ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ "ΠΟΙΗΣΗ"

Του ’λεγε να κατα­φύ­γει στην ποί­ηση,
γιατί μπο­ρούσε ως μύστης να την υπη­ρε­τή­σει,
στην τέχνη της να υψω­θεί,
να λυτρω­θεί στη δημιουρ­γία
και να μετα­λά­βει της ζωής την ομορ­φιά,
στίχο το στίχο,
κι απ’ τη θεία τούτη μετά­ληψη
τόσοι πιστοί προ­σκυ­νη­τές και λει­τουρ­γοί να πιούνε.

Αρνή­θηκε τη σιωπή, φοβή­θηκε και τον ύμνο,
γιατί η ποί­ηση δεν είναι του λόγου σμί­λεμα
ούτε έμπνευση του απεί­θαρ­χου μυα­λού.
Απέ­χει από την τέχνη και τη σπουδή
και δε συν­θέ­τει παν­δαι­σία
ούτε έκφραση είναι και επικοινωνία.

Είναι οργή και σπα­ραγ­μός,
άλγος και ορρω­δία,
κατά­βαση είναι στα σκο­τεινά του θανά­του,
και μοί­ρα­σμα και σκόρ­πι­σμα της ψυχής.
Είναι κραυγή απ’ την άβυσσο,
ανά­στα­σης πισω­γύ­ρι­σμα,
γεν­νη­ση­μιού το φύτρο,
φως αστρα­πής που φλο­γί­ζει των αδύ­των
και φαί­νο­νται στο μεγα­λείο τους,
τ’ ανθρώ­πινα τα πάθη.

Του 'λεγε ν'  αρμε­νί­ζει της ζωής,
με θάλασσα το στο­χα­σμό και άνεμο το λόγο.
Οι λέξεις κόκ­κινα πανιά,
οι στί­χοι του κατάρ­τια,
μακριά απ ́ αβά­στα­χτα λιμά­νια
κι ανυ­πό­φο­ρες στεριές.

Ανε­πι­τή­δευτα της νύχτας αδελ­φο­ποι­τοί,
το βίωσαν κι οι δυο
με ταυ­τι­σμένη σκέψη.
Δεν είναι η ποί­ηση δια­φυγή
και γλί­στρημα στο χρόνο,
ούτε κατα­φυγή κι αρμέ­νι­σμα ονεί­ρου.
Οδύνη είναι στ’ αδιέ­ξοδο
και παρά­δοση στη μονα­ξιά τ’ απεί­ρου.
Γι αυτό και δεν δια­βά­ζε­ται,
παρά ομολογείται.

Από τη συλλογή "ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΗΣ -Ω"

Η φωτογραφία είναι από http://elve1980.gr/