ΕΥΑ ΛΟΛΙΟΥ "Τα δάκρυα ίδια είναι στον άνεμο.."

Τα δάκρυα είναι ίδια στον άνεμο
μπορούμε να τα δούμε ταξιδεύοντας στα δέντρα
την άνοιξη μια φορά σαν θες
κι άλλοτε το φθινόπωρο με τα φύλλα του ευκάλυπτου
να θροϊζουν σαν φαρδιά ταφταδένια φούστα
στο βρεγμένο χώμα.
Τα δάκρυα των πουλιών είναι τα ίδια
εάν γνωρίζουμε το 'να και τ' άλλο,
έχουμε δει στα μάτια τους το κλαρί που απογυμνώθηκε
(απ' τον άνεμο που τέτοια δε ρωτά, μα εκτελεί το νόμο)
τ' ονόματά τους και πόσο ψηλά κατάφεραν να πετάξουν
για να σωθούν στον ήλιο..
Μπορούμε κάλλιστα να ντυθούμε
με τα ρούχα της νεκρής φύσης,
ευπρεπείς θα δείχνουμε σαν τ' αναρριχώμενα φυτά,
κιτρινόλευκα τ' άνθη μας να ευωδιάζουν γιασεμί κι αγιόκλημα..
Τι λες, τα δάκρυα μας θα μπερδευτούν
με τα δάκρυα των δέντρων και των πουλιών;
Γατζωμένοι τότε θα μείνουμε στη ζωή,
έως τέλους, εκεί..
στο κορμό και τα κλαριά τους..
Κι ύστερα λέω να καθίσουμε σε μια πέτρα
γράφοντας να ζωγραφίσουμε τούτη την αλήθεια,
ανάμεσα στα πέταλα των λουλουδιών στο λόφο
και τη πνιγηρή μυρωδιά των μίσχων π' απέμειναν στο βάζο..

8-2-2019, 6. 00 πμ.
Πεζοποίημα - Εύα Λόλιου.
Φωτογραφία - Πόρναλης Μιχάλης.