ΕΛΥΑ ΒΕΡΥΚΙΟΥ "ΑΤΙΤΛΟ"

Τον έκτο μήνα, πάνω στης πασχαλιάς τα άνθη,
ανταύγειες του μεσημεριού.
Τότε που σε θρόνο έμψυχο σαρκώθηκε το φως,
μπορέσαμε να δούμε τη ζωή με τα μάτια της αγάπης.
Ματώσαμε μοιραία τα ρούχα
από τα αγκάθια της φθοράς.
Ίσως γι'αυτό ήταν τόσο δύσκολο να βρεθεί
στον ασπασμό του ουρανού η συγκατάνευση.
Ευτυχώς δεν έμειναν στον δρόμο άλλες πέτρες πια.
Κρίνο λευκό κρατά το περιστέρι,
να ευωδιάσει η καρδιά από θυσία.
Χωρήθηκε το αχώρητο,
του Αρχαγγέλου ο χαιρετισμός, σκίρτημα παπαρούνας πλάι στη θάλασσα,
υπόσχεση πώς θα στεγνώσουν κάποτε τα δάκρυα.
Μπροστά ευκάλυπτοι λάμπουν στον ήλιο
κι εμείς με λύτρο ακριβό για την οδύνη την παροδική.
Στον ουρανό το άσπιλο κοριτσίστικο χαμόγελο
και της αθανασίας ο Ευαγγελισμός,
γαλάζιο παράθυρο στο πέλαγος.

Από τις Ανταύγειες της Χάρης