ΚΙΟΥΛΑΧΟΓΛΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑ "Άτιτλο"

Donatella Marraoni art

Αχ Ζωή
Σκαλί σκαλί
Σαν τυφλός
Το μονοπάτι σου ψάχνω.
Ξεροσταλιάζω
Σε κάθε σου ξημέρωμα.
Πως σε βρήκα λέω και μετά νυχτώνει
ύστερα νυχτώνει
πάλι νυχτώνει
μόνο νυχτώνει
Κι εσύ δεν έρχεσαι
Να μαζέψεις τις στερήσεις μου.

Περιφέρεται σήμερα ορφανό το φεγγάρι.
Με το φως του στα χέρια
γυρνά στου ουρανού του το άπειρο.
Λάμπα στο μεσονύχτι
Στο δοκάρι της ψυχής μου κρέμεται
Και στο ικρίωμα ο Έρωτας
τα βέλη γυαλίζει.

Τόσο φεγγάρι ποιος θα το σώσει απόψε;
Τόσο θλιμμένο φεγγάρι
Ποιος να το λυπηθεί…

Η αγάπη του πέρασε
Χωρίς να το κοιτάξει.
Σκορπάει
Και πληγώνεται.
Σε χίλια κομμάτια θα σπάσει.
Καθρέπτης αψύς.
Έλα
Και τα ουράνια μου σήμερα σφάξε!

Λίμνες τα δάκρυα
Και τα χέρια σου άδεια.

Όλα τα αστέρια του ουρανού σκύβουν τώρα πάνω μου
Σαν στοργικά αδέρφια.
Πλακώνουν την ψυχή μου
Γιατί είναι βάρος η ξένη αγάπη
Όταν την δική σου δεν βρήκες.

Όλα τα κρίματα μου όμως θα στα πω απόψε
Της ψυχής μου τα κρίματα
Τα Άγια μου κρίματα
Να βρεις το θάρρος λέω
να τ’ ακούσεις
Καθώς ένα ένα θα τα ξεκρεμώ από το τσιγκέλι
Και θα τα φέρνω στα πόδια σου
Αμνούς βυζανιάρικους
Να τα λυπηθείς
Να τα κλάψεις.

Όλα καμένα τα άφησα πίσω.
Φωτιά.
Κι εσύ δεν με λυπάσαι άλλο.
Της τυραννίας μου μάστορας έγινες
Με το καλέμι λαξεύεις ένα ένα τα κόκαλα μου
Να με κάνεις ξεφτέρι
Να με σηκώσεις
Να με κάνεις θυσία
της αγάπης σου στάχτη…

Θα το πιω το φαρμάκι σου
Αν στα χείλη μου το φιλί σου θα σβήσεις
Με μέλι
Που μου ‘ταξες.

Έκλεισαν τα αυτιά τους οι ουρανοί
Και τα μάτια τους μπήξανε πίσω από βλέφαρα
Κι εγώ κλαίω στα πόδια σου
Μετρώντας τα κρίματα μου
Ένα ένα.
Άφες.
Άφες μοι ω Θεέ μου
Ότι πολύ ηγάπησα…
Τα βούτηξα ένα ένα στην Αγάπη τα κρίματα μου
Πριν τα πιω
Πριν με πλανέψουν
Πριν την ζωή μου να πάρουν.
Άγια μου τα κρίματα
Άφες μοι ω Θεέ…

Αχ Έρωτα…
Ποιος να το ‘ξερε σαν ερχόσουνα
Από τα άπατα της ανυπαρξίας
Πόσο ασήκωτο το βάρος της ύπαρξης σου
Είναι.

Η φωτογραφία είναι από https://www.artmajeur.com/