Δεν θα δακρύσω άλλο, είπα,
δεν θα αναμοχλεύσω συναισθήματα.
Μα πώς θα με αφήσεις άγραφο,
ουρλιάζει το ποίημα,
περιφέρονται οι λέξεις μου
στοιχειωμένα φαντάσματα του μυαλού-
ανείπωτα θα μείνουν τα νοήματα
στα κρυφά συρτάρια της μνήμης-
στριφογυρίζουν αδιάκοπα
στο ψύχος οι δίνες των αισθήσεων.
Πώς θα με αφήσεις αζωντάνευτο
να θρηνώ τη σιωπή σου;
Απαιτεί το ποίημα
επώδυνα αμφισβητεί
τις αποφάσεις.
Ύστερα κολυμπά και
αναδύεται για ανάσες,
ποτάμι ρέει
με σταγόνες καυτές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου