Ο Τζίντου Κρισναμούρτι κατάγεται από οικογένεια Βραχμάνων. Γεννήθηκε το Μάιο του 1895 στο Μαντάναπαλι, ένα μικρό χωριό κοντά στο Μαντράς. Η μητέρα του πέθανε το 1905 και ο πατέρας του, την επόμενη χρονιά, πήγε μαζί με τους τέσσερις γιους του να ζήσει στο Άντιαρ, όπου ήταν τα κεντρικά γραφεία της Θεοσοφικής Εταιρείας, στα οποία τον προσέλαβαν. Λίγο αργότερα ο Κρισναμούρτι υιοθετήθηκε από την Annie Besant, πρόεδρο της Θεοσοφικής, που είχε πειστεί ότι το αγόρι ήταν ο Παγκόσμιος Διδάσκαλος τον οποίο περίμεναν οι θεοσοφιστές σε όλο τον κόσμο. Τρία χρόνια αργότερα τον πήγαν στην Αγγλία για να μορφωθεί, ενώ ίδρυσαν στο όνομά του το "Τάγμα του Αστέρα της Ανατολής", που αριθμούσε χιλιάδες οπαδούς. Το 1929, όμως, ύστερα από 18 χρόνια, ο Κρισναμούρτι το διέλυσε και επέστρεψε όλη την περιουσία του πίσω στους δωρητές της. Η αναγγελία της διάλυσης εκείνη την ημέρα άρχισε έτσι: "Πιστεύω ότι η αλήθεια είναι μια χώρα χωρίς κανένα μονοπάτι προς αυτήν, και δεν μπορεί να πλησιαστεί μέσα από κανένα δρόμο, καμιά θρησκεία, καμιά οργάνωση...".
Από τότε ο Κρισναμούρτι -και μέχρι το θάνατό του, το Φεβρουάριο του 1986- συνέχισε να ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο μιλώντας, συζητώντας και ακούγοντας εκατοντάδες ανθρώπους που ήθελαν να τον δουν. Μιλούσε όπου τον καλούσαν - σε ιδιώτες και μικρά σχολεία, σε πανεπιστήμια ή στο Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών στο Los Alamos και στον Ο.Η.Ε., που τον παρασημοφόρησε για το έργο του, λίγο πριν πεθάνει, το 1985. Ο Κρισναμούρτι ανέπτυξε τη μοναδική, πραγματικά, διδασκαλία του αντλώντας την από την ίδια του την ύπαρξη και τη ζωή του, αφού δεν είχε διαβάσει κανενός είδους φιλοσοφικό ή θρησκευτικό βιβλίο. Έως τώρα έχουν εκδοθεί γύρω στα 80 δικά του βιβλία, ενώ τα πιο πολλά έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 10 γλώσσες σε όλο τον κόσμο. Υπάρχουν επίσης καταγραμμένες, σε βιντεοκασέτες και κασέτες ήχου, δημόσιες ομιλίες του και προσωπικές συζητήσεις του με διάφορους επιστήμονες και πνευματικούς ανθρώπους, ενώ γι' αυτόν έχουν γράψει κείμενα ο Άλντους Χάξλεϋ, ο Χένρι Μίλλερ, η Άιρις Μέρντοχ κ.ά. Ο Κρισναμούρτι υπήρξε τελικώς ένας παγκόσμιος διδάσκαλος. Παρ' όλο που είχε γεννηθεί από Ινδούς γονείς, δε σταμάτησε να δηλώνει ότι δεν είχε καμιά εθνικότητα, ότι δε συνέχιζε καμιά παράδοση και δεν ανήκε σε καμιά οργάνωση. Ο ίδιος βίωσε όλα όσα έλπιζε πως θα μάθουν εκείνοι που τον άκουγαν. Ο Κρισναμούρτι άφησε ένα πολύ μεγάλο υλικό από δημόσιες ομιλίες, συζητήσεις (με δασκάλους, μαθητές, επιστήμονες, σημαντικούς εκπροσώπους διαφόρων θρησκειών, ιδιώτες), τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συνεντεύξεις, γραπτά κείμενα και επιστολές. Ένα μεγάλο μέρος από αυτό το υλικό έχει καταγραφεί σε βιβλία, κασέτες ήχου και DVD.
Από τότε ο Κρισναμούρτι -και μέχρι το θάνατό του, το Φεβρουάριο του 1986- συνέχισε να ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο μιλώντας, συζητώντας και ακούγοντας εκατοντάδες ανθρώπους που ήθελαν να τον δουν. Μιλούσε όπου τον καλούσαν - σε ιδιώτες και μικρά σχολεία, σε πανεπιστήμια ή στο Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών στο Los Alamos και στον Ο.Η.Ε., που τον παρασημοφόρησε για το έργο του, λίγο πριν πεθάνει, το 1985. Ο Κρισναμούρτι ανέπτυξε τη μοναδική, πραγματικά, διδασκαλία του αντλώντας την από την ίδια του την ύπαρξη και τη ζωή του, αφού δεν είχε διαβάσει κανενός είδους φιλοσοφικό ή θρησκευτικό βιβλίο. Έως τώρα έχουν εκδοθεί γύρω στα 80 δικά του βιβλία, ενώ τα πιο πολλά έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 10 γλώσσες σε όλο τον κόσμο. Υπάρχουν επίσης καταγραμμένες, σε βιντεοκασέτες και κασέτες ήχου, δημόσιες ομιλίες του και προσωπικές συζητήσεις του με διάφορους επιστήμονες και πνευματικούς ανθρώπους, ενώ γι' αυτόν έχουν γράψει κείμενα ο Άλντους Χάξλεϋ, ο Χένρι Μίλλερ, η Άιρις Μέρντοχ κ.ά. Ο Κρισναμούρτι υπήρξε τελικώς ένας παγκόσμιος διδάσκαλος. Παρ' όλο που είχε γεννηθεί από Ινδούς γονείς, δε σταμάτησε να δηλώνει ότι δεν είχε καμιά εθνικότητα, ότι δε συνέχιζε καμιά παράδοση και δεν ανήκε σε καμιά οργάνωση. Ο ίδιος βίωσε όλα όσα έλπιζε πως θα μάθουν εκείνοι που τον άκουγαν. Ο Κρισναμούρτι άφησε ένα πολύ μεγάλο υλικό από δημόσιες ομιλίες, συζητήσεις (με δασκάλους, μαθητές, επιστήμονες, σημαντικούς εκπροσώπους διαφόρων θρησκειών, ιδιώτες), τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συνεντεύξεις, γραπτά κείμενα και επιστολές. Ένα μεγάλο μέρος από αυτό το υλικό έχει καταγραφεί σε βιβλία, κασέτες ήχου και DVD.
Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
(2017) Γράμματα στα σχολεία, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2017) Ο κόσμος μέσα μας, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2016) Δράση σημαίνει τώρα, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2015) Η μόνη επανάσταση, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2015) Μιλώντας για τον Θεό, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2013) Εγώ χωρίς εγώ, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2013) Εις εαυτόν, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2013) Η αλήθεια και το υπαρκτό, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2013) Η αναγκαιότητα της αλλαγής, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2013) Η εκπαίδευση και το νόημα της ζωής, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2013) Η ζωή είναι μπροστά σας, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2013) Ο κόσμος μας σε κρίση, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2013) Στη σιγή του νου, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2013) Το ημερολόγιο, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2013) Το τέλος του χρόνου, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2012) Η τέχνη του διαλογισμού, ΣώμαΝους
(2012) Η χαρά της ελευθερίας, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2011) Η αναζήτηση της αλήθειας, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2011) Η τέχνη της ζωής, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2011) Η φλόγα της προσοχής, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2011) Ο κόσμος είστε εσείς, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2011) Το δίχτυ της σκέψης, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2010) Γράμματα σε μια νεαρή φίλη, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2010) Η αίσθηση της ευτυχίας, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2010) Τι είναι αγάπη;, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2010) Το πέταγμα του αετού, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2009) Στοχασμοί πάνω στη ζωή μας, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2009) Στοχασμοί πάνω στη ζωή μας, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2009) Στοχασμοί πάνω στη ζωή μας, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2007) Η αγάπη δεν υπακούει, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2007) Η αλήθεια και το υπαρκτό, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2007) Η αναγκαιότητα της αλλαγής, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2007) Τα πρώτα βήματα της μάθησης, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2007) Το ξύπνημα της νοημοσύνης, Κέδρος
(2006) Στη σιγή του νου, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2005) Αγάπη, ελευθερία και δράση, ΣώμαΝους
(2005) Ελευθερία, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2005) Το τέλος του χρόνου, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2004) Εις εαυτόν, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2004) Η απελευθέρωση από το γνωστό, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2004) Η ζωή είναι μπροστά σας, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2004) Το ξύπνημα της νοημοσύνης, Κέδρος
(2004) Το πέταγμα του αετού, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2003) Παραβολές και ποιήματα, Κέδρος
(2003) Το ξύπνημα της νοημοσύνης, Κέδρος
(2001) Αυτό το φως μέσα μας, ΣώμαΝους
(2001) Η αλήθεια και το υπαρκτό, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2000) Η απελευθέρωση από το γνωστό, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2000) Η τέχνη του διαλογισμού, ΣώμαΝους
(2000) Στοχασμοί πάνω στη ζωή μας, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1998) Εις εαυτόν, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1997) Το ημερολόγιο, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1996) Σημειώσεις, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1995) Το τέλος του χρόνου, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1993) Στα πόδια του διδασκάλου, Πύρινος Κόσμος
(1992) Γράμματα σε μια νεαρή φίλη, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1991) Η ζωή είναι μπροστά σας, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1990) Η τέχνη της ζωής, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1990) Ο κόσμος είστε εσείς, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1990) Το δίχτυ της σκέψης, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1989) Η φλόγα της προσοχής, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1989) Στη σιγή του νου, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1987) Παράδοση και επανάσταση, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1985) Γράμματα στα σχολεία, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1979) Τα πρώτα βήματα της μάθησης, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1978) Η αγάπη δεν υπακούει, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1978) Το πέταγμα του αετού, Εκδόσεις Καστανιώτη
Ελευθερία, Εκδόσεις Καστανιώτη
Η εκπαίδευση και η σημασία της ζωής, Εκδόσεις Καστανιώτη
Παράδοση και επανάσταση, Εκδόσεις Καστανιώτη
Στοχασμοί πάνω στη ζωή μας, Εκδόσεις Καστανιώτη
Στοχασμοί πάνω στη ζωή μας, Εκδόσεις Καστανιώτη
Συμμετοχή σε συλλογικά έργα
(1977) Αγάπη, Μπουκουμάνης
http://www.biblionet.gr/
ΚΕΙΜΕΝΑ
Εγώ χωρίς ΕΓΩ
Παρόλο που ο νους σας μπορεί να θέλει να έχει μόνιμη ησυχία, μόνιμη γαλήνη, μόνιμη μακαριότητα ή ό,τι άλλο σας αρέσει, υπάρχει μια τέτοια μόνιμη κατάσταση; Αν υπάρχει, τότε θα πρέπει να υπάρχει κι ένα μονοπάτι προς αυτήν, οπότε, κάποιες πρακτικές, κάποια «πειθαρχία», μια μέθοδος διαλογισμού είναι πράγματα απαραίτητα για να πετύχουμε αυτή την κατάσταση.
Αν, όμως, το κοιτάξουμε αυτό λίγο πιο προσεκτικά και βαθιά, θα ανακαλύψουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα μόνιμο. Ο νους, όμως, απορρίπτει αυτό που είναι γεγονός, επειδή αναζητά κάποια μορφή ψυχολογικής ασφάλειας και μέσα από την ίδια του την επιθυμία προβάλλει την ιδέα της Αλήθειας σαν να είναι κάτι μόνιμο, απόλυτο, κι έπειτα προχωράει κι εφευρίσκει μονοπάτια για να τον οδηγήσουν εκεί.
Αυτή η σκόπιμη επινόηση έχει πολύ μικρή σημασία για τον άνθρωπο που θέλει πραγματικά ν’ ανακαλύψει τι είναι αληθινό και τι όχι. Δεν υπάρχει, λοιπόν, μονοπάτι προς την Αλήθεια, γιατί η Αλήθεια πρέπει να ανακαλύπτεται κάθε λεπτό. Δεν είναι το τελικό αποτέλεσμα συσσωρευμένων εμπειριών. Οποιοσδήποτε νους που η επιθυμία του πηγάζει απ’ αυτή την επιθυμία της αυτοδιαιώνισης, από την επιθυμία να αποκτήσει κάτι, να πετυχει κάτι, είτε σ’ αυτό τον κόσμο είτε στον άλλο, είναι καταδικασμένος να εγκλωβιστεί σε ψευδαισθήσεις κι επομένως θα υποφέρει.
Ενώ, αν ο νους αρχίσει να κατανοεί τον εαυτό του, έχοντας επίγνωση της δικής του δραστηριότητας, παρατηρώντας τις δικές του κινήσεις, τις δικές του αντιδράσεις, αν είναι ικανός να αφήσει να πεθάνει μέσα του η επιθυμία να είναι ψυχολογικά ασφαλής, κι έτσι να είναι ελεύθερος από το παρελθόν, από το παρελθόν που είναι η συσσώρευση των δικών του επιθυμιών και εμπειριών, από το παρελθόν που είναι η διαιώνιση του «εγώ», του εαυτού, του «είμαι», τότε βλέπεις ότι δεν υπάρχουν καθόλου μονοπάτια για την Αλήθεια, αλλά μόνο αδιάκοπη ανακάλυψη κάθε λεπτό.
Σε τελευταία ανάλυση, εκείνο που συσσωρεύει, εκείνο που αποθησαυρίζει, που έχει συνέχεια, είναι το «εγώ», ο εαυτός, που είναι το αποτέλεσμα του χρόνου. Είναι αυτή η εγωκεντρική μνήμη του «εγώ» και του «δικού μου» -η περιουσία μου, η αρετή μου, τα προσόντα μου, τα πιστεύω μου- που αναζητάει ψυχολογική ασφάλεια και επιθυμεί να έχει συνέχεια. Ένας τέτοιος νους, επινοεί όλα εκείνα τα μονοπάτια που δεν έχουν κανένα αντίκρισμα στην πραγματικότητα. Μόνο όταν ο νους μπορέσει να αφήσει να πεθάνουν ψυχολογικά γι’ αυτόν όλα όσα έχει συσσωρεύσει για τη δική του ασφάλεια, μόνο τότε αρχίζει να υπάρχει γι’ αυτόν η Πραγματικότητα.
Αν, όμως, το κοιτάξουμε αυτό λίγο πιο προσεκτικά και βαθιά, θα ανακαλύψουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα μόνιμο. Ο νους, όμως, απορρίπτει αυτό που είναι γεγονός, επειδή αναζητά κάποια μορφή ψυχολογικής ασφάλειας και μέσα από την ίδια του την επιθυμία προβάλλει την ιδέα της Αλήθειας σαν να είναι κάτι μόνιμο, απόλυτο, κι έπειτα προχωράει κι εφευρίσκει μονοπάτια για να τον οδηγήσουν εκεί.
Αυτή η σκόπιμη επινόηση έχει πολύ μικρή σημασία για τον άνθρωπο που θέλει πραγματικά ν’ ανακαλύψει τι είναι αληθινό και τι όχι. Δεν υπάρχει, λοιπόν, μονοπάτι προς την Αλήθεια, γιατί η Αλήθεια πρέπει να ανακαλύπτεται κάθε λεπτό. Δεν είναι το τελικό αποτέλεσμα συσσωρευμένων εμπειριών. Οποιοσδήποτε νους που η επιθυμία του πηγάζει απ’ αυτή την επιθυμία της αυτοδιαιώνισης, από την επιθυμία να αποκτήσει κάτι, να πετυχει κάτι, είτε σ’ αυτό τον κόσμο είτε στον άλλο, είναι καταδικασμένος να εγκλωβιστεί σε ψευδαισθήσεις κι επομένως θα υποφέρει.
Ενώ, αν ο νους αρχίσει να κατανοεί τον εαυτό του, έχοντας επίγνωση της δικής του δραστηριότητας, παρατηρώντας τις δικές του κινήσεις, τις δικές του αντιδράσεις, αν είναι ικανός να αφήσει να πεθάνει μέσα του η επιθυμία να είναι ψυχολογικά ασφαλής, κι έτσι να είναι ελεύθερος από το παρελθόν, από το παρελθόν που είναι η συσσώρευση των δικών του επιθυμιών και εμπειριών, από το παρελθόν που είναι η διαιώνιση του «εγώ», του εαυτού, του «είμαι», τότε βλέπεις ότι δεν υπάρχουν καθόλου μονοπάτια για την Αλήθεια, αλλά μόνο αδιάκοπη ανακάλυψη κάθε λεπτό.
Σε τελευταία ανάλυση, εκείνο που συσσωρεύει, εκείνο που αποθησαυρίζει, που έχει συνέχεια, είναι το «εγώ», ο εαυτός, που είναι το αποτέλεσμα του χρόνου. Είναι αυτή η εγωκεντρική μνήμη του «εγώ» και του «δικού μου» -η περιουσία μου, η αρετή μου, τα προσόντα μου, τα πιστεύω μου- που αναζητάει ψυχολογική ασφάλεια και επιθυμεί να έχει συνέχεια. Ένας τέτοιος νους, επινοεί όλα εκείνα τα μονοπάτια που δεν έχουν κανένα αντίκρισμα στην πραγματικότητα. Μόνο όταν ο νους μπορέσει να αφήσει να πεθάνουν ψυχολογικά γι’ αυτόν όλα όσα έχει συσσωρεύσει για τη δική του ασφάλεια, μόνο τότε αρχίζει να υπάρχει γι’ αυτόν η Πραγματικότητα.
Απόσπασμα από το βιβλίο “Εγώ χωρίς ΕΓΩ”, Εκδ. Καστανιώτη
Τίποτα δεν μπορεί να καταστρέψει την αγάπη
Να είσαι πνευματικά ευέλικτη. Η δύναμη δεν βρίσκεται στο να είναι κανείς άκαμπτος και σταθερός, αλλά στο να είναι ευλύγιστος. Το ευλύγιστο δέντρο αντέχει στη θύελλα. Μάζεψε όλη τη δύναμη που δίνει ένας γρήγορος νους.
Η ζωή είναι παράξενη· συμβαίνουν τόσα πράγματα εκεί που δεν τα περιμένει κανείς, ώστε απλώς με το ν’ αντιστέκεται σ’ αυτά δεν πρόκειται να λύσεις κανένα πρόβλημα. Χρειάζεται να έχει κανείς τεράστια ευλυγισία και σταθερή καρδιά.
Η ζωή είναι σαν μια κόψη ξυραφιού και πρέπει να περπατήσει κανείς πάνω σ’ αυτό το μονοπάτι με εξαιρετική προσοχή και ευέλικτη σοφία.
Η ζωή είναι πολύ πλούσια, έχει τόσους πολλούς θησαυρούς κι εμείς την πλησιάζουμε με άδειες καρδιές· δεν ξέρουμε πώς να γεμίσουμε τις καρδιές μας με την αφθονία της ζωής. Ενώ είμαστε φτωχοί μέσα μας, όταν μας προσφέρονται τα πλούτη της τ’ αρνιόμαστε. Πάμε στο πηγάδι για νερό κρατώντας δαχτυλήθρα κι έτσι η ζωή καταντάει μια κακόγουστη υπόθεση, ασήμαντη και μικρή.
Η αγάπη είναι επικίνδυνο πράγμα· φέρνει τη μόνη επανάσταση που δίνει απόλυτη ευτυχία. Είναι τόσο λίγοι εκείνοι από μας που μπορούν ν’ αγαπούν· τόσο λίγοι εκείνοι που θέλουν ν’ αγαπούν.
Αγαπάμε βάζοντας όρους, κάνοντας την αγάπη ένα εμπορεύσιμο πράγμα. Έχουμε νοοτροπία παζαριού, αλλά η αγάπη δεν είναι εμπορεύσιμη, δεν είναι ένα απλό «πάρε-δώσε». Είναι μια κατάσταση ύπαρξης όπου όλα τα ανθρώπινα προβλήματα είναι λυμένα.
Τι υπέροχο μέρος που θα μπορούσε να είναι η γη με τόση πολλή ομορφιά που υπάρχει, τόσο μεγαλείο, τόση άφθαρτη ομορφιά! Είμαστε παγιδευμένοι στον πόνο και δεν νοιαζόμαστε να ξεφύγουμε απ’ αυτόν ακόμα κι όταν κάποιος μας δείχνει το δρόμο.
Δεν ξέρω, αλλά νιώθει κανείς να φλέγεται από αγάπη· υπάρχει μια άσβηστη φλόγα· νιώθει ότι έχει τόση πολλή απ’ αυτήν μέσα του, που θέλει να τη δώσει σε όλους· και το κάνει. Είναι σαν ένα ποτάμι που κυλάει με ορμή, που ποτίζει και δίνει ζωή σε κάθε πόλη και χωριό· μολύνεται από τις ανθρώπινες βρωμιές που πέφτουν σ’ αυτό, αλλά σύντομα τα νερά καθαρίζονται από μόνα τους και συνεχίζουν να τρέχουν. Τίποτα δεν μπορεί να καταστρέψει την αγάπη γιατί διαλύονται μέσα σ’ αυτήν τα πάντα: το καλό και το κακό· το άσχημο και το όμορφο.
Είναι το μοναδικό πράγμα που είναι αυτό το ίδιο αιωνιότητα.
Ο εσωτερικός πλούτος προϋποθέτει να στέκεσαι στα πόδια σου, μόνος σου
Ένας νεαρός επισκέπτης ρώτησε τον
Κρισναμούρτι, σε κάποια συγκέντρωσή του, γιατί οι άνθρωποι θέλουν να
γίνουν σπουδαίοι. Ακολουθεί η απάντησή του όπως καταγράφηκε στο βιβλίο “Η αίσθηση της ευτυχίας” Εκδόσεις Καστανιώτη.
Κρισναμούρτι: Εσύ, που βρίσκεσαι σε τόσο νεαρή ηλικία, για ποιο λόγο
νομίζεις ότι θέλεις να γίνεις σπουδαίος; Εγώ μπορώ να σου δώσω κάποια
εξήγηση, αλλά ύστερα απ΄αυτό θα πάψεις να θες να γίνεις σπουδαίος;
Θέλεις να γίνεις σπουδαίος επειδή όλοι γύρω σου σ΄αυτή την κοινωνία
θέλουν να γίνουν σπουδαίοι. Οι γονείς σου, οι καθηγητές σου, οι
πολιτικοί, οι ιερείς, όλοι γύρω σου θέλουν να γίνουν σπουδαίοι, να είναι
επώνυμοι, οπότε το θέλεις κι εσύ. Ας το δούμε μαζί αυτό το θέμα. Γιατί
οι άνθρωποι θέλουν να γίνουν σπουδαίοι, διάσημοι;Πρώτα απ΄όλα, είναι επικερδές να είσαι διάσημος και σου δίνει μια αίσθηση ικανοποίησης, έτσι δεν είναι; Κι αν σε ξέρουν παντού στον κόσμο, νιώθεις πολύ σημαντικός, νομίζεις ότι είσαι αθάνατος. Θέλεις να είσαι σπουδαίος, θέλεις να γίνεις γνωστός και να μιλούν σ΄όλο τον κόσμο για σένα, επειδή νιώθεις ασήμαντος. Δεν υπάρχει εσωτερικός πλούτος, δεν υπάρχει τίποτε απολύτως μέσα σου, γι΄αυτό θέλεις να σε ξέρει ο κόσμος.
Αλλά αν έχεις εσωτερικό πλούτο τότε δεν σ΄ενδιαφέρει καθόλου να είσαι γνωστός ή άγνωστος. Το να έχεις εσωτερικό πλούτο είναι πολύ πιο δύσκολο από το να είσαι πλούσιος σε υλικά αγαθά και διάσημος. Χρειάζεται πολύ περισσότερη φροντίδα και πολύ οξυμένη προσοχή. Αν έχεις ταλέντο σε κάτι και ξέρεις πώς να το εκμεταλλευτείς, γίνεσαι διάσημος, αλλά ο εσωτερικός πλούτος δεν έρχεται μ΄αυτό τον τρόπο. Για να είσαι μέσα σου πλούσιος, ο νους σου πρέπει να κατανοήσει και να παραμερίσει τα πράγματα που δεν είναι σημαντικά, όπως το να θέλεις να είσαι σπουδαίος.
Ο εσωτερικός πλούτος προϋποθέτει να στέκεσαι στα πόδια σου, μόνος σου, αλλά ο άνθρωπος που θέλει να γίνει σπουδαίος φοβάται να στέκεται στα πόδια του μόνος του, επειδή γι΄αυτόν έχουν σημασία μόνο η κολακεία και η γνώμη του κόσμου.
Εμείς μιλάμε για μια εντελώς διαφορετική επανάσταση.
…] Εμείς μιλάμε για μια εντελώς διαφορετική επανάσταση.
Μιλάμε για μια επανάσταση η οποία μεταμορφώνει ριζικά, βαθιά, την ψυχολογική δομή του ανθρώπου [...]
[…] Ένα σοβαρό πείραμα βαθιάς αλλαγής πρέπει ν’ αρχίσει από τον εαυτό μας, από τον καθένα μας. Είναι μάταιο να αλλάζουμε μόνο τις εξωτερικές συνθήκες χωρίς βαθιά εσωτερική αλλαγή.
Η κοινωνία είναι ό,τι είναι ο άνθρωπος΄ αυτό που είναι η σχέση τού ενός με τον άλλο είναι και η δομή της κοινωνίας μιας χώρας.
Δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε μια ειρηνική κοινωνία που να έχει νοημοσύνη, αν το άτομο είναι αδιάλλακτο, βάναυσο και ανταγωνιστικό.
Αν από κάθε άνθρωπο λείπει η ευγένεια, η στοργή, η φροντίδα στη σχέση του με τους άλλους, δεν μπορεί παρά να δημιουργεί σύγκρουση, ανταγωνισμό και σύγχυση.
Η κοινωνία είναι επέκταση των ανθρώπων, η κοινωνία είναι προβολή του εαυτού μας. Μέχρι να το συλλάβουμε αυτό, να κατανοήσουμε βαθιά τον εαυτό μας και να τον αλλάξουμε ριζικά, η αλλαγή απλώς του έξω δεν θα δημιουργήσει ειρήνη στον κόσμο ούτε θα φέρει αυτή την ηρεμία και τη γαλήνη που είναι απαραίτητες για ευτυχισμένες σχέσεις σε μια κοινωνία.
Ας μη σκεφτόμαστε, λοιπόν, ν’ αλλάξουμε το περιβάλλον ΄ αυτό θα συμβεί –και πρέπει να συμβεί- αν ολόκληρη η προσοχή μας κατευθύνεται στη μεταμόρφωση του ατόμου, του εαυτού μας και της σχέσης μας με τον άλλο…
[…] Τι είναι κοινωνία; Δεν είναι δημιούργημα της σχέσης μας, της σχέσης ανάμεσα σε εσάς και σε εμένα και κάποιους άλλους; Οι σχέσεις μας είναι η κοινωνία και η κοινωνία δεν είναι κάτι ξεχωριστό από εμάς.
Επομένως, το ν’ αλλάξουμε τη δομή της τωρινής κοινωνίας χωρίς να κατανοήσουμε τις σχέσεις μας μεταξύ μας είναι απλώς το να συνεχίζουμε την τωρινή κοινωνία με τροποποιημένη μορφή.
Η σύγχρονη κοινωνία είναι σάπια, είναι μια διαδικασία διαφθοράς, βίας, μέσα στην οποία υπάρχουν πάντα αδιαλλαξία, σύγκρουση και πόνος΄ και για να επιφέρουμε μια ριζική αλλαγή στην κοινωνία, της οποίας είμαστε μέρος, πρέπει να υπάρξει κατανόηση του εαυτού μας.
[…] Μια ριζική αλλαγή στην κοινωνία μπορεί να γίνει όχι μέσα από ιδέες, αλλά μέσα από τη δική μου μεταμόρφωση στη σχέση μου με τους άλλους.
Η κοινωνία προφανώς χρειάζεται μεταμόρφωση –πάντα όλες οι κοινωνίες χρειάζονται μεταμόρφωση. Θα έπρεπε, όμως, αυτή η μεταμόρφωση να βασίζεται σε κάποια ιδέα, δηλαδή στην σκέψη, σε υπολογισμούς, σε έξυπνες διαλεκτικές αποδοχές ή αρνήσεις κι ένα σωρό άλλα; Ή από τη στιγμή που όλα τα μοντέλα το μόνο που δημιουργούν είναι αντιθέσεις, θα έπρεπε μια τέτοια επανάσταση να πραγματοποιηθεί χωρίς κανένα ιδιαίτερο μοντέλο;
Μια πραγματική επανάσταση μπορεί να γίνει μόνο όταν πάψει να υπάρχει η ιδέα του «εγώ σαν μια οντότητα ξεχωριστή από την κοινωνία΄ και αυτό το «εγώ» θα υπάρχει μόνο όσο θα συνεχίζεται η σκέψη, που είναι η διαμορφωμένη επιθυμία για ασφάλεια με διάφορους τρόπους.
Η κοινωνική επανάσταση –είτε είναι η γαλλική είτε η κομμουνιστική είτε οποιαδήποτε άλλη- είναι αποτέλεσμα γεγονότων, απρόβλεπτων περιστάσεων, εννοιών, ιδεών, συμπερασμάτων και, τελικά, το συμπλήρωμα ενός κύκλου.
[…] Εμείς μιλάμε για μια εντελώς διαφορετική επανάσταση. Μιλάμε για μια επανάσταση η οποία μεταμορφώνει ριζικά, βαθιά, την ψυχολογική δομή του ανθρώπου.
[…] Βλέπει κανείς ότι μια ριζική επανάσταση πρέπει να γίνει στο κέντρο, όχι στην επιφάνεια. Η αλλαγή στην επιφάνεια δεν έχει κανένα νόημα.
[…] Αυτό, λοιπόν που πρέπει σίγουρα να κάνουμε είναι να έχουμε επίγνωση του συνόλου του προβλήματαος, όχι μόνο στο συνειδητό, αλλά κυρίως στο υποσυνείδητο΄ πρέπει να έχουμε επίγνωσή του εσωτερικά, βαθιά.
Ο επιφανειακός νους μπορεί να δώσει αιτίες, εξηγήσεις, μπορεί λογικά να ξεδιαλύνει ορισμένα προβλήματα΄ αλλά όταν ενδιαφερόμαστε για ένα βαθύ πρόβλημα, η επιφανειακή προσέγγιση έχει πολύ μικρή αξία.
Κι εμείς νοιαζόμαστε για ένα πολύ βαθύ πρόβλημα, που είναι πώς να φέρουμε μια αλλαγή, μια επανάσταση στο κέντρο.
Χωρίς αυτή τη θεμελιώδη μεταμόρφωση, οι αλλαγές απλώς στην επιφάνεια δεν έχουν νόημα και οι αναμορφώσεις χρειάζονται διαρκή αναμόρφωση.
[…] Δεν ξέρετε πραγματικά τον εαυτό σας. Το να ξέρετε τον εαυτό σας σημαίνει ότι ξέρετε την εξαιρετική ικανότητα του νου σας να φωτίζει τις κρυφές γωνίες της καρδιάς σας΄ σημαίνει ότι ξέρετε πώς λειτουργεί ο νους σας και αν αυτό που σκέφτεστε είναι δράση ή απλώς αντίδραση΄ σημαίνει ότι έχετε επίγνωση της πολυπλοκότητας του υποσυνείδητου και ότι βλέπετε όλους τους υπαινιγμούς και τις νύξεις που το υποσυνείδητο προβάλλει στο συνειδητό.
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Jiddu Krishnamurti, "Εγώ χωρίς εγώ", εκδόσεις Καστανιώτη, 2013. Ανθολόγηση: Νίκος Πιλάβιος. Μετάφραση: Ανθή Ανδρεοπούλου, Νίκος Πιλάβιος
…] Εμείς μιλάμε για μια εντελώς διαφορετική επανάσταση.
Μιλάμε για μια επανάσταση η οποία μεταμορφώνει ριζικά, βαθιά, την ψυχολογική δομή του ανθρώπου [...]
[…] Ένα σοβαρό πείραμα βαθιάς αλλαγής πρέπει ν’ αρχίσει από τον εαυτό μας, από τον καθένα μας. Είναι μάταιο να αλλάζουμε μόνο τις εξωτερικές συνθήκες χωρίς βαθιά εσωτερική αλλαγή.
Η κοινωνία είναι ό,τι είναι ο άνθρωπος΄ αυτό που είναι η σχέση τού ενός με τον άλλο είναι και η δομή της κοινωνίας μιας χώρας.
Δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε μια ειρηνική κοινωνία που να έχει νοημοσύνη, αν το άτομο είναι αδιάλλακτο, βάναυσο και ανταγωνιστικό.
Αν από κάθε άνθρωπο λείπει η ευγένεια, η στοργή, η φροντίδα στη σχέση του με τους άλλους, δεν μπορεί παρά να δημιουργεί σύγκρουση, ανταγωνισμό και σύγχυση.
Η κοινωνία είναι επέκταση των ανθρώπων, η κοινωνία είναι προβολή του εαυτού μας. Μέχρι να το συλλάβουμε αυτό, να κατανοήσουμε βαθιά τον εαυτό μας και να τον αλλάξουμε ριζικά, η αλλαγή απλώς του έξω δεν θα δημιουργήσει ειρήνη στον κόσμο ούτε θα φέρει αυτή την ηρεμία και τη γαλήνη που είναι απαραίτητες για ευτυχισμένες σχέσεις σε μια κοινωνία.
Ας μη σκεφτόμαστε, λοιπόν, ν’ αλλάξουμε το περιβάλλον ΄ αυτό θα συμβεί –και πρέπει να συμβεί- αν ολόκληρη η προσοχή μας κατευθύνεται στη μεταμόρφωση του ατόμου, του εαυτού μας και της σχέσης μας με τον άλλο…
[…] Τι είναι κοινωνία; Δεν είναι δημιούργημα της σχέσης μας, της σχέσης ανάμεσα σε εσάς και σε εμένα και κάποιους άλλους; Οι σχέσεις μας είναι η κοινωνία και η κοινωνία δεν είναι κάτι ξεχωριστό από εμάς.
Επομένως, το ν’ αλλάξουμε τη δομή της τωρινής κοινωνίας χωρίς να κατανοήσουμε τις σχέσεις μας μεταξύ μας είναι απλώς το να συνεχίζουμε την τωρινή κοινωνία με τροποποιημένη μορφή.
Η σύγχρονη κοινωνία είναι σάπια, είναι μια διαδικασία διαφθοράς, βίας, μέσα στην οποία υπάρχουν πάντα αδιαλλαξία, σύγκρουση και πόνος΄ και για να επιφέρουμε μια ριζική αλλαγή στην κοινωνία, της οποίας είμαστε μέρος, πρέπει να υπάρξει κατανόηση του εαυτού μας.
[…] Μια ριζική αλλαγή στην κοινωνία μπορεί να γίνει όχι μέσα από ιδέες, αλλά μέσα από τη δική μου μεταμόρφωση στη σχέση μου με τους άλλους.
Η κοινωνία προφανώς χρειάζεται μεταμόρφωση –πάντα όλες οι κοινωνίες χρειάζονται μεταμόρφωση. Θα έπρεπε, όμως, αυτή η μεταμόρφωση να βασίζεται σε κάποια ιδέα, δηλαδή στην σκέψη, σε υπολογισμούς, σε έξυπνες διαλεκτικές αποδοχές ή αρνήσεις κι ένα σωρό άλλα; Ή από τη στιγμή που όλα τα μοντέλα το μόνο που δημιουργούν είναι αντιθέσεις, θα έπρεπε μια τέτοια επανάσταση να πραγματοποιηθεί χωρίς κανένα ιδιαίτερο μοντέλο;
Μια πραγματική επανάσταση μπορεί να γίνει μόνο όταν πάψει να υπάρχει η ιδέα του «εγώ σαν μια οντότητα ξεχωριστή από την κοινωνία΄ και αυτό το «εγώ» θα υπάρχει μόνο όσο θα συνεχίζεται η σκέψη, που είναι η διαμορφωμένη επιθυμία για ασφάλεια με διάφορους τρόπους.
Η κοινωνική επανάσταση –είτε είναι η γαλλική είτε η κομμουνιστική είτε οποιαδήποτε άλλη- είναι αποτέλεσμα γεγονότων, απρόβλεπτων περιστάσεων, εννοιών, ιδεών, συμπερασμάτων και, τελικά, το συμπλήρωμα ενός κύκλου.
[…] Εμείς μιλάμε για μια εντελώς διαφορετική επανάσταση. Μιλάμε για μια επανάσταση η οποία μεταμορφώνει ριζικά, βαθιά, την ψυχολογική δομή του ανθρώπου.
[…] Βλέπει κανείς ότι μια ριζική επανάσταση πρέπει να γίνει στο κέντρο, όχι στην επιφάνεια. Η αλλαγή στην επιφάνεια δεν έχει κανένα νόημα.
[…] Αυτό, λοιπόν που πρέπει σίγουρα να κάνουμε είναι να έχουμε επίγνωση του συνόλου του προβλήματαος, όχι μόνο στο συνειδητό, αλλά κυρίως στο υποσυνείδητο΄ πρέπει να έχουμε επίγνωσή του εσωτερικά, βαθιά.
Ο επιφανειακός νους μπορεί να δώσει αιτίες, εξηγήσεις, μπορεί λογικά να ξεδιαλύνει ορισμένα προβλήματα΄ αλλά όταν ενδιαφερόμαστε για ένα βαθύ πρόβλημα, η επιφανειακή προσέγγιση έχει πολύ μικρή αξία.
Κι εμείς νοιαζόμαστε για ένα πολύ βαθύ πρόβλημα, που είναι πώς να φέρουμε μια αλλαγή, μια επανάσταση στο κέντρο.
Χωρίς αυτή τη θεμελιώδη μεταμόρφωση, οι αλλαγές απλώς στην επιφάνεια δεν έχουν νόημα και οι αναμορφώσεις χρειάζονται διαρκή αναμόρφωση.
[…] Δεν ξέρετε πραγματικά τον εαυτό σας. Το να ξέρετε τον εαυτό σας σημαίνει ότι ξέρετε την εξαιρετική ικανότητα του νου σας να φωτίζει τις κρυφές γωνίες της καρδιάς σας΄ σημαίνει ότι ξέρετε πώς λειτουργεί ο νους σας και αν αυτό που σκέφτεστε είναι δράση ή απλώς αντίδραση΄ σημαίνει ότι έχετε επίγνωση της πολυπλοκότητας του υποσυνείδητου και ότι βλέπετε όλους τους υπαινιγμούς και τις νύξεις που το υποσυνείδητο προβάλλει στο συνειδητό.
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Jiddu Krishnamurti, "Εγώ χωρίς εγώ", εκδόσεις Καστανιώτη, 2013. Ανθολόγηση: Νίκος Πιλάβιος. Μετάφραση: Ανθή Ανδρεοπούλου, Νίκος Πιλάβιος
Εξαιρετική παρουσίαση και επιλογή αποσπασμάτων!
ΑπάντησηΔιαγραφή