Ποιητική Συλλογή
Αθήνα 2019
ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ
Το εκμαγείο μου θρύψαλα έκανα!
Ανθίζω!
Ανθίζω στο ορυκτό άλας
των παγωμένων κορυφών,
στην γραφίδα των σπασμένων βράχων,
στις αφώτιστες τοιχογραφίες σπηλαίων
στην αχλύ καυτηριασμένων πληγών
πάνω από τη φλόγα μου,
στην καύτρα που ταξιδεύει
στα ύστερα σαπρογόνου ύπαρξης.
Ανθίζω στην πρώτη αχτίνα του ήλιου
που γεννιέται ελπίδα.
Στη μοναξιά του πλήθους
μισή μέσα και μισή έξω από τον κόσμο.
Τυλιγμένη με αρώματα ιππεύω αιθέριες νότες.
Η καλύτερη belle epoque είναι σήμερα!
Το εκμαγείο μου θρύψαλα έκανα!
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Σπούδασα Γεωλόγος στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
και ζω στην Αθήνα με την οικογένειά μου και τα δυο παιδιά μου.
Αγωνίζομαι να τους μεταφέρω την πίστη μου
για έναν καλύτερο κόσμο, γεμάτο αλήθεια, έρωτα αγώνα και δημιουργία!
Ζω ρεαλιστικά, σκέφτομαι ρομαντικά, ονειρεύομαι
σουρεαλιστικά. Ανθίζουν στα κενά των λέξεων, πότε
αγριόχορτα, πότε άνθη, σπόροι της ψυχής μου που ίσως την κάνουν «αισθητή».
Η επιστήμη της γεωλογίας λυτρωτική, αποτυπώνεται στις αράδες,
μέσα από την ελευθερία των εκτός τόπου και χρόνου συμπαντικών συντεταγμένων.
Η μόνη χαρά της ζωής ο ρεαλισμός! Τα όνειρα, ψέματα που ντύθηκαν με τα γιορτινά τους.
Στη μοναξιά του πλήθους μισή μέσα και μισή έξω από τον κόσμο.
Το εκμαγείο μου θρύψαλα έκανα! Φορώ διάφανο
παρένδυμα, βαρύ κι ασήκωτο απολιθωμένα όνειρα.
Άστρα νεφελίμ καίνε τις παλάμες μου, λάβα, ρέει το
ηφαίστειο τ' ουρανού μου. Γιορτάζει το φως, ψάχνω το κτητικό!
Φως μου, φως τ' ουρανού και φως του βυθού μου! Κόκκινο φως...
Στο παράδοξο, ατελές και ουτοπικό βρίσκω την ομορφιά
του αυθεντικού και παρθένου συναισθήματος των λέξεων!
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ
ΑΝΗΛΕΗΣ ΕΞΑΡΓΥΡΩΣΗ
Απαρίθμηση και ταξινόμηση
και μετά στον κωδικό τακτοποίησης.
Μια εποχή που πρέπει
και η βροχή να έρθει στην ώρα της.
Όπως εσύ στο προγραμματισμένο
ραντεβού της εξιλέωσης.
Όπως το κενό που δεν θα γεμίσουμε ποτέ.
Όπως το κέρμα της φιλανθρωπίας
την κατάλληλη στιγμή
μιας εκβιασμένης κατάντιας.
Από τις ώριμες στοιβαγμένες στιγμές
που περικλείονται
στην ταγγισμένη οσμή της αναμονής
προτιμώ την άγουρη
φρεσκάδα της παρόρμησης
του αυθεντικού πρώιμου συναισθήματος
που θα ζει στην ελευθερία της διαύγειάς του.
Πίσω από λαδωμένες κόλλες
και ιδρωμένες πολυθρόνες
πεταμένες ψυχές σε στρωσίδια
μιας ταλαίπωρης προσπάθειας
ανθρώπινης επιβεβαίωσης.
Εξεγείρομαι στο μαύρο της ψυχής σας
τακτοποιημένα βιβλιάρια
εξαργύρωσης παρελθόντος!
❀❀❀❀
ΝΕΦΗ ΘΥΣΑΝΟΙΦτερό πληγωμένο κρατά η άρνηση
τελευταίος φθόγγος η αλήθεια
άφωνη ουσία
στον αέρα σταγόνα ζει,
πάνω από την μαυρισμένη γη.
Αναμέτρηση συνύπαρξης,
παρόν,
ερημική τοπογραφία,
αδιάκοπη αρνησιπατρία…
Αφού γεννηθεί και πριν πεθάνει
χνάρι γίνεται ότι δεν φαίνεται,
απαλύνει ο αέρας μου
τις λάσπες των χαντακιών.
Νέφη,
ο δρόμος μου γραμμή
με ακολουθεί
δες, μην την μαυρίζεις.
❀❀❀❀
Από το «α» θα περπατήσω,
μα δεν θα φτάσω στο τέρμα.
Μια αλφάβητος δεν φτάνει,
ούτε δυο, ούτε τρεις…
Ένα «α» αρκεί
να πλημμυρήσει τη γη
χαρά α-περίγραπτη
τόσο α-φαιρετικά λειτουργεί
που δεν μένει τίποτε άλλο
α-ναιρεί όλα τα επίθετα,
στέκεται μόνο του σαν κεφαλαίο
και σαν επικεφαλίδα μαζί
και σαν επίλογος ανοιχτός.
Α-τελείωτη λέξη
στην τελευταία στροφή ποιήματος,
άφωνο ρεφρέν
στο τέλος του τραγουδιού, έτσι
για να μπορεί να επαναλαμβάνεται
σαν χαλασμένος δίσκος...
Μια ά-βυσσος μοιάζει, που
αντίλαλος δεν θα επιστρέψει ποτέ
τόσο ηχεί το ποτέ
που σαν πάντα ακούγεται!
Κι εγώ τόσο που θέλω να με καταλάβεις,
στον αντίποδα θα σε βάλω,
στην άλλη άκρη της αβύσσου
όπου τόσο ηχεί το πάντα
που σαν ποτέ ακούγεται…
Αποφάσισα να τα σβήσω όλα
με κλασική γομολάστιχα.
Δεν χωρούν οι λέξεις στα μολύβια.
Τι να σου κάνουν τα γραμματάκια,
όταν έχεις σβήσει όλο το σύμπαν;
Τρελαίνεται ο χρόνος και δεν ξέρει να μετρά,
το χαρτί μένει λευκό ταπεινό, σα μυστικό χάρτη
που μόλις το δει το φως της ημέρας
καίγεται ...
❀❀❀❀
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Αντί ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΥ Ευμορφία Καλύβα
Η Ευμορφία Καλύβα γεννήθηκε
στον Πειραιά το 1970.
Σπούδασε Γεωλόγος-Γεωτεχνικός
στο Εθνικό και Καποδιστριακό
Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Μεγάλωσε στη Λυκόβρυση Αττικής
και ζει εκεί μέχρι σήμερα
με την οικογένειά της και τα δυο της παιδιά.
Τα Εκμαγείων μου «σπαράγματα»
είναι η πρώτη έκδοση ποιημάτων της
από τις τέσσερις μέχρι τώρα
ανέκδοτες ποιητικές συλλογές
και ενός διηγήματος.
Αντί ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΥ Ευμορφία Καλύβα
Ζω ρεαλιστικά, σκέφτομαι ρομαντικά, ονειρεύομαι σουρεαλιστικά, ζω στον κόσμο μου ...
Σπούδασα Γεωλόγος στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και ζω στην Αθήνα με την οικογένειά μου και τα δυο μου παιδιά. Αγωνίζομαι να τους μεταφέρω την πίστη για έναν καλύτερο κόσμο, γεμάτο αλήθεια, έρωτα αγώνα και δημιουργία!
Αύγιζε κι ο Ήλιος νανούρισε το Φλοίσβο, υπόκωφο κύμα την αχτίνα ανέσυρεστάλες πάχνης του κάτω κόσμου.Ανθίσταμαι στο χρόνο που τρέχει, στο γρανάζι του λεπτοδείκτη.Αντίστροφη μέτρηση τρέχει το γύρο του κόσμου, του κόσμου μου, σαν ψυχή ελεύθερη και μαγεμένη. Βλέπω στα μάτια την περιβάλλουσα ύπαρξη κι επιστρέφω άναυδη στην κόκκινη ροή που με γέννησε.Δεν είναι θάνατος!
Ανθίζω και πάλι, η φύση μου με εκδικείται. Τρέχω να κρυφτώ από την εικόνα του ανθρώπου, ντρέπομαι και θυμάμαι την αλήθεια που αγάπησα τόσο , των καταραμένων μου ποιητών.Τάφος ανοικτός είναι η γη και μη λογιέταικήπος!Ανθίζω!!!Ανθίζω στο ορυκτό άλας των παγωμένων κορυφών, στην γραφίδα των σπασμένων βράχων, σε αφώτιστες τοιχογραφίες σπηλαίων στην αχλύ καυτηριασμένων πληγών πάνω από τη φλόγα μου, στην καύτρα που ταξιδεύει στα ύστερα σαπρογόνου ύπαρξης, ανθίζω στην πρώτη αχτίνα του ήλιου που γεννιέται ελπίδα...
Η μόνη χαρά της ζωής ο ρεαλισμός!Τα όνειρα...ψέματα που ντύθηκαν με τα καλά τους...
Που πήγε η ''ομορφιά'' πνιγμένη,στην ακατάστατη παρά-πλευρη ζωή; Με όλη τη θλίψη που προκαλεί,η αναζήτηση του ''ωραίου''...Εγώ πάντα στο φως της αλήθειας στην απλοχεριά του προβολέα της σκηνής, γυμνή κι απροκάλυπτη στη ζωή να προσμένω την αλλαγή των εποχών.Κοροϊδεύω τη ζωή που με ξεγέλασε κρυμμένη στην καμπύλη της κουίντας, ακολουθούσε το ρυθμό μου και την είδα να κείτεται νεκρή πίσω από τη μαύρη ύπαρξη ...Στην αμέτρητο πλάτος των περιστροφών του ουρανού μου, και στο ακαταχώρητο βάθος της θάλασσάς μου, εκεί θα ορθώσω το ανάστημα του ήλιου και θα σταθώ ως ικέτης στην αψίδα του, σημειακή και ελάχιστη ως αναφορά της ύπαρξής του...
Στη μοναξιά του πλήθους μισή μέσα και μισή έξω από τον κόσμο...
Την άχνη ζήλεψα των ανθρώπων, τη μαγική σκόνη που πέπλο ελαφροΐσκιωτο σκεπάζει,κεντημένη τις πρώτες στιγμές της άγνωρης πλώρης, αυτή μου δόθηκε με τόση χάρη ευλαβικά. Μου δόθηκε απλόχερα σαν χάρη αόρατη χορεύτρια και διάφανη ρευστή, πυρωμένη ζάχαρη,γλυκιά κι επικίνδυνη καραμέλα.Η αμαρτία μου όλη, εμπρός μου τρεμοπαίζουν και αγγίζω πρωτοστάλαχτες ψυχές…Μου δόθηκε η χάρη,
κι είναι γαλήνη στοργική,το τσέρκι της αποκοτιάς ζωνάρι/κρύβει μαχαίρι κρητικό του κόσμου χαλινάρι/κι όποιος δεν άντεξε να δει, τον ράγισε στα δυο. /Δεσμά κι πόνος και χαρά κι ελευθερία μεγάλη.
Ντύνομαι τις λέξεις μου, γδύνομαι το σαρκίο, νύχτες σμιλευμένες αργά. Δεν μένει παρά να κλείσω τις αισθήσεις σε ένα ασθματικό ποίημα...Βλέμμα βυθισμένο στο ακρότατο μαύρο ασέληνης στιγμής, κρατά λέξεις μου, ραντίζει την επιθυμία και με κερνά ένα σπασμό, κόκκινο κρίνο αναδύεται, ραγίζει σε κάθε ανάσα μου, άγριο τριαντάφυλλο καλεί.Τρυπώνω γλυκά στο κλειστό πέταλο, αγγίζω με τα δάχτυλά μου το υγρό του άρωμα και με κυριεύει μαύρος ουρανός.
Τυλιγμένη με αρώματα ιππεύω αιθέριες νότες ...Η καλύτερη belleepoque...είναι σήμερα!
Κόκκινο άστρο ανθίζειστις παρυφές των ηφαιστείων μου.Στου Κρίνου τον καμβά δεν χώρεσα, θάλασσα φωτιά στο κύμα φλόγα, στο γιαλό στάχτες κρίνο του βυθού μου. Πέταλο πέπλο ξεχειλίζει χρώμα, εκχωρείται στην αγκαλιά της λίμνης, σε μια περίλυπη σινώπια κόκκινη ώχρα!Προσανατολισμένα ιερογλυφικά φλέβα αιματίτη!Άχραντη κι απίκραντη εποχή,αγνώμον φως αντανακλώ μες το βυθό, μα αυτό…ποτέ δε γύρισε να υποκλιθεί στο δημιουργό του. Όχι από υπεροψία αλλά, η ζωή μπροστά κοιτά, εκεί, που τρέχει ο χρόνος να την προλάβει.
Το εκμαγείο μου θρύψαλα έκανα,
αυτό που μου φόρεσαν σαν γεννήθηκα, γυμνή και ξεδιάντροπη τριγυρνώ, παρανοημένος περιπατητής πτωχευμένου παρόντος. Φορώ διάφανο παρένδυμα, βαρύ κι ασήκωτο απολιθωμένα όνειρα. Άστρα νεφελίμ καίνε τις παλάμες μου,λάβα,ρέει το ηφαίστειο τ'ουρανού μου...Γιορτάζει το φως, ψάχνω το κτητικό!
Φως μου,φως τ'ουρανού καιφως του βυθού μου!Κόκκινο φως...
Κύκνειο άσμα ανυπόγραφο του μέλλοντος, στροφή ατέρμονη, το ποίημα κάθε διαμαρτυρίας, νέο βλαστάρι του δέντρου αυτού κρατώ. Όχι από αδυναμία μα απ΄ τη νιότη του, που είναι γεμάτη φως και χρώμα και ορμή!
Ποιήματα κρυμμένα , καραδοκούν , μάχιμα να δικαιωθούν μιαν άλλη μέρα .Όταν πια δεν θα έχει μείνει τίποτα, θα υπάρχουν τα ποιήματα να συντροφεύουν τις άδειες ώρες ...Ψαλμοί ιερών στιγμών!!!
Στο παράδοξο...το ατελές και ουτοπικό η ομορφιά του αυθεντικού και παρθένου συναισθήματος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου