Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, στο ζοφερό και εφιαλτικό αυτό σύμπαν της εποχής, κατάφερε να μείνει ανθρώπινος και τρυφερός αριστοκράτης, ένας homo humanis Περικλής Χριστοφορίδης, κάτι ζεστό και παρηγορητικό που αχνόφεγγε σ’ένα φως. Είχε γκελ, ωραίο χρώμα φωνής και θεατρικότητα. Από τα λίγα αυθεντικά αρσενικά που διέθετε ο θεατρικός χώρος. Η δράση καθεαυτή με την έντονη τραγικότητα, κράτησε ιδανικές ισορροπίες, εστιάζοντας εφευρετικά στον υπόγειο ρομαντισμό που βίωνε εκδηλωμένο με εύγλωττες σιωπές, εσωτερικές εντάσεις, αδιόρατες επαναληπτικές κινήσεις ή λέξεις, κάποια στιγμιαία ξεσπάσματα. Δοσμένα όλα με τρόπο σοφά αφαιρετικό και ουσιαστικό, αποφεύγοντας οτιδήποτε περιττό, κάπως σαν τη γυμνή αλήθεια της ζωής.
Ήταν ακριβώς όπως το περιέγραφε το όνομά του, ο Περικλής Χριστοφορίδης, ο πρώτος μεγάλος της θεατρικής οικογένειας. Ήταν δυναμικός αλλά είχε και την αθωότητα του, είχε την ελπίδα και την θέληση, το όνειρο και το πείσμα ενός ανθρώπου με ιδέες και θέλω, ενός ανθρώπου που πάλεψε και νίκησε. Νίκησε γιατί δεν εγκατέλειψε ποτέ τον αγώνα και εξέπληττε ευχάριστα η εκφραστικότητά του, τόσο στην κίνηση όσο και στην εκφορά του λόγου. Ήταν ευαίσθητος και δυναμικός, υπομονετικός μα και ανυπότακτα ταλαντούχος και πορευόταν αποκλειστικά μέσα από τη τέχνη, κοιτώντας τον κόσμο από έναν φεγγίτη, προκαλώντας θαυμασμό για τον εξαιρετικό χειρισμό τραγικότητας και κωμικότητας σε απρόβλεπτο συνδυασμό, για τους άρτια δομημένους χαρακτήρες σε μια σχέση αλληλοεξάρτησης και σ’ ένα περιβάλλον αποσύνθεσης, για τις ευφυείς αλληγορίες με κοινωνικές αναφορές, απέριττα δοσμένες. Ήταν το διαμάντι που υπήρχε ακατέργαστο κάπου βαθιά στα σωθικά και κατάφερνε να φτάνει βαθιά, πολύ βαθιά, σε υποδόρια στρώματα κάτω από τον φλοιό. Εργαλείο του, η αμεσότητα. Μία αμεσότητα τόσο ελαστική, καλοσυνάτη, τρυφερή, ανθρώπινη. Αμεσότητα που γινόταν συμβουλευτικός τόνος που θώπευε και απέπνεε έναν αέρα όμοιο με αυτόν της τραγικής ειρωνείας. Αμεσότητα κόσμος με την οποία κατασκεύαζε την ατμόσφαιρα των έργων και έσφιγγε τον κλοιό.
Στον αισθαντικό λόγο της ζωής ο οποίος εκφραζόταν ελεύθερα κι απευθυνόταν στο κοινό, υπέφερε, συνέπασχε, ξεσκιζόταν, με τους περίεργους χαρακτήρες και τις φανταστικές αλήθειες που δεν φθείρονται αλλά ψιθυρίζουν και βαδίζουν μονολογώντας, γιατί στην πραγματικότητα τους αγαπούσε. Τους φρόντιζε, τους περιέθαλπτε, τους κατανοούσε. Ακόμα και όταν τους ξεγύμνωνε, ακόμα και όταν φαινόταν στιλπνό το ερπετό μέσα τους, ο Χριστοφορίδης τους δικαιολογούσε κλείνοντας τους τρέχοντες λογαριασμούς, διερευνώντας αυτόν τον άκρως ενδιαφέροντα κόσμο, μέσα από την ανθρώπινη φύση, μέσα από τον ψυχισμό, τα εκφραστικά μέσα και το σώμα του. Και αναζητούσε την ισορροπία ανάμεσα στο σοβαρό και το γελοίο, ανάμεσα στο σπλάτερ και στην κωμωδία. Αχνογραμμένοι ρόλοι όλο καρδιά και όλο νεύρα, αποκτούσαν ερευνητικά στο βάθος εξαίσια σχέδια, φιγούρες, αραβουργήματα. Σκηνική δεξιοτεχνία, μάθημα υποκριτικής από έναν ηθοποιό, ο οποίος ακολουθούσε πιστά το ένστικτό του, προκειμένου να υπηρετηθούν άψογα οι επιταγές της αισθητικής ενός ακραίου ρεαλισμού στα όρια της αλήθειας. Σμίλευε τον λόγο και κατόρθωνε να οδηγήσει στην προφορικότητα και στην παραγωγή νοήματος. Ως εκ τούτου, αναδείκνυε τον λόγο δημιουργώντας εικόνες σημασιολογικά φορτισμένες. Λειτουργούσε δίκην συμβόλου της σκοτεινής και ερεβώδους πλευράς του ανθρώπου από μία κλασσική φόρμα με καθαρή δέση και λύση αφήνοντας τον θεατή να περιπλανηθεί στις τοποθεσίες που υπογράμμιζαν την αλήθεια και το ψέμα, το μυστικό και την απάτη.
Καθηλωτικός και αξεπέραστος στους ρόλους του, απέδωσε άρτιες ερμηνείες που αιχμαλώτιζαν τα βλέμματα. Απέδειξε τί σημαίνει ηθοποιός με εκτόπισμα και σκηνικό κύρος. Ο λόγος του σταθερός και η σωματικότητα του καλλιεργημένη μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Η δυναμική της κίνησης των χεριών του πολλές φορές φανέρωνε όλα όσα θα γίνονταν λέξεις και θα προφέρονταν μέσα από τα χείλη του. Αν κάτι χαρακτήριζε τον Περικλή Χριστοφορίδη ως προσωπικότητα, πέραν του καλλιτεχνικού ταλέντου, ήταν η αυθεντικότητα, οι αυστηρές επιλογές, το θάρρος της γνώμης, με αποτέλεσμα τα λεγόμενά του να αποκτούν ιδιαίτερη βαρύτητα και κύρος. Κι όταν αυτής της ποιότητας ο καλλιτέχνης μιλούσε για αξιοθαύμαστη πρωτοβουλία που στήριζε τη θεατρική τέχνη με αγνές προθέσεις, μακριά από σκοπιμότητες και συμφέροντα… δεν μπορoύσε ως εμπνευστής να μην ένιωθε δικαιωμένος για ένα δυσκολότατο στοίχημα. Ωστόσο, ο συγκεκριμένος ηθοποιός, μεταμορφωμένος κάπως πιο ψηλός στα μάτια μας, πιο άγριος, απόλυτα ωμός, αλλάζοντας πονηρά τη χροιά της φωνής της κυρίως τη κίνηση του σώματος του, μετάλλασσε με μαεστρία θα λέγαμε τον λόγο σε δραματική πράξη και δημιουργούσε υψηλής ποιότητας μικροκαταστάσεις μέσα από έναν υπαινικτικό λόγο που στηριζόταν στον αυθόρμητο αυτοσχεδιασμό.
Αριστοκράτης στην καταγωγή ο Περικλής Χριστοφορίδης, παλαιότατης οικογένειας του Φαναρίου., μετέφερε την ευγένεια στους ρόλους του, ερμήνευε με την κρυστάλλινη φωνή του και συγκλόνιζε με χειμαρρώδη λόγο, αυθεντικό χιούμορ, καταπληκτικές ατάκες, συνδυάζοντας τη συγκίνηση της στιγμής με τη νοσταλγία των αναμνήσεων για τα πρώτα θεατρικά βήματα, με αστεία στιγμιότυπα, αυτοσαρκασμό γοητευτικά σουρεαλιστικά στοιχεία και εσωτερική θεατρικότητα, με τρόπο βαθιά φιλοσοφημένο και ταυτόχρονα απολαυστικό, σε όλη την αγωνία της ύπαρξης και τα αδιέξοδά της. Ο ίδιος είχε ερμηνεύσει τους ρόλους του με συνέπεια, με άκρως ενδιαφέρουσες λύσεις, με θαυμάσιους ρυθμούς, με εξαιρετικό κούρδισμα και δεξιοτεχνική τράμπα. Αποτελεσματικότητα- απλότητα- ουσία- ευφάνταστες πινελιές χαρακτήριζαν τον πρώτο μεγάλο ηθοποιό της θεατρικής οικογένειας κυριολεκτικά και μεταφορικά Περικλή Χριστοφορίδη.
Από το υπό έκδοση βιβλίο : AΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΤΑΞΙΔΕΥΤΕΣ ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
" Η Δραματική αλήθεια και το κωμικό αθώο των Ελλήνων Ηθοποιών "
" Μίμηση Πράξεως στην 7η Τέχνη του Ουρανού"
[ Επεξήγηση: Aφιερώματα των εκλιπόντων Ηθοποιών από τον 19 ου αιώνα μέχρι σήμερα σε λογοτεχνική μορφή }
Η φωτογραφία είναι από το βιβλίο του Αρτέμη Μάτσα με τίτλο Μεγάλες Θεατρικές Οικογένειες.
Χρήστος Αθανασίου
Aπόφοιτος της Βαρβακείου Σχολής. Kάτοχος πτυχίων Υποκριτικής Θεάτρου – Κινηματογράφου του Υπουργείου Παιδείας και Υπουργείου Πολιτισμού καθώς και τίτλων Μεταπτυχιακών Σπουδών και Σεμιναρίων Υποκριτικής, Σωματικού Θεάτρου, Δημιουργίας Θεατρικού Λόγου, Κορυφωμένης και Επεισοδιακής Δραματικής Δομής - Γραφής και Σημειολογίας προς την παραστασιολογία, ως επιστήμη που αναλύει σε βάθος φαινόμενα της θεατρικής πράξεως. Ακροατής – Φοιτητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστήμιου Αθηνών.
Συγγραφικό έργο:
«Λογοτεχνικές Αστραπές»
«Όταν ο ηλεκτρικός σπινθήρας φωτίζει την ζωή και το όνειρο»
«Aφιερώματα στους ταξιδευτές της υποκριτικής τέχνης» ( Υπό έκδοση )
«Η Δραματική αλήθεια και το κωμικό αθώο των Ελλήνων Ηθοποιών»
«Μίμηση Πράξεως στην 7η Τέχνη του Ουρανού»
[Επεξήγηση: Aφιερώματα των εκλιπόντων Ηθοποιών απ’ τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα σε λογοτεχνική μορφή]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου