Πίνακας - Δημήτρης Γερανιώτης
Δεν δύει τ' άσπρο φόρεμά σου
εκεί που αρχίζει η θάλασσα,
παρά μόνο τελειώνει στον ουρανό, φτάνει στ' αστέρια που σιγοψιθυρίζουν
τα κόκκινα τριαντάφυλλα που άγγιξα στο στήθος σου.
Απλώθηκε πάνω στις κορυφές των δέντρων
τ' άρωμα τους μαζί με τον έρωτα
και ραμφίζουν τα πουλιά τρυφερά την καρδιά μου..
Όλα δείχνουν τόσο απλά, σε τούτο τον κόσμο επειδή υπάρχεις..
Νιώθω τον λόγο που 'ναι όμορφα απ' όποιο παράθυρο
του σπιτιού μας κοιτάζω τις δέσμες των χρωμάτων
των εποχών που περνούν..
Κει θα λήξει μια αυγή
η δαντέλα και η κλωστή του χρόνου
με τα κίτρινα φύλλα πεσμένα στο περβάζι..
Η βροχή , ο ήλιος στα μαλλιά σου μ' ανακουφίζουν σαν στάζουν
απ' την στέγη που μας κοίμισε, δυο γιασεμιά στον λαιμό σου
σαν έγειρα το κεφάλι μου μια έναστρη νύχτα να κοιμηθώ.
Να λέω πριν πεθάνω ,τόσο απλά,
πως θα μοσχομυρίζει το χώμα που θα με σκεπάσεις με τις χούφτες σου στον κήπο μας.
Δεν σβήνει τ' αμόλυντο φόρεμα σου εκεί που αρχίζει η όμορφη θάλασσα παρά κυλάει γοργά σαν τον Νείλο,
γαλανά περιστέρια το σέρνουν
πρασινίζοντας με την γύρη της Άνοιξης τις ερήμους που φοβάμαι να διανύσω..
Όλα δείχνουν τόσο απλά σε 'κείνον τον αβέβαιο κόσμο
που 'να λευκό κορίτσι θα περιμένω..
εσένα αγάπη μου..
να μου πιάσει το χέρι στον παράδεισο..
Πεζοποίημα.
Εύα Λόλιου.
Υπέροχο !!
ΑπάντησηΔιαγραφή