Ώρες ραγισμένες στου χρόνου τις ρωγμές.
Αναλαμπές ονείρων που χάθηκαν.
Τρομακτική η στιγμή που οι αυτόχειρες αντίκρισαν κατάματα τον εαυτό τους.
Αστεία τα ρούχα του γελωτοποιού στην άκρη της γέφυρας
με τα τρένα να σφυρίζουν από κάτω της σαν τρελά.
Θλίψη βουβή το πρόσωπό του.
Περνούν τα βαγόνια σκοτεινά.
Τα τζάμια δακρυσμένα, γυμνά.
Συνάντηση σκληρή με τη μοναξιά.
Παγώνει ο άνεμος την τυραννική ακινησία των σταθμών,
ανήμπορες οι ψυχές να την αντέξουν.
Το λεπίδι της απουσίας κοφτερό κι αβάσταχτο.
Ιωάννα Αθανασιάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου