ΦΩΤΕΙΝΗ ΑΓΓΟΥΡΙΔΑΚΗ - ΚΟΥΦΟΓΑΖΟΥ "ΣΟΝΕΤΑ" Ποιητική Συλλογή

ΦΩΤΕΙΝΗ ΑΓΓΟΥΡΙΔΑΚΗ - ΚΟΥΦΟΓΑΖΟΥ : ΣΟΝΕΤΑ
Εκδόσεις : ΑΡΙΣΤΑΡΕΤΗ
Ετος  Α'Εκδοσης :2016 
Ετος Β' Εκδοσης :Δεκέμβριος 2018
ISBN 978-618-82212-7-7
Διαστάσεις :21.0 x 14.0 cm
Σελίδες : 87 .
Περιλαμβάνει 75 σονέτα.

Σημείωμα του εκδότη

Καθώς ομιλούμε με γνώσιν και λόγον, 

αρθρώνουμε ομοιώνοντας την απαίτησιν της ψυχής να εκφράσει την αλήθεια, καθώς μιλούμε για Ποίησιν και ειδικότερα για Ποίησιν υψηλού επιπέδου, 

με μέτρο και άνεσιν εκφραστικών οδών, 

με ειδικήν γνώσιν των αρμοζόντων στοιχείων και απόδοσιν τελειότητος σκέψεως και ψυχής, 

τότε συναντούμε την Ποίησιν της Φωτεινής Αγγουριδάκη-Κουφογάζου, 

μιάς Ποιήτριας σεμνής, μα υπέροχα ικανής για την μετάδοσιν εξαιρετικού λόγου-του λόγου της. 

Η Ποίησίς της είναι τόσο μετρημένη και ουρανία, είναι τόσο πλεύσιμη μα και απρόσιτη, τόσο μυστικιστική όσο και εμφανώς αναδυόμενη από μύχια σύνορα, της ονειρικής πλευράς της Ποιήσεως.

Καθώς ομιλούμε για Σονέτο και απευθυνόμαστε σε δημιουργούς ικανότατους και αφοσιωμένους στην έμπνευσιν, 

τότε αναφερόμαστε στην Φωτεινή Αγγουριδάκη-Κουφογάζου. 

Τα Σονέτα της κοσμούν τις εκδόσεις Αρισταρέτη και ο λόγος της κοσμεί την Ποίησιν...

Σταυρακάκης Δημήτριος-εκδότης ΑΡΙΣΤΑΡΕΤΗ

Ποιήματα Συλλογής 

Νοτιάς…

Φυσάει ζεστός, ένας Νοτιάς και μας σκορπίζει
καιρός αλλόκοτος, γυμνόφυλλοι οι διαβάτες
στη θλίψη του θαλάμου, ζούνε υπνοβάτες
νυχθημερόν ο άνεμος, τα μάτια τους θροϊζει

***
Στην κουπαστή, δυο επισκέπτες, περιστέρια
δυο ανεκλάλητα πουλιά περνοδιαβαίνουν
απαρατήρητα κοιτάζονται, σιωπαίνουν
σταυρώνονται τις νύχτες, ολονών τα χέρια
***
Πνοή στον άνεμο είν' η στιγμή μας
σαν φύλλο που χορεύει στο νοτιά
του Φθινοπώρου αυτή η ομορφιά
***
στο έλεος αφήνει την πυγμή μας
μας παρασέρνει μέσ' τη σιγαλιά
κι η ιστορία...ξαναγράφει τη ζωή μας

❀❀❀❀

Πέταγμα...

Μην αναλύεις την ψυχή του ποιητή
πνίγεται μέσ' τις σκέψεις η σαφήνεια
είν' αμετάφραστη αλήθεια του η γύμνια
σε όλα εκτιθέμενη, καθ' όλα ιμερτή
***
Αδιάφορα διαβαίνει 'κείνος τη σιωπή
τον προσπερνά του κόσμου η ορμήνια
βραδιές φωτιές, είν'τα δικά του μερομήνια
δεν ακλουθεί του όχλου έξω την πομπή
***
Δώσε αυτό, που κρύβεις μέσα σου βαθιά
κι άσε τους άλλους μια «συγγνώμη »να ζητάνε
πέρασμα κάνε , αυτό, που θέλει η καρδιά
***
στα μάτια κοίταζε Εσένα, τη φορά
κι αν φοβηθείς, δες τα πουλιά! ψηλά πετάνε
πάνω απ' τα μάτια μας ,ουράνια περιφορά

❀❀❀❀

Αύγουστος

Ο δρόμος με τα δειχνοήλια, φιδωτός
οι σπόροι του, παράξενα γερμένοι
γνέφουν στο φως, πολύπλευρα στραμμένοι
μα των ορίων μας ο χρόνος, γραμμωτός
***
Η δίψα μας κατάφωρη, καίει τώρα τα χείλη
μικρές ανάσες η δροσιά του πρωϊού
νωχελικές σταγόνες μπλάβου ουρανού
ακούραστες σαν ευλογιά ,πέφτουν στο δείλι
***
Ο Αύγουστος επρόκαμε να κάψει πάλι γη
στων ελαιώνων τις βραγιές και στα ψηλά τ'αλώνια
εκεί, οπού φωλιάζουνε του κόσμου τα αηδόνια
***
μα, του καημού η θάλασσα, γλύφει κάθε πληγή
Ας είναι γλαροπέταγμα, ετούτη εδώ η σκέψη
ας είναι κλινοσκέπασμα, του νου αυτή η βλέψη

❀❀❀❀

Χαμηλές πτήσεις.....

Στις χαμηλές τους πτήσεις τα πουλιά,
βροχές μας προμηνούν, παντιοτρόπως,
πετροχελίδονο η σκέψη, νυχτοκόπος
σα δεν γροικά, της φύσης τη γυροβολιά
***
Ο άνθρωπος μόν'θορυβεί, μένει στις θεωρίες
με μάτια που ερμητικά, κλεισμένα στο παντού
το εύκολο αναζητά, στα λόγια του σωρού
κι όλα γυρνούν αέναα, σε κύκλους και πορείες
***
Γιατί, στο Αύριο ποντάρει η ζωή
κι εμείς ,οι παραβάτες της ευθύνης
σαν δεν αφήσαμε στον ήλιο μνήμες
***
μέλλον δεν έχει τώρα η ποιητική
Σκουριάζουνε οι λέξεις μας στη μπόρα
κι όξινη πέφτει στο μυαλό μας, μια βροχή

❀❀❀❀

Μάνα μου...

Αρχαίος γόνος Μάνα μου είσαι κι απαντοχή
κυοφορείς εκεί εννιά, μήνες της πανσελήνου
σοδειά η αγάπη σου, Μήτρα του επωδύνου
του Πόνου σου, Κυβέλεια, είναι η απαρχή
***
Είν’θεϊκό το γένος σου, αρχαϊκή μητέρα
δυαδική η ταύτιση, μάνα εσύ, Ζωής
αιώνια, απέθαντη, της χρονικής ροής
δοξαστική των ύμνων, αχολογεί η μέρα
***
Ορφάνεψες σε πέτρινα, χρόνια καθημαγμένα
ο θάνατος σημάδευε με δυο του σαϊτιές
χαράκωνε το σώμα σου μεσ'τη φτωχολογιά
***
μα η δύναμη, ασίγαστη, χέρια μου δουλεμένα
για την ελπίδα έστεργες, ‘κείνες τις κολιγιές
μια μινιατούρα απέμεινες, τώρα στα γηρατειά

***
2η επιλογή

«μου γιγαντώνεις τα μπορώ με μια σου αγκαλιά
στα μάτια είσαι της ψυχής, δική μου ηλιαχτίδα
ω Μάνα! καλομάνα μου! βράχος μου κι Ομορφιά»

Βιογραφικά στοιχεία 

Από τα γυμνασιακά ακόμα χρόνια μου, με συγκινούσε η λογοτεχνία και δη ο Καβάφης.

Είχε έναν ιδιαίτερο τρόπο να με αγγίζει με τη γραφή του. 

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Φαρκαδόνα Τρικάλων, μια μικρή κωμόπολη του Θεσσαλικού κάμπου.

Οι γονείς μου, ήταν πάντα αρωγοί στην προσπάθειά μας να μορφωθούμε και να σπουδάσουμε κι εγώ κι η αδερφή μου, παρότι εκείνα τα χρόνια στα χωριά της επαρχίας, η ηθική και η νοοτροπία, που επικρατούσε, ήταν της άποψης, πως τα κορίτσια έπρεπε να παντρεύονται.

Τα πρώτα μου ποιήματα, γράφτηκαν στα 15 μου.

Ήταν έντονα, επηρεασμένα από τις ανησυχίες της εφηβείας, τους προβληματισμούς και την πολιτική κατάσταση λίγο μετά τη μεταπολίτευση. 

Πολύ αργότερα, τα βιώματα, οι εμπειρίες και οι απώλειες στη ζωή, με επανέφεραν δριμύτερα στη γραφή, η οποία λειτουργούσε λυτρωτικά κατά κάποιον τρόπο για μένα.

Έγραφα τις σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου και γενικότερα, ό,τι με απασχολούσε και με προβλημάτιζε. 

Ένας εσωτερικός λόγος-χείμαρρος, που ξεχύνονταν πάνω στις λευκές σελίδες καθημερινά, που ανακούφιζε την ψυχή μου.

Όλες αυτές οι καταθέσεις, βρήκαν αντίκτυπο σε φίλους και γνωστούς

Με την παρότρυνσή τους αλλά και την ανάγκη να μοιραστώ όλα αυτά που έγραφα, ανακάλυψα το διαδίκτυο

Δειλά στην αρχή, πιό ελεύθερα μετά, ξεκίνησα την προσπάθειά μου να επικοινωνώ με τους άλλους, μέσω της γραφής.

Συμμετείχα σε διαγωνισμούς της Ένωσης Λογοτεχνών Β.Ελλάδος, για τον «ερωτικό Μάη».

Η συγκεκριμμένη συλλογή «Σονέτα» απέσπασε το βραβείο «ΑΝΑΚΡΕΩΝ » στον παγκόσμιο διαγωνισμό της Art international Academy το 2014

Ήταν τόση η χαρά μου γι'αυτό, που με ώθησε να κάνω την 1η μου έκδοση και να συνεχίσω.

Σαν επιβράβευση, ήρθε αργότερα  το 3ο βραβείο, για ένα ποίημά μου, στο περιοδικό ΚΕΛΑΙΝΩ το 2015 μια τιμητική διάκριση στους Δελφικούς ποιητικούς αγώνες το 2015

η συμμετοχή μου στο διαγωνισμό «Δημήτρης Βικέλας», με ένα μικρό διήγημα για τις «χαμένες πατρίδες» με τίτλο «Ιωνική γης» ο έπαινος για το δοκίμιο «Αριστοτέλης , ο Σταγερίτης στοχαστής» του διαγωνισμού της Ένωσης Λογοτεχνών Β.Ελλάδος

το 2ο βραβείο της Αμφικτυωνίας Ελληνισμού για τη συμμετοχή μου με δύο «σονέτα»

Τα ποιήματά μου είναι αναρτημένα όλα, σε ιστοσελίδες του διαδικτύου και σε δύο βιβλία που εξέδωσα τα τελευταία 5 χρόνια με τίτλο

1. «ΑςΦωΔείλιΨυχής» εκδόσεις bookstars

2. «στις μεταμορφώσεις του Χρόνου» εκδόσεις ΑΡΙΣΤΑΡΕΤΗ

3. «σονέτα» εκδόσεις ΑΡΙΣΤΑΡΕΤΗ

Ομιλία της Μίνας Παπανικολάου

(14-12-2018)

Ήρθε στα χέρια μας το πόνημα μιας φίλης εδώ και χρόνια αγαπημένης.

Έπρεπε λοιπόν να "ανοίξουν" τα μάτια της ενσυναίσθησης και να σκύψω πάνω από τα γραπτά της αμέσως μετά το κάλεσμά της.

Εκεί ανακάλυψα αυτά που ήδη γνώριζα αλλά..μέσα από τον έμμετρο ποιητικό της λόγο.

Κι ήρθε το ποίημα να μας πει 

πως αντικρίζονται τα άστρα στους ουρανούς. 

Πάντα ένα ποίημα μας το λέει.

Ποιος άλλος τολμά να αντικρίζει ασκεπής την μουσική τους;!

Ήρθε η Άνοιξη να γράψει με μελάνη ανεξίτηλο τα μυστικά των όρθρων, 

να γράψει για τα νερά των ιερών πηγών που κοινωνούν 

άυπνα τα ασώματα αισθήματα.

Κι ήρθε μαζί και η ποιήτρια να ιστορήσει των παθών 

και των μαθών τα ανείπωτα. 

Διότι μπορεί, να έτσι απλά κι ανεπιτήδευτα, 

μες της ζωής το φως να υπάρχει -πώς αλλιώς;- η ιστορία του Λορέντζο! 

Για το Λορέντζο

Τί κι αν επέρασε καιρός! εσύ! δε λησμονιέσαι

ένας αγέρας ήσουνα, μέσ’της ζωής το Φως

που άφησε τη λάμψη του ,να διακρίνω πώς:

τα σκοτεινά απόβραδα, κρυφά, με συλλογιέσαι

***

Μαργώνουν τα πουλιά, στην άγρια καταιγίδα

φωλιάζουν πάντα μόνα, μέσ' το κρύο του βοριά

παράξενη πως πέφτει απόψε, η καταχνιά

κι ο ήλιος, να μαζεύει τη στερνή του Αχτίδα

***

Μα, η Άνοιξη , απρόσμενα θα’ρθεί να ντύσει

βαδίζοντας το μονοπάτι ,‘κείνο, το μακρύ

και με δυό λούλουδα του Μάη, θα μας βρεί

***

για ν’απλωθεί η μοσκοβολιά της, να σκορπίσει

αραχνοϋφαντη πνοή ,στου κάμπου τη γιορτή

το δάκριο το στερνό μας για να σβήσει

Το δάκρυ το στερνό πριν γίνει αιθέρας, αυτή είναι η μοίρα του, γυρνά στα μάτια ανατρέποντας ισορροπίες. 

Πώς να κρατήσει η ποιήτρια την πίκρα να μη φανεί; 

Κοιτά από μακριά , αγγίζει τον ώμο, χαϊδεύει τα μαλλιά, παρηγορεί, θυμώνει και μαλώνει , τέλος κατανοεί γιατί πιστεύει πως δεν είναι αυτή η τύχη της αρετής του ανθρώπου. 

Κι είναι βαθιά ανθρώπινο να λυγίζεις, να μονάζεις απ΄ τον πόνο στην αγρύπνια σου. Μα όταν διαλέγεις την απάθεια του νου, την ολιγωρία, τότε ε! τότε τη βρίσκεις απέναντι να σου θυμίζει πως χωρίς γροθιά δεν ανοίγουν οι πόρτες! 

Χωρίς ψυχή δεν ξεδιπλώνονται οι ιδέες, δεν υψιπετούν τιμημένα δάκρυα! 

που για όλους είναι υπαρκτές, είναι βιώματα, είναι ελιξήρια ζωής και αθωότητας.

Σαν ανεκλάλητη χαρά....

Κοντεύεις πια τα όρια, τώρα να ξεπεράσεις

αφού τα περιθώρια, στενέψανε πολύ

ελάχιστοι διαβήκανε αλώβητοι, γιατί,

αλάργεψες το χρόνο σου, εδώ να μεταφράσεις

***

Ένας στηλίτης μοναχός, στες ράχες της αγρύπνιας

γύρω σου τόσα ξωτικά και ράθυμα πουλιά

δόκιμος ξέμεινες εκεί, ακόμη ,στα σκαλιά

σαν ανεκλάλητη χαρά, της νιότης σου, ενύπνια

***

Πυκνή ομίχλη απλώνεται ως άλλη ακηδία

θολώνοντας τους στοχασμούς, που τρέφεις στα κρυφά

περίβλημα εφόρεσες, το Εγώ σου, μ' ευκολία

***

γίνηκες νότα του καιρού, χάσμα, μια μονωδία

της προσευχής τον Άγγελο, δε στέργεις πια σοφά

τεταραγμένη θάλασσα, του Νου σου η αλαλία

Η φιλία! Πόσο ιερή και στα μάτια της πόσο ψηλά!

Τονίζει αυτό που όλοι μας γνωρίζουμε καλά κι ας μην τολμούμε κάποτε να το πούμε από εγωισμό ή επειδή υψώσαμε ασπίδα προστασίας από βέλη του ανθρώπου: Σε χρειάζομαι, θέλω να ξέρεις πως χωράς μες στη ζωή μου κι εγώ κρατώ μια θέση στο δικό μου αρχονταρίκι, για σένα που ως πνεύμα ανταμώθηκες μαζί μου κι άλωσες τα παραθυρόφυλλά μου, τις ασπίδες μου με το σπαθί σου. Σπαθί που δεν πονά και δεν ματώνει κανένα. Συντροφεύει τους όμοιους ως σύμβολο τιμής!!

*Περί φιλίας*

Η μοναξιά των φίλων, μοιάζει με τη δική σου

σμίγει για λίγο μοίρασμα, αλάθητο, αγνό

σ' εφηβικές διαδρομές, σε μιας πνοής αχό

τυχαίο πάλαι αλλοτινό, πέρασμα στη ζωή σου

***

Γίνεσαι ο χιονάνθρωπος, ακούς με την ψυχή σου

όλους αυτούς τους καρδιακούς, με άδολη ματιά

υπάρχουν, για ν' απλώνεται η σκέψη σου πλατιά

συμπαντική η ιαχή της θάλασσας, Θυμήσου!

***

Φύλλα σκορπάει ο βοριάς χάνονται στη βουή

απλόχερα χαρίζονται, αντάμα προχωρούν

βρίσκουν κοινές συνναστροφές, μεσ' της ζωής το φως

***

σαν ο καημός μερίζεται και γίνεται χοή

βασιλικά στις γειτονιές, τις μυρουδιές σκορπούν

σε ‘κείνους, οπού αγκάλιασαν τον πόνο του Παντός...

Κι όλα αυτά χωρίς καμιά έκπτωση καμιά διαφυγή στο εύκολο που αρπάζει το νου σε μια στιγμή απροσεξίας ή κόπωσης. 

Ο Λόγος, ο λόγος ως θέση και στάση και γνώμονας. 

Διότι ήταν στην των πάντων Αρχή, είναι και θα σφαλίσει με αυτόν το Τετέλεσθαι.

Του Λόγου το ορθόν

Γνώμονα νά’ χεις πάντοτε, του Λόγου το Ορθόν 

μη σε φοβίζουν τα θεριά, εκείνα, της αβύσσου

θωράκισε το στήθος σου, ευθύς εκεί κι αφήσου

γιατί το άγγιξε βαθιά, στη γέννα η Κλωθώ...

***

Θα τριγυρνούν αιμοχαρή, γύρω σου και παντού

στρατηγική πάλαι ποτέ, ήτανε το παιχνίδι

άσε να χάνονται βαθιά , δεμένα με βαρίδι

τα όριά σου επισφαλή, κράτα καλού-κακού

*** 

Τολμά.

Η ποίηση της Φωτεινής εμπεριέχει ρώμη και τόλμη. 

Μιλά ξεκάθαρα με τέχνη και τεχνική διάπλασης του λόγου της.

Φτάνει να απολογείται για μια ολόκληρη γενιά.

Να απολογείται, γυναίκα-μάνα γονατιστή όχι επειδή κάποιος την έχει ταπεινώσει μα από τον ανθρώπινο θρήνο που αφαιρεί τη ρώμη από τους αιμάτινους του σώματος αρμούς.

Παράπεφτε μεσ'στους καιρούς της μάνας η ευχή

περίσσευε η έγνοια της σε πλάνα καταιγίδα

ξύλινη γλώσσα άφωνη φάνταζε η ελπίδα

ψευδαίσθηση την είπανε ,του λάθους ανοχή

***

παράταιροι υπάρχουμε χωρίς τη συνοχή

ανθίζουνε οι 'μυγδαλιές τ'ουρανού ασπίδα

μ'έναν Φλεβάρη βρόχινο επισφαλής δικλείδα

κλειστές στροφές προέκυψαν ως άλλη εκδοχή

***

σε μια στροφή μας ρίγησε αγέρι δροσερό

έφερνε τόσες ευωδιές, ρίμες αγαπημένες

αύρα π'απλώθηκε σιμά σκορπίστηκε μεμιάς

***

φίλησε μια στιγμή εκεί το χώμα καρπερό

ξανάφερε τις άνοιξες οπού'ταν ξεχασμένες

για να ποτίσουν με φωτιά τα λάθη μιας γενιάς

Κι ελπίζει, ελπίζει. 

Βρήκε αποδέκτη και εντολέα της μελλοντικής ελπίδας τα μάτια των παιδιών 

και τις καρδιές τους

-Στα μάτια των παιδιών-

Α’

Στα μάτια των παιδιών βλέπω τη μέρα

π' απλώνεται μυριόκαλλη σιμά μου

σκορπάει τις χαρές στα όνειρά μου

λαμνοκοπάει της ζωής η παντιγιέρα

***

Στα μάτια των παιδιών μεθάει ο ήλιος

βάφει με φως, ακρογιαλιές, κοχύλια

θαλασσινά, ασπροκέντητα μαντήλια

αλλιώτικος μοιάζει ο καιρός και φίλιος

***

Γελάει ο ουρανός και γαληνεύει

εντός γεννιέται ο θεός, που μας κοιτά

κάνει τ' αδύνατα, να μοιάζουν δυνατά

***

Δώσε ανάσα στο παιδί να σε χαιδεύει

και φύλαξέ το μεσ'στον κόρφο σου καλά

δώσ’ του τη δύναμη ,να φτερουγά ψηλά

Τέλος, και από ψηλά, όπως ταιριάζει στους γενναίους, ανταμώνει μέρα με τη μέρα, χρόνια τώρα τους συνδαιτυμόνες της στα άρρητα. 

Όλους εμάς που μας τιμά και την τιμούμε απόψε. 

Που λαχταρούμε τον αχό της θάλασσας ταξιδευτή στα όνειρά μας να πάει εκεί που τίποτα δεν κρύβεται, δεν φανερώνεται, δεν λάμπει αστράφτοντας στο φως παρά στη θάλασσα της μουσικής και της ποίησης. 

Μαζί μας, μαζί της ταξιδεύουμε σήμερα κι είμαστε όλοι κι όλες τα κουπιά το σώμα του ταξιδιού της, οι καπετάνιοι και οι ναύτες, οι γαλέρες και τα ποντοπόρα, τα αμπάρια και η γέφυρα της πνευματικής μας συγγένειας.

Κι είμαστε εδώ όχι από ανάγκη καμμιά ούτε αυταρέσκεια μα από καταβολής ορμή και Λουντεμική ορμήνεια: Να αγαπάς!

Με τα φτερά του άλμπατρος

Συνδαιτημόνες γίνανε τα άρρητα

στους μακρινούς γλαυκούς ορίζοντες του Νότου

θύμησες, μυστικά οράματα του νόστου

παράξενα πουλιά μου ανεκλάλητα

***

με τα φτερά του άλμπατρος πετάς

στις μακρινές πατρίδες της Δωδώνης

μεσ' στα λευκά κοχύλια έμελλε να τραγουδάς

του Ποσειδώνα την ψυχή για να φτερώνεις

***

τετράγωνα τους κύκλους σύ εφόραγες

και τ'όνομά σου να κυκλώνει την ανέμη

μαβιές γραμμές των οριζόντων θώραγες

***

κάθε που φύσαγε ο καιρός σαν το μελτέμι

κατά συνθήκην στους αιώνες γυροβόλαγες

παιδί που τ'άστρα μέτραγε με το Λουντέμη

Ευχαριστούμε Φωτεινή!

Καλοτάξιδο!

Μίνα Παπανικολάου

http://minapapanikolaou-thoughts-and-arts.blogspot.com/2016/04/blog-post.html
https://aggouridaki.blogspot.com/2018/12/blog-post_19.html
https://www.youtube.com/watch?time_continue=1&v=WV6AhJ6Yqs4