ΙΩΑΝΝΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ "ΠΗΛΙΝΑ ΕΙΔΩΛΙΑ"

Πήλινα ειδώλια
θαμμένα σε άγνωστες πατρίδες,
ήσυχα μες στην αταραξία της αιωνιότητάς τους,
γαλήνια στη μοναξιά τους.
Ασχημάτιστη σκέψη,
πρωτόπλαστη σάρκα,
θεμέλια στο σύνορο της ζωής και του θανάτου.
Πήλινα ειδώλια πανάρχαια,
αναδυόμαστε από τη θάλασσα,
όστρακα κολημένα πάνω μας.
Περιπλανιόμαστε στις χλιετηρίδες,
περπατάμε σε στεριές από φως κι ουρανό.
Οι ρίζες μας αδρές στον πρωτόπλαστο πηλό,
το πρόσωπό μας άτεχνα σχηματισμένο.
Μικροί γίγαντες,
ξεπροβάλλουμε κάθε τόσο απ’ τα σπλάχνα της γης,
αναπαυόμαστε στον κήπο με τους αρχαίους χρησμούς.
Πρόγονοι αγαπημένοι ανασαίνουν στο στήθος μας,
η μνήμη τους, δικιά μας.
Μοναδική συνάντηση του χρόνου με την αθανασία.
Ανίσχυρα ολωσδιόλου τα δαφνόφυλλα της Πυθίας,
που εκστατική κι αλλόφρων
προσπαθεί να εξιχνιάσει το πρόσωπό μας.
Ιωάννα Αθανασιάδου