Αν το να έχεις κανονικό αφεντικό είναι κοινωνικό δράμα, το να έχεις ανάποδο αφεντικό είναι προσωπική τραγωδία. Να είσαι υποχρεωμένος κάθε μέρα ν’ αντικρίζεις την ξινισμένη όψη του, το εξεταστικό του βλέμμα, το όλο απαιτήσεις, ανικανοποίητο ύφος του· να ανέχεσαι την αυστηρότατη επιτήρησή του· να υπομένεις στον κλειστό χωροχρόνο της δουλειάς την πνιγηρή δεσποτεία του. Και σκέτη η αύρα του σε αρρωσταίνει, σε διαλύει. Τέτοιο ακριβώς είναι τ’ αφεντικό μου. Παρότι βρίσκομαι στη δούλεψή του μια ζωή, δεν με συμπάθησε ποτέ. Είμαι εργατικός και συνεπής, πασχίζω διαρκώς για το καλύτερο, κοπιάζω ακόμα και τις Κυριακές δουλεύοντας εθελοντικά στην αποθήκη, αλλά γλυκό λόγο από το στόμα του δεν έχω ακούσει. Μονάχα παρατηρήσεις, επικρίσεις, προσβολές, θαρρείς και ηδονίζεται να με ταπεινώνει. Καθόλου δεν λογαριάζει ότι είμαι ο μοναδικός υπάλληλος της εταιρείας, το πολύτιμο δεξί του χέρι με τη διπλή ιδιότητα – ταμίας και λογιστής μαζί.
Όταν με βλέπει να ευθυμώ, πάντα θ’ ανακαλύψει κάποιο λάθος, έστω μια μελανιά σ’ ένα χαρτί, για να σκιάσει τη χαρά μου· και όταν νιώθω πικραμένος, γελά χαιρέκακα σαρκάζοντας τον πόνο μου. Γνωρίζει την ανάγκη μου για επιβίωση και την εκμεταλλεύεται στο έπακρο, το κάθαρμα! Εντούτοις, με τα χρόνια, είναι ουσιαστικά ο μόνος δικός μου άνθρωπος που μου απέμεινε. Ούτε αυτός έχει δεύτερο – ποιος άλλος θα συναναστρεφόταν ένα τέτοιο υποκείμενο; Έτσι, όποτε το μέσα μου βαραίνει κι αναζητώ κάποιον να ξαλαφρώσω, σ’ αυτόν εκμυστηρεύομαι, ο ανόητος, την παράξενη ζωή μου. Κι αυτό το τέρας, μαθαίνοντας καταλεπτώς και από πρώτο χέρι –το δεξί του– κάθε αδυναμία μου, όλους τους φόβους και τις ραγισματιές μου, μ’ έχει μεταβάλλει σε μαριονέτα του. Χειρίζεται δε με τέτοια πανουργία, τόσο μαεστρικά τους σπάγκους, που ικανοποιώ και την παραμικρή επιθυμία του σαν να ‘τανε δική μου, κι ας τον μισώ όσο κανέναν.
Καμιά φορά ωστόσο διακρίνω στην κόχη του ματιού του να λαμπυρίζει μια στάλα δάκρυ. Τότε με κυριεύει ανεξήγητη συμπόνια και λαχταρώ να τον τυλίξω στην αγκαλιά μου και να του ζητήσω ν’ ανακαινίσουμε επιτέλους την επιχείρηση, να φιλιώσουμε, να κάνουμε καινούργια αρχή σε όλα! Ενδεχομένως θα μπορούσαμε να ταξιδέψουμε οι δυο μας, να διασκεδάσουμε λιγάκι, η ύπαρξη δεν είναι αποκλειστικά μόχθος, καθήκοντα και ισολογισμοί. Αλλά προτού προλάβω να μιλήσω, απότομα σκοτεινιάζει πάλι και, αποστρέφοντας με περιφρόνηση το πρόσωπό του, μου δείχνει με το δάχτυλο την πόρτα. Με ξαναστέλνει απάνθρωπα στο ταμείο. Σε μια τέτοια στιγμή κάποτε δεν συγκρατήθηκα και του άστραψα οργισμένος μια δυνατή γροθιά στα δόντια. Παρέμεινε ανέπαφος! Το μόνο που κατάφερα ήταν να κατακρεουργήσω το δεξί μου χέρι και να θρυψαλιάσω τον πανάκριβο καθρέφτη του νιπτήρα μου. Και ξέσπασα σε χάχανα χλευαστικά, και ούρλιαξα εν θριάμβω καθώς είδα τον θλιβερό υπάλληλό μου ν’ αποχωρεί αιμόφυρτος και σκυφτός, για πολλοστή φορά ηττημένος. Από ιδρύσεως της εταιρείας, εγώ είμαι το απόλυτο αφεντικό – λογιστής και ταμίας μαζί.
Φ.Φ.
Φωτογραφία : Twins by Victor Madero
πηγή : https://fineartamerica.com/
Όταν με βλέπει να ευθυμώ, πάντα θ’ ανακαλύψει κάποιο λάθος, έστω μια μελανιά σ’ ένα χαρτί, για να σκιάσει τη χαρά μου· και όταν νιώθω πικραμένος, γελά χαιρέκακα σαρκάζοντας τον πόνο μου. Γνωρίζει την ανάγκη μου για επιβίωση και την εκμεταλλεύεται στο έπακρο, το κάθαρμα! Εντούτοις, με τα χρόνια, είναι ουσιαστικά ο μόνος δικός μου άνθρωπος που μου απέμεινε. Ούτε αυτός έχει δεύτερο – ποιος άλλος θα συναναστρεφόταν ένα τέτοιο υποκείμενο; Έτσι, όποτε το μέσα μου βαραίνει κι αναζητώ κάποιον να ξαλαφρώσω, σ’ αυτόν εκμυστηρεύομαι, ο ανόητος, την παράξενη ζωή μου. Κι αυτό το τέρας, μαθαίνοντας καταλεπτώς και από πρώτο χέρι –το δεξί του– κάθε αδυναμία μου, όλους τους φόβους και τις ραγισματιές μου, μ’ έχει μεταβάλλει σε μαριονέτα του. Χειρίζεται δε με τέτοια πανουργία, τόσο μαεστρικά τους σπάγκους, που ικανοποιώ και την παραμικρή επιθυμία του σαν να ‘τανε δική μου, κι ας τον μισώ όσο κανέναν.
Καμιά φορά ωστόσο διακρίνω στην κόχη του ματιού του να λαμπυρίζει μια στάλα δάκρυ. Τότε με κυριεύει ανεξήγητη συμπόνια και λαχταρώ να τον τυλίξω στην αγκαλιά μου και να του ζητήσω ν’ ανακαινίσουμε επιτέλους την επιχείρηση, να φιλιώσουμε, να κάνουμε καινούργια αρχή σε όλα! Ενδεχομένως θα μπορούσαμε να ταξιδέψουμε οι δυο μας, να διασκεδάσουμε λιγάκι, η ύπαρξη δεν είναι αποκλειστικά μόχθος, καθήκοντα και ισολογισμοί. Αλλά προτού προλάβω να μιλήσω, απότομα σκοτεινιάζει πάλι και, αποστρέφοντας με περιφρόνηση το πρόσωπό του, μου δείχνει με το δάχτυλο την πόρτα. Με ξαναστέλνει απάνθρωπα στο ταμείο. Σε μια τέτοια στιγμή κάποτε δεν συγκρατήθηκα και του άστραψα οργισμένος μια δυνατή γροθιά στα δόντια. Παρέμεινε ανέπαφος! Το μόνο που κατάφερα ήταν να κατακρεουργήσω το δεξί μου χέρι και να θρυψαλιάσω τον πανάκριβο καθρέφτη του νιπτήρα μου. Και ξέσπασα σε χάχανα χλευαστικά, και ούρλιαξα εν θριάμβω καθώς είδα τον θλιβερό υπάλληλό μου ν’ αποχωρεί αιμόφυρτος και σκυφτός, για πολλοστή φορά ηττημένος. Από ιδρύσεως της εταιρείας, εγώ είμαι το απόλυτο αφεντικό – λογιστής και ταμίας μαζί.
Φ.Φ.
Φωτογραφία : Twins by Victor Madero
πηγή : https://fineartamerica.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου