ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΥΠΕΡΜΑΧΟΥ "Ατιτλο"

Με βρήκε τ' αποχείμωνο
κι ήμουν ακόμα ερμητικά κλειστή
και κλειδαμπαρωμένη.
Με σύρτες στα παράθυρα
με μάνταλα στις πόρτες.
Πιάστηκα στην απόχη μου
και μεσ' στα δίχτυα μου.
Ξεχάστηκα
στη χειμερία νάρκη μου.
Μέσα στη θαλπωρή μου.
Πώς τα κατάφερα κι αφέθηκα
τόσο καιρό κλειστή μέσα στο μέσα μου
ακόμα αναρωτιέμαι.
Ίσως επικαλέστηκα
ένα βαρύ μακρόσυρτο χειμώνα.
Πονάει να ζει εκεί έξω κανείς.
Όπως πονούν τα δένδρα
άμα ριγούν τα φύλλα τους
στο φύσημα του παγωμένου αέρα.
Κι άξαφνα
εκεί κάπου στο έξω μου
μεσ' στης ψυχής μου την αυλή
ή κάποιος γάμος στήθηκε
ή κάποιο πανηγύρι.
Δεν είναι παραλογισμός
μα μήτε και παραίσθηση.
Μοιάζει σαν παραμιλητό
μ' ερωτικό σκοπό.
Ήρθαν τα διαβατάρικα!
Βροντοκτυπούν τις πόρτες μου
βροντοκοπούν παντζούρια.
Αξίζει να ζει κανείς.
Άμα ριγούν τα αισθήματα
στων ποιητών, των μουσικών, των χορευτών,
τον οίστρο.
Σίγουρα θα' ναι Άνοιξη!

Χριστίνα Υπερμάχου.



 H φωτογραφία ανήκει στη Χριστίνα Υπερμάχου