Πλησιάζει Πάσχα, γιορτή της αγάπης και ύμνος στη ζωή, αλλά οι δικοί μου αμνοί δεν ησυχάζουν μέσα μου και μου ξύνουν τις πληγές, Άλλοι ζητούν δικαίωση, άλλοι εκδίκηση και ήρεμες νύχτες χωρίς εφιάλτες.
Σκέφτομαι όλα εμάς, τα παιδιά της κρίσης και την τελευταία δεκαετία μας. Όλους εμάς που βιώσαμε τον πόνο, τον φόβο , πήγαμε στην κόλαση, γυρίσαμε και τώρα σαν ζόρικο παζλ συναρμολογούμε τα κομμάτια μας, μόνο που κάποιες ψηφίδες δε θα τις ξαναδούμε ποτέ. Όλους εμάς που βιώσαμε την απώλεια και το πένθος και η καρδιά μας ράγισε.
Έρχονται στο νου οι μέρες οι φοβερές εκείνες και οι τύποι με τις γραβατούλες να περνούν το κατώφλι στο Χίλτον και το κατώφλι των σπιτιών μας και να μας λένε ότι θα πρέπει να πληρώσουμε τα χρέη που δεν ήταν δικά μας, την ώρα που ο ηλικιωμένος πατέρας μας μάζευε τα ψιλά για να πάει στο σούπερ μάρκετ, έναν άλλον πατέρα να κρύβεται, για να μην του ζητήσει ο διαχειριστής τα κοινόχρηστα και κάποιον άλλον πατέρα λίγο παραπέρα, να σταματάει το παιδί του από τις σπουδές, γιατί μόλις είχε απολυθεί και “...θα δούμε...μέχρι να φτιάξουν τα πράγματα...’’.
Θυμάμαι τα μισοάδεια ψυγεία και τις κρύες αίθουσες στα σχολεία χωρίς θέρμανση και τα Νοσοκομεία που είχαν διαλυθεί. Βιώσαμε και αντέξαμε πολλά που καταρράκωσαν την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό μας και αυτό είναι η χειρότερη κρίση . Να απλώνεις το χέρι και νιώθεις χαρά, όταν σου δίνουν σε μια ντροπιαστική ουρά κόσμου μια τσάντα με μήλα.
Η οργή ξεχειλίζει και ακόμη δεν έχουμε πάρει ούτε απαντήσεις ουσιαστικές, ούτε και είδαμε τους υπεύθυνους να πληρώνουν για τις ανομίες τους. Και αντί να τους δούμε να κρύβονται -τουλάχιστον αυτό- τους βλέπουμε να κάνουν εμφανίσεις σε συνέδρια και εκδηλώσεις και παραθύρια με ύφος καρδιναλίων πολλών και να τινάζουν τα μαλλιά, να σηκώνουν το φρύδι, να παίζουν θεατράκι, και να μας χαμογελούν και να μας κάνουν γλύκες και χαρούλες και να μας ζητούν ξανά την εμπιστοσύνη και την ψήφο μας και όλα νερό και αλάτι και...μα τι βλέπω; Μας κλείνουν το μάτι; Μήπως μας φλερτάρουν κιόλας; Δεν μας έχει ξανατύχει, να μας συγχωρείτε, μα είμαστε άμαθοι σε τόση αγάπη και νοιάξιμο .
Τι θέλετε τώρα; Αγάπες; Απλά μαθηματικά είναι και παιχνίδια με αριθμούς που καίνε και τσουρουφλάνε: σαράντα χρόνια κλεψιάς, απατεωνιάς, ψευτιάς και υποτίμησης της λογικής μας είναι. Δανεικά και αγύριστα είναι από σας για μας με αγάπη και τραγική υποθήκη δύο και βάλε γενεών είναι.
Είναι ακριβά γούστα και τροπικό μαύρισμα και ξαπλώστρες σε εξωτικούς προορισμούς για σας και για μας μαύρισμα στην καυτή άσφαλτο, μέχρι να γυρίσουμε από τη δουλειά τα μεσημέρια του καλοκαιριού. Φάγατε τόσο πολύ, που αναρωτιόμαστε πώς δεν έχετε σκάσει ακόμη. Ατιμωρησία και στην υγεία των κορόιδων. Από σας, τους γελοίους συνδικαλιστές της διπλανή πόρτας και από τους λαμπρούς φωστήρες, τους άριστους, που μας σκάσατε μύτη με περγαμηνές από τα εξωτερικά και τα εσωτερικά, από τους γόνους της κακιάς ώρας, που αν οι συνθήκες και η χώρα θα ήταν όπως έπρεπε να είναι, δε θα σας εμπιστευόμασταν να πάτε ούτε στο περίπτερο να μας αγοράσετε τσίχλες, πόσο μάλλον τις ζωές μας.
Πόσα χρόνια ακόμη νομίζουν ότι θα παίζουν με τις ζωές μας, αντί να μην ακουστεί το όνομά τους για τα επόμενα εκατό; Που νομίζουν ότι θα τους περιμένουμε να ξαναγυρίσουν και θα τους πληρώσουμε και τα δάνεια! Όλο αυτό ξεπερνά κάθε όριο θράσους: η πλακίτσα με τις ζωές των ιθαγενών που τους δίνατε γυαλάκια και καθρεφτάκια κομμένη! Τίποτα δε θα είναι πια ίδιο.
Τώρα που μιλάμε ή ακούω στα αλήθεια ή τα φτιάχνει το μυαλό μου αυτή την νύχτα της άνοιξης...ακούω το τραγούδι του Τσιτσάνη “ Σαν απόκληρος γυρίζω”...Ξοφλημένες ζωές, κουρέλια που αντιστέκονται...Δε φταίμε, ρε γαμώτο!
Παίξε δυνατά, δάσκαλε!… Ζ.Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου