“Έχω χαρά, είμαι καλά!”, της λέω. Αναρωτιέται γιατί. Είχαμε καιρό να βρεθούμε και με βλέπει λέει διαφορετική. “Αλλάζουν οι άνθρωποι...” της κάνω. Επιμένει πως δεν αλλάζουν και φοβάται ότι δεν είμαι καλά, επειδή γελάω πολύ.
Μα ξύπνησα σήμερα το πρωί, άνοιξα το παράθυρο και ο ήλιος έπαιζε με τα μαλλιά του παιδιού μου που κοιμόταν ακόμη. Δεν ήταν δεδομένο ότι θα βλέπαμε σήμερα τον ήλιο. Τεντώθηκα και πηγαίνοντας στην κουζίνα του έστειλα ένα φιλί και μερικά μέχρι τώρα ανεπίδοτα που η Ζωή χρώσταγε. Ξέρει αυτός να κάνει διανομές.
Ο καφές μοσχοβολάει και το καναρίνι στο απέναντι μπαλκόνι έχει τρελαθεί στο τραγούδι σήμερα. Η νύχτα ήταν όμορφη….Σκέψεις, αρώματα, γεύσεις...όλα ανακατεύονται γλυκά αυτό το ανοιξιάτικο πρωινό...Χτυπά το τηλέφωνο, είναι η μαμά...Ρωτά αν κοιμήθηκα καλά και όλα γύρω έχουν το άρωμά της. Μια τζούρα καφέ, μια τζούρα ζωής.
Κατεβαίνω με τις πιζάμες να ταϊσω το αδέσποτο κάτω από το σπίτι και βγαίνει αβίαστα μια “καλημέρα” στον ξένο που περνά τον δρόμο. Δε θέλω άλλο να σκέφτομαι, αλλά να με χτυπήσει ο καθαρός αέρας στο πρόσωπο. Αν και εφόσον και τι θα γινόταν τότε που...και γιατί δεν... και μήπως να μην...Άσε μας, κουκλίτσα μου, με τις θεωρίες σου, δε χρειάζεται να παίρνεις και πολύ στα σοβαρά τον εαυτό σου, αλλά αυτά που κάνεις.
Το ραδιόφωνο παίζει το “..Άσε με να μπω..”. Ασ’τον και συ, βρε μάτια μου, να ηρεμήσει! Η ζωή είναι απλή, η ζωή ξέρει και είναι ένα μικρό μεγάλο θαύμα. Μην ψάχνεις τίποτα περισσότερο. Σου αρέσουν ακόμη και οι ιστορίες της μαμάς σου, για τη γειτόνισσα που έπαθε νευροκαβαλίκεμα! Επιλέγω συνειδητά πλέον την πόρτα με τα πολλά χαμόγελα….Ποιος ξέρει τι θα μας φέρει η ζωή αύριο!…
Στα ζόρια είμαστε όλοι ίδιοι. Περάσαμε πολλά, περνάμε πολλά, αλλά δε θα τα αφήσουμε να μας πλακώσουν. Τα βάρη μας, τα λάθη μας, τα φορτία τα μεγάλα, τα κουβαλήσαμε σταυρό στην πλάτη και είμαστε ακόμη εδώ, αντέξαμε! Η κλάψα είναι για τα μωρά, που δεν έχουν ιδέα πώς να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους. Κάπου εδώ παρεμβαίνει ένα διαολάκι και μου λέει γιατί δε λέω πόσα έχω περάσει και πόσο έχω πονέσει και...και...και αν έχω μισήσει. Μπορεί...Πολύ, αλλά σε λεπτά μου πέρασε. Είναι χάσιμο χρόνου και εαυτού όλα όσα με ρωτά. Η πιο πολύτιμη πέτρα είναι αυτή που ρίχνουμε πίσω μας.
Αγάπη ή έρωτας; Πάλη και κόντρες και ξενύχτια και πάθος, με οτιδήποτε μας δίνει ζωή και μας κάνει να χαμογελάνε τα μάτια μας. Γιατί; Γιατί μας αξίζει και γιατί μπορούμε.
Θέλω μόνο να έχω την καρδιά μου καθαρή, για όταν και όπου χρειαστεί. Όπως έλεγε η γιαγιά μου, να φοράμε καθαρά εσώρουχα, μη τυχόν και πέσουμε κάτω κάπου έξω και χρειαστεί να μας πάνε στο Νοσοκομείο, μη γίνουμε και ρεζίλι στους γιατρούς! Ζ.Χ.
πηγή φωτογραφίας https://www.shutterstock.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου