[Artwork: «H καρναβαλική πλατεία Γεωργίου» του Πατρινού καλλιτέχνη Δημήτρη Βούρτση.]
Ως βέρος Πατρινός –γεννημένος μάλιστα στα τέλη της καρναβαλικής περιόδου, τότε που οι παμπάλαιες, αψιδωτές στοές της Άνω Πόλης αντιλαλούν από βόγκους ηδονικούς και μοσχοβολάνε έρωτα, σαν Βενετσιάνες εταίρες· τότε που ολόκληρη η Κάτω Πόλη φλέγεται ίσαμε τη θάλασσα, πυρπολούμενη από τα παρδαλά «των φιλεόρτων τάγματα»· τότε που μια αιθέρια, ντυμένη με ντόμινο και με διχτυωτό καλσόν, τοπική άνοιξη, προάγγελος και πράκτορας της γενικής, καρφώνει ύπουλα μιαν ασημένια σφήνα στην καρδιά μας και μας αποτελειώνει, λες κι οι Πατρινοί είμαστε βρικόλακες ή ποιητές–, είμαι από νήπιο πιστός ακόλουθος του βασιλιά Καρνάβαλου, βαπτισμένος μέσα στις χαώδεις, ψυχεδελικές παρελάσεις του. Διόλου περίεργο που το επαγγελματικό απωθημένο μου είναι να γίνω κάποτε κατασκευαστής καρναβαλικών αρμάτων – τα μόνα άρματα που υπολήπτομαι. Και όπως πλείστοι συμπολίτες μου, μετρώ την ηλικία μου με τα περασμένα καρναβάλια, όχι με τα χρόνια ούτε με τους Μάηδες.
Λατρεύω, λοιπόν, τούτη την έξαλλη εποχή που μοιάζει μ’ εφηβεία, λατρεύω και την πόλη μου που λάμπει και γιορτάζει, και φέρνει τέτοιαν έκσταση η βίωση της φιέστας, ώστε μόνο με επίσκεψη στον Άθωνα μπορώ να τη συγκρίνω (για να παντρέψω ελληνορθόδοξα τους δυο οδηγητές μου: τον ησυχαστή Γρηγόριο Παλαμά και τον ηδονιστή Ανδρέα Εμπειρίκο). Ωστόσο, πάλι ως Πατρινός, γνωρίζω εκ πείρας πως κάθε αυθεντική γιορτή, έρως ή καρναβάλι, θα καταλήγει πάντα σε πυρά, στην καύση των εορταζόντων στην κεντρική πλατεία, και πως εκείνο που βαθύτερα σε σμπαραλιάζει δεν είναι ο θάνατος, αλλά οι λογιών Καθαρές Δευτέρες.
Μουσικοχορευτική, αποκριάτικη εβδομάδα θα ευχηθώ, με θράκες, γαλακτομπούρεκα και σερπαντίνες. Και, προπάντων, με οίστρο ζωής. Για κανέναν λόγο η ορχήστρα δεν πρέπει να σταματήσει να παίζει, κι ας βουλιάζει το καράβι – ή ακριβώς επειδή βουλιάζει.
Φ.Φ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου