ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΑΦΟΥΤΗΣ "ΗΧΟΙ"

Κράτησα τους σκληρούς ήχους,
που άκουσα στις διηγήσεις των περαστικών.
Και στα παραμύθια των στοιχειωμένων μου προγόνων.

Κράτησα τους ήχους
απ’ τις ξεθωριασμένες λύπες της ζωής.
Απ’ την ανατριχίλα του νερού στις δύσβατες νεροσυρμές
και απ’ το αστροπελέκι του αταίριαστου θανάτου.

Κράτησα τον εσπερινό στα σύννεφα της αγιοσύνης
Τον ψίθυρο στις φυλλωσιές του παράνομου έρωτα.
Και του θεού μου το κάλεσμα
σε διαρκή αμαρτία.

Κράτησα το λυγμό του μαύρου πουλιού
που πυροβόλησα πάνω απ’ τη σκοπιά
στο Γοργοπόταμο
Και τώρα σκοτωμένο στην ακροποταμιά
χαμογελάει στον ουρανό
με τη σπασμένη του φτερούγα.

Και το σφύριγμα του συρμού,
καθώς ξεφόρτωνε τους λαβωμένους στρατιώτες,
σφυρίζοντας στο χιονισμένο Λιανοκλάδι

Κράτησα το στεναγμό των ηρώων μου
που ξεψυχούσαν κυνηγημένοι
Και τη χαριστική βολή
στις εκτελέσεις των απροσκύνητων.

Ήχοι κατασταλαγμένοι στη μνήμη
Ντυμένοι την ομίχλη της ένοχης σιωπής.
Που πότε-πότε ανακαλούνται
σε εφεδρεία και επιστράτευση.
Σα σκοτεινιάζει η αυγή του κόσμου
και η ψυχή μου χάνεται
από εμφύλιους σπαραγμούς.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΑΦΟΥΤΗΣ
«ΤΑ ΛΥΠΗΜΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ»