 |
| Sleeping Beauty - Henry Meynell Rheam , 1899 |
απροσμάχητη στην κλίνη σου.
Λυτό το κορμί σου
γέρνει στου νυσταγμού
στου ύπνου σου τα χάδια.
Και η Ειμαρμένη πλάι στο αδράχτι της
σιγολαλεί σκυφτή και γνέθει
πλέκοντας το υφάδι της ζωής σου στο στημόνι της
δίμιτο ξόρκι στα καμπυλωτά σου βλέφαρα
ρίχνοντας την σαΐτα με το αίμα σου στον αργαλειό της λησμονιάς.
Αγγελικά και χαϊδεμένα
νανουρίζει σε η Μοίρα
γλυκαίνοντας σου τον θάνατο
καθώς αποτραβιέσαι τώρα αδύναμη στα απροσπέλαστα του κόσμου
καθώς χαρίζεσαι και φεύγεις…
“…Κοιμήσου αστροκέντητη
Τρυγόνα μου κοιμήσου
Στου ύπνου το αδράχτι μου
πως δένω την ζωή σου…”
Στεριωμένα όλα πια στης απουσίας σου το λιθάρι
πέτρα στο στήθος σου
και ο ουρανός αφέγγαρος
τα κάστρα σου στην νύχτα ντύνει
με ύπνο βαθύ.
Στενάχωρα όλα της ζωής που στο αδράχτι άφησες.
Κι εσύ κοιμάσαι
στης γαλήνης σου το στρώμα.
Καταδεκτικά .
Καρτερώντας το Φιλί της Ζωής
να πάρεις στα χείλη.
Άσπιλο και ζεστό καθώς πρέπει
της Αγάπης να είναι το Φιλί
Λησμονιά και αντίλυτρο
θανάτου θνητών και ασωμάτων...
Κοιμήσου όμορφα τώρα της Μοίρας κοιμωμένη
στο χρυσό σου κρεβάτι…
δεμένη με εκατό οργιές σιωπή
να μετράει τον αιώνα
βραδύνοντας τον χρόνο
καθώς πλέκεται στης νανουρίστρας σου τα χέρια
που καθισμένη στου παραμυθιού σου το σκαμνί
γνέθει και όλο σιγολαλεί
“…Κοιμήσου Πούλια μου ακριβή
Αηδόνα μου κοιμήσου
Και φτάνει αψύς ο Έρωτας
Να λύσει την ζωή σου…”
Κούρνιασαν χάμω τα πουλιά χόρτασε η γη σκοτάδι
Και στα εκατόχρονα ακριβώς σώθηκε το υφάδι.
Η νανουρίστρα απόκαμε μάζεψε το αδράχτι
Κι ο αργαλειός σκεπάστηκε πηχτό σκοτάδι στάχτη
Μα από μακριά άσπρο άλογο την γη σειεί, τραντάζει
Πρίγκιπας στους λαγόνες του το κάστρο πλησιάζει
Στης λατρεμένης στέκεται γλυκά την ετυρβάζει
και η νανουρίστρα πλάι της την Μοίρα της προστάζει
“…Ξύπνα ακριβέ μου Αυγερινέ
Ήλιε μου αναστήσου
Κι ο Έρωτας χαμήλωσε
Να πάρει το Φιλί σου
Στα χείλη σου η Αγάπη του
Στα χέρια του η ζωή σου.”
Και η χαϊδεμένη ξύπνησε, τα μάτια της ανοίγει
Του θάνατου εξέφυγε και της Αγάπης σμίγει…
Κιουλάχογλου Χ. Γεωργία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου