Ειρήνη-Βαρβάρα Λαγουβάρδου "Στα Μονοπάτια Της Γενέθλιας Γης" Ποιητική Συλλογή

(Γράφει η Ειρήνη-Βαρβάρα Λαγουβάρδου)

*•❈•*

Η ποιητική συλλογή, «Στα Μονοπάτια Της Γενέθλιας Γης», είναι το τέταρτο βιβλίο μου, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ· συμπεριλαμβάνει 54 ποιήματα (εκ των οποίων τα 52 δημοσιεύονται για πρώτη φορά), μέσα από τα οποία πραγματεύομαι την ευρύτερη έννοια της «Γενέθλιας Γης» και πώς οι συνιστώσες αυτής επιδρούν στην ψυχοσυναισθηματική -δια βίου- εξέλιξη του ανθρώπου.

Για μένα, ετούτο το βιβλίο είναι μια διαρκής επιστροφή στη γη των προγόνων, στη γη της καρδιάς μου, στην Κρήσσα γη.

*•❈•*

Λίγα λόγια για τη θεματολογία της ποιητικής συλλογής (απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου): 

[…] Θα θυμηθώ το στίχο του Νικηφόρου Βρεττάκου, ο οποίος λέει: «Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος, όπως ο κόρφος της μητέρας μου»· και θα αντικρύσω τη γενέθλια γη ως «ορμική συνιστώσα», ως αναπόσπαστο κομμάτι της ορατής και αόρατης ψυχικής δομής του ανθρώπου· των συνειδητών και ασυνείδητων πλευρών της προσωπικότητάς του, οι οποίες αλληλεπιδρούν, συγκρούονται και συνθέτουν τη μοναδική ταυτότητά του, την ηθική διάρκειά του στο χώρο και στο χρόνο. 

Θα συλλογιστώ τους καβαφικούς στίχους, οι οποίοι λένε: «Η πόλις θα σε ακολουθεί. (…) Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις.»· και θα επιστρέψω στο γενέθλιο τόπο. 

Νοερά, θα περιδιαβώ τα μονοπάτια του, θα αφήσω τη ματιά μου να απλωθεί στις θάλασσές του, θα υψώσω το βλέμμα, για να κοιτάξω τις βουνοκορφές του κι, ύστερα, θα το χαμηλώσω, για να μπω στα παλιά, πετρόχτιστα σπίτια· να συναντηθώ με τους ανθρώπους του και να αναμετρηθώ με την άφθαρτη, πνευματική υπόστασή τους, καθώς εκείνη ανθίσταται στου θανάτου τη λήθη. 

Φυσικά, δε θα παραλείψω να δω με περίσκεψη τη σημερινή πραγματικότητα· να αντιπαραθέσω τα νέα ήθη, τα οποία δεν έχουν αφήσει ανέγγιχτο κανένα τόπο. 

Ωστόσο, θα αναλογιστώ πως ετούτο το ταξίδι δεν έχει σκοπό τη φυγή, ούτε το στείρο εγκλωβισμό στη νοσταλγία· ετούτο «το ωραίο ταξείδι» είναι η προσωπική και δημιουργική διαδρομή του ανθρώπου· «αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει».

Ειρήνη-Βαρβάρα Λαγουβάρδου

❈ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ❈

1. «ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ» ~ η 3η στροφή του ποιήματος

*

Στην παραφθορά του χρόνου,

τα παιδικά λαχνίσματα αντηχούν,

μαλώματα ποιος αρχηγός θα γενεί·

βυθοσκοπήσεις του μυαλού που αναπολεί,

επιθυμία της ψυχής -στο μεσημέρι της ζωής-

στο ίδιο κείνο ανθόνερο να κολυμπήσει·

γυμνά τα πόδια και βρεγμένα

στην ίδια αυλή να περπατούν,

 στο πετρόχτιστο σπίτι της γενέθλιας γης

 

                    *•❈•*

2. «ΕΡΗΜΩΣΗ» ~ η 2η από τις 3 στροφές του ποιήματος

Στην τόση ερημιά, ολόρθα τα βουνά,

στου σκοταδιού τη σιγαλιά αγρυπνούν·

στις ράχες τους που τσάκισαν

τον άνεμο φορούν· αχολογούν,

μη και η ξέψυχη πολιτεία ξυπνήσει

Η πνοή τους, εσπερινή δροσιά,

λεπταίσθητο φύσημα, ψιθυριστά περνά·

τις φυλλωσιές των δέντρων αναδεύει,

στα σπίτια τ’ αδειανά τρυπώνει·

τα πνεύματα αναζωπυρώνει,

από τη λήθη του θανάτου να εγερθούν

 

                    *•❈•*

3. «ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ» ~ η 2η στροφή του ποιήματος

*

Οι φίλοι μου, ατίθασα παιδιά,

χέρια σφιχτά· γελάσαμε και κλάψαμε,

όταν τα σύννεφα διαλύονταν,

κι όταν τα όνειρα γλιστρούσαν·

στ’ ουρανού τη ρωγμή σαν τρυπώναν,

για λίγο… για πάντα…

Ίδιο ποτήρι -τότε- μοιραζόμαστε,

οι φίλοι μου κι εγώ, ψυχές ανταρτοθρεμμένες,

στην υγειά των χαμένων ονείρων πίναμε

 

                    *•❈•*

4. «ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΗ ΒΟΛΤΑ» ~ η 3η στροφή του ποιήματος 

*

Της άνοιξης τη βόλτα περπατώ

μέσα στον κόσμο κι έξω απ’ αυτόν·

προχωρώ κι αφαιρούμαι,

σταματώ… συγκινούμαι

Στο λαιμό μου δεμένη κλωστή,

του Μάρτη, κόκκινη και λευκή·

απ’ τον ήλιο δε με προστάτευσε,

το λιοπύρι τα μάτια μου τα ‘καψε

Στ’ ακροκλώστι χελιδόνι δεμένο,

της άνοιξης χωματένια φωλιά έχει σιάξει·

φυλαχτό και ενθύμηση να ‘ναι

στη βαθιά του στήθους μου κρύπτη

 

                    *•❈•*

5. «ΘΑΝΑΤΟΠΟΙΝΙΤΗΣ» ~ η 2η από τις 3 στροφές του ποιήματος

*

Θα ‘ν’ το τραγούδι της καρδιάς,

κείνης της πολεμίστρας που πάλλει

και τους παλμούς της συντονίζει

μ’ όσα απ’ τους οιωνούς ψυχανεμίζεται

Θα ‘ν’ το τραγούδι τ’ αγριμιού που γέρασε

κι ήσυχα -δίχως εξάρσεις πια- αποσύρεται

για το στερνό του αλύχτημα

Θα ‘ν’ το τραγούδι του πουλιού

που μια φορά -στερνή φορά- κελάηδησε,

μ’ ένα αγκάθι μπηγμένο στην καρδιά·

τι κι αν κανείς δεν τ’ άκουσε;

 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Η Ειρήνη-Βαρβάρα Λαγουβάρδου γεννήθηκε στην Αθήνα και κατάγεται από το Ρέθυμνο της Κρήτης. 

Είναι πτυχιούχος του τμήματος Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών και κατέχει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ψυχολόγου για όλη την επικράτεια από τη Νομαρχία Αθηνών (Δ/νση Υγείας & Δημ. Υγιεινής Νότιας Αθήνας). 

Έχει εργαστεί στο τμήμα Ιατρικής Εμβρύου της ιδιωτικής μαιευτικής και γυναικολογικής κλινικής «ΜΗΤΕΡΑ», στην Ελληνική Μαιευτική και Γυναικολογική Εταιρεία και στην Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου Αγίου Δημητρίου. 

Είναι συγγραφέας, δοκιμιογράφος και ποιήτρια, και έχει εκδώσει τα κάτωθι βιβλία, τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «ΟΣΤΡΙΑ»: 

«ΡΑΓΙΣΜΕΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ – Η ώρα της εξόδου» (2015) 

«20 ΘΕΜΑΤΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ ΣΕ ΤΟΜΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΖΩΗΣ» (2016) 

«ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΥΡΥΔΙΚΗΣ» (2017) 

«ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΕΘΛΙΑΣ ΓΗΣ» (2019) 

Είναι δημιουργός και διαχειρίστρια του ιστολογίου «ΕΜΨΥΧΟΣ ΛΟΓΟΣ» (https://empsichoslogos.wordpress.com/ ). 

Κείμενά και ποιήματά της έχουν φιλοξενηθεί στο περιοδικό λόγου, τέχνης και πολιτιστικής καλλιέργειας, «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ», καθώς επίσης στα ιστολόγια, «απέραντο γαλάζιο», «Homo Universalis» και «Ελλύχνιον».