Σέρνονται κουρελιασμένα στου βίου τα παζάρια.
Βαθιές είν’ οι πληγές του χρόνου στο κορμί σου,
Βραβείο η ύπαρξή σου που παίχτηκε στα ζάρια.
Τρελά ταξίδια κάνει ο νους σου
Στις εσχατιές του μίσους και του πάθους.
Τ’ αγριεμένα σύννεφα της θλίψης
Ταγμένοι σύμμαχοι του πόνου και του λάθους.
Τ’ απομεινάρια της ζωής τσαλαπατάς
Και ξεροκόμματα χαράς που σου’ριξαν μαζεύεις.
Παραληρείς στου χθες τα γνώριμα σοκάκια
Κι αυτούς που γύρω σου περνούν αδιάφορα χαζεύεις.
Σέρνεις αργά, νωχελικά τα βήματά σου.
Στη φυλακή της λογικής η μνήμη σιγοκλαίει,
Περνάς από τους ίδιους δρόμους που ‘σβησε η νιότη σου
Το σκίρτημα του πρώτου σου φιλιού δεν έπαψε ποτέ να σιγοκαίει.
Στη μεγαλούπολη που αργοσβήνεις ξεχασμένος
Η μοναξιά είναι σύμβουλος και οδηγός,
Εμπρός σου βλέπεις τα φαντάσματα του παρελθόντος
Η αλήθεια πάντα λάμπει, δεν κάνει έκπτωση το φως!
Ζητιάνος της ζωής κατάντησες στο τέλος,
Μεθάς με μια μπουκάλα δάκρυα στο χέρι.
Οι πόρτες έκλεισαν μια-μια κατάμουτρα,
Ψεύτικο ήταν τελικά του έρωτα το φωτεινό αστέρι.
Γιούλη Μποϊντά – 16/6/2020
Η φωτογραφία είναι από το Pinterest
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου