Το λιοστάσι που ορίζω,
κατακλύζεται από ουράνιες μουσικές
και ήλιους ραβδιστάδες.
Ο δρόμος που βαδίζω,
αντιδρά στα δελτία κακοκαιρίας
με προσήλιες εκπομπές.
Ο χρόνος που δεν μπορώ να εξουσιάσω,
κάνει τα πάντα για μια φιλική σχέση.
Ο τόπος που κρύβονται οι αδυναμίες μου,
βρίσκει πάντα ένα καλό λόγο
για την ποίηση μου.
Μη με κακομαθαίνετε, τους λέω.
Μπορεί να γίνω πολλά πράγματα.
Αυθάδης, υπεροπτικός,
επιρρεπής σ’ ανόσιες τακτικές.
Μια αγκαλιά η φύση ολάκερη. Για μένα.
Κράτησα το βλέμμα σταθερό στη φίλη γη.
Χρυσαφένιο το λάδι μου,
ολοφώτεινα τα ζάλα μου,
χαμόγελο πλατύ οι αληθινοί φίλοι.
Η γραφή μου, γεμάτη συναίσθημα
και έμπνευση, είπαν.
Όλα υπό τη σκέπη Του, αναμφίβολα...
Πήρα μια κόλλα χαρτί
απ’ το κέντρο του κόσμου,
λίγο βασιλικό απ’ του κήπου τα εύοσμα,
μια προσευχή απ’ το πετραχήλι των άστρων.
Έτσι, πήρε σάρκα και οστά
τούτο το ποίημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου