Ήρθαν κι απόψε, σαν απρόσκλητοι επισκέπτες που σε βρίσκουν με τις πιζάμες και στρογγυλοκάθισαν στον καναπέ έτοιμοι για νυχτέρια, χωρίς να δίνουν δεκάρα να εσύ έχεις πρωινό ξύπνημα.
Όλα εδώ, αναμνήσεις, στιγμές, βιβλία που έχεις διαβάσει, παραινέσεις και ανυπόφορα πισωγυρίσματα. Σκαλίζεις αρχεία μέσα σου, μέχρι τη στιγμή εκείνη που θα συμβεί το θαύμα, θα σε πιάσει απαλά από το χέρι και θα σε οδηγήσει στο φως. Λίγο να σε κάνει να νιώθεις, είναι σίγουρα το σωστό, μην το ψάχνεις περισσότερο.
Λίγο από ζωή, λίγο από αγάπης λόγια και λίγο από άνοιξη ξελογιάστρα που σου μιλάει ψιθυριστά στο αυτί για Ελλάδα, για ήλιο και για εκείνον τον Ιταλό τουρίστα που σου έκλεινε το μάτι κάπου στην Αμοργό αιώνες πριν. Και δυο στενά πιο πέρα ο Γκάτσος σε ένα καφενεδάκι να σου λέει ότι ζωή είναι μόνο αυτό που έχεις ονειρευτεί.
Τραγούδια, όμορφα κορίτσια με ηδονικά χείλια και σεντόνια τσαλακωμένα χωρίς έλεος για τα μέσα σου που θα σπαράξουν σε λίγο για έναν μεγάλο έρωτα. Λίγο από ανάσα, λίγο από ουσία και μια πρέζα ‘’άξιζε να το ζήσεις μέχρι το μεδούλι’’.
Στο τασάκι μια σκισμένη φωτογραφία, σαν υπέρβαση δευτερολέπτων, έως να κάνει το πέρασμα ο μικρός κόκκινος αναπτήρας και όλα να γίνουν όνειρο. Θα μπορούσα, ξέρεις, να ήμουν εγώ όλα αυτά που...και θα ήταν διαφορετικά αν δεν ήταν χαλασμένο το τηλέφωνό μου τότε που...θυμάσαι...δεν έχει σημασία. Δεν έχει;
Ζηλεύω εκείνους που κοιμούνται εύκολα το βράδυ και περισσότερο εκείνους που ονειρεύονται ότι θα γίνουν άλλοι!...Θα φανεί λίγο πιο κάτω. Στην απόσταση ανάμεσα στη ζωή και στον ουρανό. Και στην πιο σταθερή απόσταση: τα εκατοστά που χωρίζουν το μυαλό από την καρδιά.
Μου αρέσει να ακούω ιστορίες και παραμύθια, με πλανεύουν...αλλά…
Τι να τις κάνω μωρέ τις θεωρίες και τις ιστορίες, αν δεν υπάρχει μέσα σ' αυτές κάτι το πολύ ανθρώπινο, το πολύ βασανισμένο, το πολύ επίγειο; Ζ.Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου