ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ - ΖΑΛΩΝΗ "Πέντε νέα ποιήματα"

Πανικόβλητη η γραφή μου
σε τραγούδι δεν συντάσσεται
δεν φυσάει μελτέμι έμπνευσης.
Αφού οι γλάροι πέθαναν…
Οι προσδοκίες, τα όνειρα, οι γιορτές,
οι άνοιξες, τα καλοκαίρια.
Τα χρυσά παπούτσια στο ντουλάπι αφόρετα
πεσμένα σε λήθαργο.

Απελπισίες ουρανών…
και μπόρες ριγμένες
στα σκαλοπάτια της έκφρασης.
Πανικόβλητη η γραφή μου.
Η κιθάρα θα παραμείνει
στη γωνιά του καναπέ, άφωνη.

               ❀     ❀

Α
Ανυπερθέτως τους περίμενα
Αλλά δεν ήρθαν…
Ανόητη πράξη.
Αποκοιμήθηκα στα σκαλιά της απόγνωσης
Αμετανόητη όμως…
Άξιζε που περίμενα
Αποκλεισμένη στη λαχτάρα της αντάμωσης
Άσπλαχνοι τελικά ήταν οι βάρβαροι
Αφού… Γιατί…
Απελπισίας σημάδια… Φούντωσαν…

                ❀     ❀

Στην αγκαλιά της ποίησης

Δεν σου περίσσεψαν
από το ξύπνιο σου δυο λέξεις
κάπως, κάπου να σμίξουμε
συλλείτουργο ν’ αρχίσουμε

Διψά η ψυχή μου,
πληρότητα αναζητά.

Άκου τ’ αηδόνι, τραγουδά
στη μήκος της αγάπης´
κόκκινες νότες του πενταγράμμου
με προσκαλούν
και τρέμω και παραληρώ.
Μα, η καημένη, προσπαθώ
σε ένα ποίημα να μπω
να λυτρωθώ στην αγκαλιά του
εξουθενωμένη.

                ❀     ❀

Πονάω…
Δεν μπορείς να το δεις
«αλληλούια»

Βουλιάζω…
Δεν αναπνέω…
Φοβάμαι…
«αλληλούια»

Μολύβι ο ουρανός στάζει.
Η θάλασσα μπετόν
Οι γλάροι αποδήμησαν
με τρύπια τα φτερά τους.

Δεν μπορείς να τα δεις.
Λείπεις…

Νυχτώνει και φοβάμαι
Κυλάω…
«Αλληλούια»

                ❀     ❀

Όνειρα στεγνά

Οι φωνές της αγάπης
τρέλαναν τη Μυρτιά.
Δέστε χορεύει…

Άμυαλη μην την πείτε
καιρό είχε να ακούσει
αυτές τις φωνές,
πιανίσιμες και φόρτε.

Έχει γιορτή σήμερα…
της έδωσαν χαρά
και τ’ όνειρο πάλι φορά,
καινούριο ένα καπέλο.

Σαν γιασεμί μοσχοβολά
στο φύσημα τ’ ανέμου.

Παναγιώτα Ζαλώνη