ΜΑΡΙΟΣ ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΟΣ "ΛΕΙΨΥΔΡΙΑ"

"Σε σκαλιστά ποιήματα γλιστράνε
οι σκέψεις...
Ποτισμένες με έκσταση και αναρχία...
Σ'ένα μοντάζ φαντασίας κυλάνε
οι μέρες...
Σε μία άοσμη μέθη,
η άβυσσος του σπαραγμού γεμάτη
λιτανείες ορφάνιας...
Σ'ένα μισόγιομο φεγγάρι,
δίνουμε παράταση στη μνήμη,
σε σιωπηλές ακροάσεις
και μάρτυρες αποστάτες...
Δίπλα σε αναμαλιασμένες μελωδίες,
ο αργαλειός τής νύχτας υφαίνει
τις στιχομυθίες των ίσκιων...
Γέμισαν οι αγρύπνιες με οργής
οράματα και οι ανεμοδείκτες
της ζωής απασφαλισμένοι
στον ανεμοστρόβιλο των ανοιγμάτων...
Ζούμε με στοιχειωμένες στοίβες
από αναμνήσεις και ανασαίνουμε
μέσα από τις ρωγμές τους...

Από πότε η μνήμη
έγινε η ευτυχία μας?

Κάθε στίχος και μία ραφή,
στο ξηλωμένο, ξεθωριασμένο πανό
μίας διαμαρτυρόμενης σιωπής...
Οι πνοές του αγέρα ανιχνεύουν
τα απλωμένα σκοτάδια...
Οι χρησμοί αποσιωπούνται...
Κόλακες του 'εγώ ' μας γίναμε...
Σε άνυδρες στέρνες,
θάβουμε τις ψυχές μας,
για να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε...
Βράχνιασε η καρδιά,
λιμοκτονεί σ'ένα συνωστισμό
στημένων συναισθημάτων...
Οι ιστοί από τις ουλές,
μας κρατούν αιχμάλωτους
σε μία πένθιμη ακινησία...
Σε μία κοινωνία στεγνή,
που εξαφάνισε τις ευαισθησίες,
η λειψυδρία της αγάπης
σήμα κατατεθέν της...

Άραγε,
τι χρώμα έχει το φως,
καθώς περνά μέσα από μάτια
που τρέμουν?

(Marios Georgios Kamburakos)
13/06/2020...