Θεόφιλος Χατζημιχαήλ - Ερωτόκριτος ,Αρετούσα
κορίτσια σαν τα κρύα νερά κι όμορφα παλληκάρια
που εχορεύαν ταιριαστά κάτω απ' το πλατάνι
και κρυφοκαμαρώνανε το πλουμιστό φουστάνι
Σέρνει ο Βαγγέλης το χορό κι η Μέλπω τον κρατάει
και λιώνει και λιγώνεται καταπώς την κοιτάει
κοκκίνισαν τα μάγουλα σαν παπαρούνα μοιάζει
και η καρδιά γλεντοκοπά σαν άγριο χαλάζι
πάνω στην ώρα στη στιγμή που'κανε τη φιγούρα
της λύνονται τα γόνατα της έρχεται λιγούρα
την παίρνει εκείνος αγκαλιά της γλυκοψιθυρίζει
-μάθε κι εγώ πως σ' αγαπώ γι'αυτό η γη γυρίζει
αφότου ανταμωθήκαμε πέρα στην κρύα βρύση
εσένα εσκεφτόμουνα μέχρι να έρθει η δύση
κι όταν η νύχτα έπεφτε κι ερχόταν το σκοτάδι
εσένα ονειρευόμουνα να είμαστε ομάδι
να γίνεις η γυναίκα μου και του σπιτιού αφέντρα
κι όλα να λουλουδίζουνε μες στην αυλή τα δέντρα
να γίνει η κάμαρα ουρανός κι εμείς τα δυο αστέρια
να λαμπυρίζουμε ψηλά σαν να'μαστε αγιοκέρια!
Η Μέλπω χαμογέλασε της έφυγε η ζάλη
μ' αυτός ακόμα την κρατά στη δυνατή του αγκάλη
γελάει κι ο γερο- πλάτανος φουντώνει η σκιά του
που όρκοι αγάπης δίνονται κάτω απ' τα κλαριά του!
Πόλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου