιότητα των κόπων σου για αίολες αναζητήσεις, την απαξίωση του εγωισμού, κάθε κακού, που σε βγάζει από το δρόμο της πραγματικής φύσης σου. Σε ένα νοσοκομείο μαθαίνεις την υπομονή, την καρτερία μα κυρίως τη δύναμη που έχεις μέσα σου- που κρύβεται- καθώς η ρουτίνα της ζωής σου, σου δίνει άλλες εικόνες, σε αλλοτριώνει, σε αποπροσανατολίζει, και θα μάθεις με τον πιο επώδυνο τρόπο μέσα από τον πόνο, πως πέρα από την υγεία ( σωματική και ψυχική) τίποτα δεν αξίζει στον κόσμο αυτό. Να είμαστε γεροί, να προσέχουμε τον εαυτό μας σωστά, να μην κλείνουμε τα αυτιά στις εκκλήσεις του για έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής και κυρίως να ακούμε την ψυχούλα μας που της πετάμε όλα τα σκουπίδια, τα κλείνουμε ερμητικά εκεί, κι εκείνη όταν αντιδρά- που αντιδρά- αργά ή γρήγορα μας τα δίνει πίσω, μας αρρωσταίνει το σώμα για να καταλάβουμε κάποτε την αξία της.
Περπατώ ξανά στο μεγάλο διάδρομο με έναν καφέ στο χέρι, που η γλυκύτατη κοπέλα που τον φτιάχνει στην καντίνα μου τον προσφέρει με χαμόγελο, και μου λέει κάτι γλυκό για το φουλάρι μου, για να με δει να χαμογελώ. Περπατώ ξανά προς το θάλαμο των γιατρών και συζητώ με την εξαιρετική επιστήμονα και πανέμορφο άνθρωπο ZΜ. και θαυμάζω την υψηλότατη νοημοσύνη, την αρτιότητα των γνώσεων, την απλότητα της έκφρασης χωρίς πολλούς ιατρικούς όρους, και σκέφτομαι πως η Ελλάδα έχει όντως υπέροχα «μυαλά». Τη ρωτώ γελώντας: «Στις πανελλήνιες 19500 μόρια;» «Όχι» μου απαντά, «ήταν δύσκολα τα θέματα στην εποχή μου, με 19000 μπήκα». Περνώ από το «γκισέ» -κάπως έτσι το λένε- των νοσηλευτριών, και καθώς μου δίνουν το εξιτήριο μου εύχονται μέσα από την καρδιά τους «Να είστε πάντα καλά». Δέχονται τη βαθιά ευγνωμοσύνη μου όλοι με το:« Παρακαλούμε, τη δουλειά μας κάνουμε».
Θαρρώ πως τούτη η μικρή χώρα είναι όρθια ακόμα, γιατί υπάρχουν, τέτοιας επιστημονικής ποιότητας και επαγγελματισμού και ανθρωπιάς ,υπέροχες παρουσίες.
_
** με αστερίσκο είναι τα λόγια του Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Ν. Χατζηνικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου