ΜΕΣΣΗΝΙΑΚΗ ΜΑΝΗ Β΄ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΗΣ ΝΕΛΛΑΣ ΘΕΟΤΟΚΑΤΟΥ

 Παραλία του Φονέα 

Παραλία του Φονέα 

ΣΤΟΥΠΑ 

Η παραλία της Καλογριάς στην Στούπα......στο μεσαίο σπιτάκι έμενε ο Καζαντζάκης,που στην περιοχή τον έχουν καμάρι τους μαζί με τον φίλο του τον Ζορμπά...ναι τον γνωστό Ζορμπά..

Η Στούπα είναι ένα παραθαλάσσιο χωριό της Μεσσηνιακής Μάνης που μπορεί να γοητεύσει τον επισκέπτη του όλες τις εποχές του χρόνου. Είναι το πιο ανεπτυγμένο τουριστικά χωριό όχι μόνο στο Δήμο Λεύκτρου αλλά και σε ολόκληρο το νομό Μεσσηνίας. Ανατολικά του χωριού υψώνεται το κάστρο που υπήρξε ακρόπολη της παλιάς πολιτείας του Λεύκτρου. —

Κατά τον Παυσανία εκεί υπήρχε ο ναός της Αθηνάς με το άγαλμα της. Την περίοδο της Φραγκοκρατίας [1204 - 1259] το κάστρο ανοικοδομήθηκε και ονομάστηκε Μποφώρ. Στη Στούπα έζησε ο Νίκος Καζαντζάκης και ο Αλέξης Ζορμπάς, δουλεύοντας στα ορυχεία της Πραστοβάς στο Νέο Προάστιο. Eδώ επίσης εμπνεύστηκε και έγραψε το έργο "Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά".

Στον δρόμο για το χωριό  Άγιος Νικόλαος

 Αγιος Νικόλαος

 Το γραφικό λιμανάκι του χωριού Άγιος Νικόλαος.....η Σελίνιτσα..

Άγιος Νικόλαος ή Σελίνιτσα αποτελεί Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Λεύκτρου, μαζί με τον οικισμό Άγιος Δημήτριος.
Είναι ένα γραφικό λιμανάκι της έξω Μάνης 3 χλμ. από τη Στούπα, άλλοτε με σοβαρή εμπορική κίνηση, που σήμερα λειτουργεί ως ιχθυόσκαλα και αραξοβόλι για ψαροκάικα και ψαρόβαρκες.Το όνομα Σελίνιτσα προέρχεται από τη μικρή Σελήνη ή μικρή Ελένη, σύμφωνα με το: «Σελινίτσα, στ’ άκουσμα σου ριγ’ η Σελήνη, καθώς ο Πάρις θωπεύει την Ελένη». το χωριό βρίσκεται μια μικρή γραφική παραλία με ψιλή άμμο, δίπλα στις εκβολές του Παμίσου ή ποτάμι της Μηλιάς, όπου υπήρχε η αρχαία Πέφνος και απέναντί της το νησάκι Πέφνος, τόπος γέννησης των Διόσκουρων. Αξιόλογες οι εκκλησίες του Αγίου Μύρωνα και του Αγίου Νικολάου, απ’ όπου πήρε το όνομά του το χωριό.

ΕΞΩΧΩΡΙ

 Εξωχώρι: Είναι η πρώην κοινότητα Ανδρουβίστης, που μετονομάστηκε το 1932 και βρίσκεται στη ΒΔ πλευρά του Ταϋγέτου σε υψόμετρο 500 μ. και σε απόσταση 8 χλμ. από τη Καρδαμύλη και τη θάλασσα. Το Εξωχώρι, μαζί με το Νίκοβο, τα Πρίπιτσα και τη Χώρα, αποτελεί Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Λεύκτρου.

Στο σχολείο του χωριού έχει δημιουργηθεί Πολιτιστικό - Λαογραφικό Mουσείο που αποτελεί ένα ζωντανό συνεχή, πολιτιστικό οργανισμό. Σημαντική θεωρείται η παρουσία του Συλλόγου Eξωχωριτών Kαλαμάτας “O TAΫΓETOΣ” στις τοπικές εκδηλώσεις ενώ αξιόλογη δραστηριότητα παρουσιάζει και ο Πολιτιστικός Σύλλογος Eξωχωριτών της Aθήνας. 

Η πύλη της Εκκλησίας του μικρού νεκροταφείου του χωριού....προσέξτε την διεύθυνση.....δεν βρήκα όνομα στην περιοχή που να μην τελειώνει σε .....εα....

 Οι κάτοικοι το 1571 παίρνουν μέρος στην εξέγερση των Μελισσηνών, όπως και σ’ αυτήν του 1605, ενώ το 1821, υπό το Παναγιώτη και Διονύση Τρουπάκη πολεμούν 800 ένοπλοι και άλλοι 300 υπό το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.

Στις αρχές του 17ου αιώνα η περιφέρεια εμφανίζεται με 10 οικισμούς και 430 οικογένειες συνολικά. Έξι από τους οικισμούς βρίσκονταν στα ενδότερα, συσπειρωμένοι σε 2 ομάδες στις 2 πλευρές της μεγάλης και απόκρημνης χαράδρας Τροσκονά (Βυρός), που συναποτελούσαν το κεντρικό σύνθετο σχηματισμό Χώρα Ανδρούβιστας και Τσέρια. Οι άλλοι 4 μεμονωμένοι οικισμοί βρίσκονταν προς τα δυτικά, σε πιο ομαλό τμήμα και είχαν δικούς τους άρχοντες, ανεξάρτητους από τον άρχοντα της Ανδρούβιστας. —

 Αγία Σοφία...

ΦΑΡΑΓΓΙ ΒΥΡΟΥ

Το εκκλησάκι του Αη Γιώργη.....χαλάσματα στην κορυφή του λοφίσκου που υψώνεται απότομα και απόκρημνα στον δρόμο προς το φαράγγι Βυρρού...

Μοναδικης ομορφιάς το έρημο μοναστήρι του Σωτήρος,δίπλα από την κοίτη του ρέματος του Βυρού!! 

 Η παραδοσιακή εκκλησία του Σωτήρος στον περίβολο του μοναστηριού 

Το φαράγγι Βυρού...........

Η ανάγκη για έγκαιρη ειδοποίηση και προστασία των κατοίκων της ενδοχώρας κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους από τις επιδρομές των πειρατών, ανάγκασε τους πρώτους να κατασκευάσουν σε σπηλιές στα απόκρημνα κάθετα πράνη του φαραγγιού, επανδρωμένες λίθινες κατασκευές (βίγλες - παρατηρητήρια) σε θέσεις ώστε να εξασφαλίζεται η οπτική μετάδοση του σήματος από σκοπό σε σκοπό φτάνοντας έτσι μέχρι τα βάθη της ενδοχώρας. Στα χρόνια της τουρκοκρατίας όπως και επί Γερμανικής κατοχής τα ίδια αυτά παρατηρητήρια χρησίμευαν σαν καταφύγια σε κυνηγημένους.Παλιότερα στην κοίτη του ποταμού λειτουργούσαν πολλοί νερόμυλοι στην τοποθεσία μυλομαχαλάς, λίγο πιο κάτω από τις πηγές Εξωχωρίου. Σήμερα υπάρχουν μόνο τα ξεχασμένα ερείπια δείγματα τεχνολογίας άλλων εποχών.

Το φαράγγι βρίσκεται στην καρδιά της Μεσσηνιακής Μάνης και χρησιμοποιήθηκε από την αρχαιότητα ως δρόμος προς τη Λακωνία. Τη φυσική οδό του ρέματος πιστεύεται ότι ακολουθούσε η αποκαλούμενη Βασιλική οδός που συνέδεε τη Σπάρτη με την Καρδαμύλη. Το δρόμο αυτό χρησιμοποιούσαν ευρύτατα οι Σπαρτιάτες όταν όλα τα κοντινά λιμάνια είχαν αποσπαστεί από την κυριαρχία τους και ως κύριο λιμάνι είχαν μόνο την Καρδαμύλη, όταν οι ελευθερολάκωνες είχαν κυριαρχήσει στη νότια Λακωνία. — στην τοποθεσία Φαραγγι Βυρού Μεσσηνια.

Σωτηριάνικα

Τα Σωτηριάνικα,είναι ένα παραδοσιακό χωριό της Μεσσηνίας με τριάντα κατοίκους όλους κι όλους τον χειμώνα,χωρίς μπακάλικο,χωρίς καφενείο.....είναι το ξεκίνημα για το καλντερίμι Μπίλιοβο και για πορείες φυσιολατρών

Ανεβαίνοντας το καλντερίμι Μπίλιοβο
 

Το 1904 άρχισε η κατασκευή του δρόμου Σωτηριάνικα - Αλτομιρά με λιθόστρωτο (καλντερίμι) που είναι το καλύτερο της περιοχής και ίσως από τα καλύτερα της χώρας. Έχει 75 στροφές που από αυτές οι 40 είναι κατασκευασμένες με φανταστική καλαισθησία. Κάποιος που γνωρίζει από πέτρα ίσως το χαρακτήριζε τεχνικό αλλά και αρχιτεκτονικό δημιούργημα. Οι τριάντα στροφές είναι κατασκευασμένες σε κλίση εδάφους εβδομήντα τοις εκατό περίπου.

Οι υπόλοιπες 35 στροφές δεν εδόθησαν σε εργολάβο. Κατασκευάσθηκαν με προσωπική εργασία των κατοίκων του χωριού Αλτομιρά. Από την ημερομηνία που βρίσκουμε σκαλισμένη σε μια πέτρα συμπεραίνουμε πως το έργο τέλειωσε το 1928.

Από τις λίγες πληροφορίες που συγκεντρώσαμε βρίσκουμε ότι την χάραξη των σαράντα στροφών έκανε ο Μηχανικός της εποχής εκείνης Παναγιώτης Αφεντάκης και κατασκευαστές εργολάβοι ήταν τα αδέλφια Νικόλαος και Στασινός Σταυριανέας από τα Σωτηριάνικα.

Οι πέτρες που έχουν χρησιμοποιηθεί τόσο για τις ξερολιθιές όσο και για το στρώσιμο του δρόμου είναι σχεδόν όλες πελεκημένες με τα εργαλεία της εποχής σφυρί και καλέμι.

Από τους πελεκητές (λαξευτές) της πέτρας αναφέρουμε τους αδελφούς Παναγιώτη και Κωνσταντίνο Κοζομπόλη από το χωριό Αλτομιρά. Επίσης μάθαμε ότι φουρνέλα με παραμίνα άνοιγε ο επίσης από τα Αλτομιρά Γεώργιος Ψαρέας με το παρατσούκλι (Χούσος), τα δε φουρνέλα γέμιζε με φουρνελομπαρούτι ο Γεώργιος Κεφαλέας. Εργάσθηκαν και πολλοί άλλοι που δυστυχώς τα ονόματά τους δεν μπορέσαμε να μάθουμε.

Το σημείο αυτό είναι το ονομαστό, για την εποχή, Μπίλιοβο. Όποιος ανέβει τον δρόμο αυτόν αισθάνεται δέος από την ανάβαση και τη θέα του τοπίου. Παρ’ όλο που έχει εγκαταλειφθεί διατηρείται σε καλή κατάσταση. Ειδικότερα από τη θέση Ρίζα έως το Κάτω Ραχούλι, όπως λέγεται αυτό το σημείο, δεν έχει υποστεί καμμία φθορά.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΚΕΙΜΕΝΑ : ΝΕΛΛΑ ΘΕΟΤΟΚΑΤΟΥ 

πηγές πληροφοριών 
https://www.kardamili-greece.com/
https://kardamili.webnode.gr/
https://www.stouparooms.gr/
https://el.wikipedia.org/
https://greece.terrabook.com/
https://www.gtp.gr/
https://www.eoskal.gr/
https://maniatika.wordpress.com/


Δείτε το Α΄μέρος εδώ