Φωτογραφία: Makis Bitos
Το δικό σου φιλί, θησαυρός στο σκοτάδι,
της κολάσεως το χάδι, παραδείσιο πουλί.
Μια έκρηξη της φύσης, οργασμός στις αισθήσεις,
η δροσιά ενός δέντρου, το νερό μιας πηγής.
Τι δικό σου φιλί, μια εικόνα που ζαλίζει,
μια σταγόνα που δροσίζει, την καυτή μου πυγμή.
Ένας αέρας ανάγκης, ζωογόνος επαναστάτης,
που το όχι και πρέπει δεν ξέρει τι πάει να πει.
Όταν ψάχνει και ανακαλύπτει, κρυφά όρια και μήκη,
όταν σιγά σιγά σκοτώνει κάθε αμφιβολία και με τελειώνει,
ξέρω ότι για πάντα του ανήκω, σώμα και ψυχή.
Είναι εκεί να με ορίζει, και γλυκά να με ποτίζει,
με του πάθους τις φωτιές τις καυτές υποταγές.
Δύο χείλη με καμπύλες, με σάρκα για παρανομίες,
βόμβα στην λογική και έκρηξη στην ηδονή.
Να συνταράσει το είναι όλο, ένα στολίδι μικρό του πόθου
και η ψυχή να φτάνει τέρμα, για των χειλιών σου την τριβή.
Βομβιστής, επαναστάτης, θρασύς αντάρτης,
της καρδιάς μου ο χτύπος όλος, το νερό της ζωής.
Και όταν χαμογελάει, η καρδιά μου να χτυπάει,
σε ακραίους της έντασης ήχους με ανυπέρβλητη προσμονή.
Ένα δάσος δροσιάς, ένα νερό ξενοιασιάς,
ένα δέντρο φρεσκάδας, ένας άνεμoς σοροκάδας.
Μια λέξη, μια εικόνα.
Η αρχή και το τέλος, μια αναπνοή, προσφέρω και την ύπαρξή μου όλη για να το έχω μαζί.
28-6-2016
Άγρια κρίνα...
Άγρια κρίνα, αντίθεσης νεύμα,
να λυσσομανούν στην ματιά για ένα φιλί.
Να ανατριχιάζει το κορμί,
να ωρύεται η ψυχή,
να καίνε τα χείλη,
χάδι και προσμονή.
Βλέμμα και χτύποι,
πουθενά μυαλό,
φεγγάρι και αστέρια για οδηγό.
Καίνε, καίνε οι δρόμοι,
ιδρώτας και κάψα,
φωτιά και κάρβουνο,
λαίλαπα καυτή,
σάρκα στην σάρκα,
δροσιά να ρέει αποτελειωτική.
Άγρια κρίνα, ρίγη ζωής.
Κραυγή που ξεχύνεται από τα έγκατα της ψυχής.
Τρέχει λάβα, λάβα και νέκταρ,
ύδωρ αναγεννησιακό,
δροσιά στα χείλη,
βλέμμα μαγευτικό.
Άγρια κρίνα, πέταλα και μίσχοι γυριστοί ,
ένα ταξίδι νυχτερινό στον έναστρο ουρανό,
με εσένα και εμένα για οδηγό.
Κρίνα, κρίνα και φωτιά,
νερό να ρέει άγρια στην κάθε μας μάτια.
Χείλη, χείλη και πέταλα,
μίσχοι κορμιά,
άγρια κρίνα, πυρά, νερό, μια αγκαλιά.
Λαίλαπα η καρδιά.
25-6-2019
Η φωτογραφία είναι από http://www.truenaxos.com/
Φωτογραφία : Μάνος Γαμπιεράκης
Θάλασσα, φως, εγώ και εσύ...
Μαΐστρος και δροσερό κρασί,
Θάλασσα, φως, εγώ και εσύ.
Πουλιά, φτερά, μια αγκαλιά,
δροσερό φιλί στα χείλη τα καυτά.
Η Ακρόπολη και ο Παρθενώνας να σε χαιρετά.
Ακρογιαλιές, πενιές, παιχνίδια στις αμμουδιές,
ηφαίστεια, αγάλματα, μνημεία όλο διδαχές.
Κυκλάδες μέσα στα λευκά,
γαλάζιο όσο να χάνεται η ματιά.
Η Κρήτη με χαμόγελα και μπαλωθιές,
η Ρόδος με ιππότες από το χτες.
Κως, Σάμος, Λέσβος βασίλισσες με ομορφιές,
Χίος νησί των καπετανέων,
πλουτισμένη με της μαστίχας τις ευωδιές.
Τα πράσινα τα Επτάνησα τα θεϊκά,
Φαίακες, τραγούδια και χαρά.
Μια Ιθάκη ο Οδυσσέας να αναζητεί,
θάλασσες ονειρικές,
του μύθου ιστορίες και της φαντασίας αληθινοί.
Είναι γλυκός και ηλιοστάλαχτος ο δρόμος της πατρίδας.
Μάρμαρο, πέτρα και αμπέλι,
ήλιος, φεγγάρι και ελιά,
Θάλασσα να σε χορταίνει,
όλο μνήμη θεώρατα βουνά.
Και νύμφες, νύμφες της γης ακόμα πιο πολλές.
Να ξεπροβάλλουν μέσα από τα κύματα,
σειρήνες αληθινές.
Έξι χιλιάδες και...
Άλλες με πέτρα, άλλες πράσινες,
στεριά για ταξιδευτές.
Ωωω άκου άκου...
Κάπου εκεί, μέσα στα δέντρα, κοντά στο νερό, μια πλανεύτρα.
Κόσμος, κόσμος πολύς...
Η Επιδαύρεια γη έχει γιορτή.
Θέατρο, πολιτισμός και δίπλα της ο γιατρός Ασκληπιός.
Δράμα, κωμωδία, δάκρυ και γέλιο μαζί,
χτυπάει δυνατά η καρδιά, ΖΕΙ.
Λάδι ζωής να γίνεις αθάνατος,
κρασί για να ερωτευτείς,
γαλάζιο πέρα ως πέρα,
μέσα του να χαθείς.
Σιγομουρμουρίζουν τα κύματα και σε καλούν,
αποπλανούν την ματιά σου, την ψυχή θεριεύουν,
την καρδιά με άυλες αλυσίδες δένουν,
το κορμί σου θεσπέσια τυραννούν.
Είναι ωραία αυτή η τυραννία,
μένει μόνιμα στην ψυχή.
Σε μαγεύει, σε υπνωτίζει,
σκλάβο της σε κάνει παντοτινά,
σε όλη σου την ζωή σε ορίζει.
Άκου, άκου πως σε νανουρίζει μέσα στην γαλάζια της αγκαλιά!
Και εσύ να ταξιδεύεις,
να πας αντάμα αντάμα με τα λευκά πουλιά.
Βλέπεις και την Θεά την Αφροδίτη,
να κάνει μπάνιο στης Κύπρου τα ονειρικά νερά.
Και μετά να πετάξεις,
να πας δίπλα από της Πυθίας τον τρίποδα τον ιερό,
να πάρεις και χρησμό από τον ομφαλό της γης,
να δεις τι θα κάνεις τελικά στον κόσμο αυτό...
Αλλά εσύ ξέρεις...
Ξέρεις ότι έχεις μαγευτεί...
Εχεις μεθύσει από της Ελλάδας το φως και το αθάνατο λάδι και κρασί.
Το κάνεις αφιέρωμα στον Ποσειδώνα στο Σούνιο,
ένα βράδυ με πανσέληνο για να την ξαναδείς.
Και εκεί ξάφνου πετάγονται τα Μετέωρα,
κάτι το υπερβατικό.
Λες.... "Ναι, ναι!!! Εδώ κατοικεί ο Θεός!!"
Εκκλησίες να ξεπετάγονται από το παρελθόν,
κεντημένες με ιστορία, με αγώνα, να έχουν κάτι το συμπαντικό.
Προχωράς και χάνεσαι...
Μόνο που πρέπει να έχεις ανοιχτά τα μάτια της ψυχής,
να αισθάνεσαι...
Βλέπεις τοπία γαλαξιακά, λίμνες, ποτάμια, τρεχούμενα νερά.
Βλέπεις πολιτισμούς που πέρασαν παλιά,
που άφησαν το στίγμα τους σε μία γη θεϊκιά.
Έχει ιστορία ετούτη η γη...
Ξεδιπλώνεται στο κάθε εκατοστό της,
στην κάθε σου στιγμή.
Μαΐστρος και δροσερό κρασί,
Θάλασσα, φως, εγώ και εσύ!!
Μαζί...
Μια γοργόνα βαθιά μας καλεί...
Και ένα άλογο κουνάει την χαίτη με προσμονή...
Πάμε στην Βασίλισσα του Βοριά,
κάθεται εκεί και μας αγναντεύει, μας κοιτά.
Πάμε να της δώσουμε φιλιά.
Έχει ζήσει πολλά αυτός ο τόπος!
Κάθε πέτρα της, κάθε ακρωτήρι,
καθε φυσαλίδα της θάλασσας, κάθε τρεχαντήρι,
κάτι έχει σου πει,
κάτι να σου ψιθυρίσει,
κάτι να σου εξομολογηθεί.
Οι καμπάνες χτυπούν από τον Έβρο μέχρι την Μάνη
και ακόμα πάρα πέρα,
μέχρι τον Ψηλορείτη κάνουν σεργιάνι..
Και σε ξυπνούν...
Άραγε είναι αληθινό αυτό που βλέπεις ή το έβγαλες από τον δικό σου νου??
Είναι πλανεύτρα η Ελλάδα,
μια ιέρεια, μια Θεά.
Με τις κλωστές της σε έχει δέσει,
σε ταξίδια παντοτινά.
Άνοιξε, άνοιξε τα φτερά.
Πέτα πλάι πλάι με τα πουλιά.
Η ζωή είναι μικρή,
αγαπά με την καρδιά.
Πουλιά, φτερά, μια αγκαλιά.
Δροσερό φιλί στα χείλη τα καυτά!!
Θάλασσα, φως, πέτρα και κρασί,
μεθυσμένοι από της Ελλάδας το αθάνατο λάδι και κρασί.
Η ζωή είναι μικρή.
Θάλασσα, φως, εγώ και εσύ...
18-6-2019
Κύκλος για στιχάκι
Ω πως μεγάλωσε το φεγγαράκι!!
Έγινε κύκλος για στιχάκι.
Να σε αρμενίζει σε γαλαξίες,
να σου μιλάει για ιστορίες.
Ο Ιούνης με τριαντάφυλλα και μυρωδιές,
κύματα αχνοστόλιστα και ακρογιαλιές.
Και αυτό να κλείνει το μάτι πονηρά,
να λέει για έρωτα και για του πάθους ηλιόκαυτα φιλιά.
Μέσα στου Δία την αγκαλιά
αρμενίζει με ορθάνοιχτα πανιά.
Βρίσκει καμπύλες θελκτικές,
ματιές λάβρες, αποπλανητικές.
Ακούς πως κουδουνίζουν τα μέταλλα από το κατάρτι,
όπως με τα σύννεφα και το φεγγάρι,
ο αγέρας κάνει τον άγριο αντάρτη.
Φιλί, φιλί και περαντζάδα ,
στόματα κολλητά μια ουράνια φεγγαράδα.
17-6-2019
Η φωτογραφία είναι από https://gr.pinterest.com/
Φωτογραφία : Stamatina Vathi
Ατιτλο
ενάς πελαργός έδωσε ένα χάδι στης θάλασσας το μπλε το χρώμα.
Έδωσε φιλί, ένα άγγιγμα πάνω στων αφρών την κοσμοσυρροή
και οι αχτίδες είχαν μεγάλη στο χορό αντοχή.
Τα κύματα το είχαν ρίξει σε ένα ήσυχο αγκυροβολητό
και ένα τραγούδι από σειρήνες καλούσαν για ένα παλικάρι γνωστό.
Ακουγόταν που και που ένας καλπασμός,
ένα κλάμα, ένα παράπονο στο φως.
Μια γοργόνα είχε χάσει εδώ και αιώνες τα δυο του τα μάτια
και μια τρίαινα είχε τρυπήσει στο σκαρί της πατρίδας του τα άγρια χάδια.
Ένα πέταλο που χτυπούσε με πείσμα το χώμα,
δίπλα στους κίονες να αγναντεύει του βοριά το ντέρτι μέχρι το γιόμα.
Αχ Βουκεφάλα μου φίλε καλέ,
το δάκρυ της γοργόνας στέρεψε,
έγινε χώμα πάνω στο ναό εδώ ψηλά, αφιέρωμα στον Θεό της θάλασσας,
να αγναντεύει από μακριά.
Έγινε τρικυμία, έγινε ηρεμία,
έγινε μνήμη και παράπονο,
έγινε δάκρυ, χώμα ιερό,
ιερή μου Ελλάδα πόσα σου χρωστώ.
6-6-2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου