ΗΛΙΑΣ ΜΑΡΚΟΣ "Μικρό εαρινό"

Στον ελαιώνα της ενδοχώρας μου
ήρθα να ξελογιάσω τον καιρό
με το κενό της δραπέτισσας μνήμης
κρατώντας σε ετοιμότητα αναζήτησης
κάθε νόημα που έχει από καιρό χαθεί
μια μέρα του Μάρτη με λιακάδα λοιπόν
ήρθα όπως είχα φύγει και τότε παλιά
μ' ένα χαλίκι μέσα στο αριστερό παπούτσι
και μια μπουκιά ζυμωτό ψωμί
στο στεγνό απ' την διαδρομή στόμα
κατέβαινα στης ξερής κοίτης το μονοπάτι
κι έκοβα τα λαίμαργα βλαστάρια
για ένα λιτό στεφάνι στην πίστη του ορίζοντα
τότε είδα μπροστά μου/πανέμορφο κορίτσι
την μάνα μου σε γεννητούρια
ανάμεσα στις αγέννητες αδελφές της
και τους παππούδες να χορεύουν
πέρα στο μικρό τους αλωνάκι
είδα και τον πατέρα φαντάρο
να μαζεύει άδειους κάλυκες κυνηγών
κοίταζα συνεπαρμένος το παράξενο όραμα
στην φοβερή αυτή συνάντηση της κατηφόρας
πλέκοντας με τις τρυφερές βεργούλες της αγριελιάς
μικρά στεφάνια για τον τόπο που γεννήθηκα
ώσπου μια πίκρα απλώθηκε στα χέρια μου
ανέβηκε στα χείλη/στον ουρανίσκο
κι ύστερα χύθηκε μέσα μου ο χυμός της
και στάθηκε στον σφιγμένο οισοφάγο
εκεί που άλλοι λένε γενναίο στήθος
ένα ντροπαλό δάκρυ κυμάτισε απαλά
στις γερασμένες πλαγιές της ορμής
κι ανάμεσα στην ασημαντότητα των λέξεων
ακούστηκε το τραγούδι μιας γριάς παπαρούνας
ανάμεσα στα αγριολούλουδα των βημάτων μου
που έβαφε τις πατημασιές/αίμα κόκκινο
τι παράξενη διαδικασία η ανθοφορία
αν και επαναστατική πράξη θανάτου
επαναφέρει την άνοιξη του κόσμου
όλα αυτά τα ασυνάρτητα σε σμήνος
κι από λουλούδι σε λουλούδι /a loop in music
το θαύμα της επικονίασης/σκεφτόμουν
που γέμιζε αργά με λήθη τους αιώνιες κάλυκες
της προπατορικής ενοχής/για μια πατρίδα
στον ελαιώνα που ανακτούσε το κλαδεμένο ιστό
ήρθα να ξελογιάσω την τρομοκρατία της απώλειας
με αληθινή πίστη κι ελπίδα για μια ειρήνευση
κάτι που να στηρίξουμε τις ζωές μας/λογικό
κοίταξα πάλι προς τους αντικατοπτρισμούς
κι όλοι μου φάνηκαν σαν να'ναι οι μικρές πατρίδες
στην ερημιά εκεί μπροστά της ματιάς
που η εαρινή πικράδα της κουμαριάς
γλύκαινε την παγωνιά του σούρουπου
ανάμεσα στους όμορφους καρπούς της.

Ηλίας Μάρκος

Photo: Η.Μ.