“Μην πεις ποτέ ότι θέλεις να ζήσεις ήρεμα, η ζωή δεν αγαπά τα ήσυχα παιδιά, αλλά τα ατίθασα πνεύματα, που δημιουργούν ιστορίες. Φρόντισε μόνο να είναι καλή η ιστορία σου ”, μου είχε πει κάποτε ένας σοφός γέρος. Αλήθειες και παραμύθια και όλα ανακατεύονται γλυκά στις ιστορίες του καθενός μας και στο αποτύπωμα που θα αφήσουμε τελικά στο πέρασμά μας.
Μέρες γιορτής και φτάνεις με αργοπορία στο γιορτινό τραπέζι και στους δικούς σου ανθρώπους, εκεί που ζευγάρια μάτια κρέμονται από τα δικά σου. Και πρέπει να χαμογελάς και να είσαι παρών. Και ας σπρώχνεις με δύναμη το σκοτάδι κάποιες νύχτες, να μην πέσει πάνω σου, κι ας είναι φορές που νιώθεις μόνος και τρομοκρατημένος. Γιατί οφείλεις να είσαι παρουσία και όχι απουσία, ούτε δειλός και ντροπιασμένος λιποτάκτης της ζωής.
Η ζωή αγαπά τους δυνατούς και όσους έχουν το βέλος στην καρδιά και όχι στην πλάτη...Και έτσι, κάπου ανάμεσα στο μοίρασμα και στον εγωισμό, στήνεις μια ζωή. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Με όλα τα αυτονόητα και με όσα εννοούνται ή τεχνηέντως αποσιωπούνται.
Θέλω να μάθω στα παιδιά να κρατούν σφιχτά το σπαθί στο χέρι και να μάχονται, αλλά με πλήρη συνείδηση της σημασίας της μάχης. Να γνωρίζουν την κορυφή, να γνωρίζουν και τον πάτο. Με όνομα και ονοματεπώνυμο, γιατί και ο πάτος έχει ονοματεπώνυμο. Και οι ψευτιές και οι απάτες, και η κατρακύλα και το ξεπούλημα της ψυχής και της συνείδησης. Για λίγα ψίχουλα, μέχρι να συμβιβαστείς και να λες πάντα ναι, σαν αισχρή μάζα, που δεν αντιδρά στην καταπάτηση των δικαιωμάτων, της Δικαιοσύνης, της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας….της αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού.
Θέλω να βλέπω παιδιά, που θα τα έχουμε αναθρέψει με λύσσα για διεκδίκηση όσων τους ανήκουν, με σκονισμένα μαλλιά και μουτζουρωμένα πρόσωπα, σαν ομηρικοί ήρωες στη μάχη και μετά αποκαμωμένα να φυτεύουν στις βεράντες βασιλικούς και να γίνονται λιώμα από το ερωτικό μεθύσι, χωρίς να σταματούν να αναζητούν το πρόσωπο που είχαν δει στον τρελό εφηβικό τους ύπνο. Και μαζί θα αλλάξουν τον κόσμο. Και ένα μόνο άνθρωπο να αλλάξουν, κέρδος θα είναι. Για να μικρύνει η λίστα με τους απελπισμένους. Αλήθεια, πώς μπορούμε να κοιμόμαστε, όταν στη γειτονιά μας έχουμε τόσους απελπισμένους;
Θέλω τα παιδιά μας να τρέμουν μη χαθούν οι σταθερές των ανθρώπων και γίνουν αιμοδιψή ζώα με φασιστικές συμπεριφορές και να ξεχωρίζουν το ζώο μέσα στον διπλανό τους, όχι απαραίτητα από την περιβολή ή την αμφίεση, αλλά κυρίως κάτω από την ακριβή γραβάτα και τα γυαλιστερά μανικετόκουμπα.
Είμαστε αρκετά μεγάλοι, έχουμε περάσει ζόρικα χρόνια και πάψαμε προ πολλού να έχουμε καβατζώσει το πολύχρωμο σύννεφο. Απλώς ποντάρουμε στην έκπληξη, που θα τινάξει την μπάνκα στον αέρα. Χωρίς υπερβολές, χωρίς τσιτάτα, από όπου και αν προέρχονται.
Ευτυχώς πολλοί από μας έχουμε πια μάθει να ξεχωρίζουμε όχι το κεφάλι πάνω από τη θάλασσα, αλλά τη μάχη που δίνει κάποιος κάτω από το νερό, για να κρατηθεί στην επιφάνεια αυτή. Η μαγκιά είναι να ξεχωρίζεις και να μην υποτιμάς τη δύναμη της αδύναμης φαινομενικά μονάδας, ενίοτε έχει πολλαπλασιαστικές δυνατότητες.
Συχνά στον αντίποδα του “όλα θα πάνε καλά” έρχεται εκείνη η καταραμένη μαυρίλα και βουλιάζεις, χωρίς καμιά προειδοποίηση. Στον αντίποδα όμως της μαυρίλας, κάτι μου χάιδευε το πόδι σήμερα κάτω από το γιορτινό τραπέζι: ήταν το χέρι της Αγγελικής, της ανιψιάς μου, δεκαεννιά μηνών ομορφιά. Μπορεί να τρέμεις τελικά, όταν έχεις αγαπημένους να κρέμονται από τις επιλογές σου, αλλά είναι μαγεία να λες ότι θα έδινες το χέρι σου, χωρίς δεύτερη σκέψη, για να είναι αυτοί καλά.
Η ζωή είναι στιγμές. Και ό,τι μένει από μας είναι μια ιστορία που θα λέμε στους μικρότερους και σίγουρα μερικοί από μας θα έχουν να λένε όμορφα πράγματα. Τη στιγμή αυτή που σας μιλώ, δεν ξέρω ποιον να ευχαριστήσω στο σύμπαν για τη χαρά που νιώθω να με τυλίγει!…
Όλα θα πάνε καλά...το βλέπω στο βλέμμα της ανιψιάς μου!...Πάμε για ποδήλατο; Κάνει άνοιξη έξω. Τι κι αν γίνει μια στραβοτιμονιά; Απτόητοι συνεχίζουμε τη βόλτα μας!
Ζ.Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου