ΣΜΑΡΩ ΝΟΤΟΥ "ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ"

Στην έρημη αγκαλιά μιας λευκής σελίδας
μπλεγμένη με την αγρύπνια μου ζωντανεύεις.
Στολισμένη με λέξεις αβίαστες σεργιανάς
στους μυστικά στενούς της δρόμους
και μου γνέφεις να σ’ ακολουθήσω.
Σαν κάτι που έρχεται και ριζώνει μόνιμα στην ψυχή
όλα θέλω να σου τα πω
όλα να σου τα γράψω.
Στο διάβα σου σα βυθιστώ σπάει ο χωμάτινος κορμός.
Πέταγμα της θέλησης το ιερό σου σινιάλο
μπολιάζει μέσα μου το άγνωστο.
Γεμίζει λαχτάρα το άδειο χαρτί.
Σ’ έναν κόσμο γεμάτο ασχήμια μου μαθαίνεις να πετώ.
Με τρεμάμενο χέρι να αφουγκράζομαι την αλλόκοτη σιγή
και ανυποψίαστη να συνωμοτώ με το ανώτερο.
Να υψώνομαι πάνω από κάθε βατό όριο
να φτάνω πιο πέρα από ‘κει που νομίζω πως υπάρχω.
Με το βοριά απέξω να μαίνεται
μαζί σου ξεστρατίζω από την γκρίζα ομίχλη της υποταγής
και αγκαλιάζω όλο το γαλάζιο που χρειάζομαι.
Μέσα από σένα ποίηση μπορώ να με νικήσω.
Κάθε σου ανάσα το κλειδί
που ξεκλειδώνει μονομιάς το ανομολόγητο
ανασύροντας από δύσβατα έγκατα την ανάγκη.
Δάκρυ βελούδινο που ραίνει με μελάνι
το απόλυτο γδύσιμο της ψυχής
και από το ακατόρθωτο ζητά, όραμα να αναστήσω.
Σε μια προσευχή, μια προσταγή, μία σκέψη,
μια κραυγή να ενσαρκωθώ
την ηχώ τους να ακολουθήσω.
Τόσο μικρή εγώ, τόσο φοβισμένη κι ασήμαντη
έτυχα της μεγάλης τιμής
να λούζομαι το ανεμπόδιστο φεγγοβόλημά σου
και το μυστηριακό άρωμα των νοημάτων σου να ρουφώ
χορταίνοντας την ψυχή μου στο άπειρο.