ΡΟΓΗΡΟΣ ΔΕΞΤΕΡ - Τρεις Σχεδίες

Wolfgang Lettl (surrealist painter) - The Crazy Dice - 1997 

         

i.Η κυρά-Γραφτώ

Αν μπορούσα στ' αλήθεια να δω
Σαράντα χρόνια μπροστά μου
Θα γύριζα πίσω και θα τ' άλλαζα όλα
Να ξαναδώ τα κατακάθια στον πικρό καφέ
Τις τεθλασμένες γραμμές στο χέρι μου
Και τη μισότυφλη γριά να ψιθυρίζει
Με χαμηλή φωνή τις προφητείες της
(Όλες οι πόρτες θα κλείσουν και νά, εδώ κοίτα,
Μια σπουδαία θα διαβείς και φωτισμένη•
Τώρα πια φαντάζομαι πως θα εννοούσε
Την πύλη που περνούν οι ζωντανοί
Μόλις πεθάνουν)• απ' όταν τη βρήκε το γραφτό
Πρέπει να πέρασε καιρός
Αλλά και τότε ζούσε
Σα να στοίχειωνε το ρημαδιό της•
Έμενε Λήμνου και -δε θυμάμαι ποια γωνία-
Όπου σπάνια την έβλεπες τη μέρα
Να ξεφυτρώνει ή να μιλάει με τις γειτόνισσες
Που σκιάζονταν τη φήμη
Ότι μαζεύει αερικά τις νύχτες και διαβόλια•
Εκείνος όμως ο γέρος με την τριμμένη του τραγιάσκα
Πάντα στο ίδιο παγκάκι καθισμένος
Έλεγε άλλη ιστορία
Ίσως αληθινή ίσως φτιαγμένη
Ότι η κυρά-Γραφτώ ήρθε απ' τή Σμύρνη κλαίγοντας
Μετά τη μεγάλη σφαγή
Όπου έχασε όλες τις ψυχές της
Και μόνο τη δική της γλύτωσε από το λεπίδι•
Τη θυμήθηκα πάλι
Σ' αυτό το μπερδεμένο μεσοστράτι
Καθώς νομίζω (θέλω να βρω κι άλλη πίστη)
Ότι ξεγέλασα για κάμποσο καιρό το θάνατο•

               ✧

ii.Ο Φέλιξ & ένα σπουργίτι

Εκείνο το άτυχο
Που σπαρταρούσε στα δόντια τού Φέλιξ
Αν είχε προλάβει
Αν είχε έρθει στο παράθυρό μου
Με τα μικρά φτερά του
Θα του είχα βρει ένα όνομα
Για να τραγουδήσει
Μέσα στα τοιχώματα τού μυαλού
Όπως τα πεινασμένα πουλιά
Στο πιο βαθύ πηγάδι τής μνήμης
Που ίσως αύριο τα ξανασκοτώσουν
Οι χαμογελαστοί κυνηγοί και τα παιδιά τους•
Γιατί κάποτε ήμασταν αθώοι
Ή αν αυτό δεν είναι αρκετό
Στη λογική τού πλήθους των τυφλών
Κάποτε ξέραμε καλά
Όλα τα δέντρα και τα φτερωτά με τ' όνομά τους•

                ✧

iii. Χάνοντας από τη Σφίγγα στα αινίγματα (Β')

Ίσως να τον ξανάβλεπα
Αν και μερικοί λένε
Ότι οι νεκροί χάνονται για πάντα
Παίρνοντας βιαστικά
Τα κακοτράχαλα μονοπάτια τού Κάτω Κόσμου.
Ίσως εμφανιζόταν και πάλι μπροστά μου
Και θα τον έπαιρνα μυρωδιά
Με την άκρη τού ματιού να χαμογελάει
Έχοντας μπει στο παλιό του πανωφόρι
Κάνοντας να τρίζουν τα κρύσταλλα
Και τις κρεμάστρες με τα ρούχα στην ντουλάπα
Να κινούνται ρυθμικά• να τον έβλεπα
Ξαφνικά σα σκιά
Και ο φόβος θα με κυρίευε μια νύχτα
Ότι μπορεί να γυρίσει στ' αλήθεια
Έξω από τα όνειρα
Έξω από τον ταραγμένο μου ύπνο
Θυμωμένος και πάλι
Με το χαμένο που έλεγε πως ήμουν κορμί
Για να ξαναγράψω τα ίδια και τα ίδια ξόρκια
Μήπως η ώρα γίνει δάσος
ή
πουλιά
που
τραγουδούν
πάνω
σε
γέλια
κοριτσιών•

Ρογήρος Δέξτερ