Β. Γερμενής - Αγρότισσα
Αστράφτει
πάλι
Σφίγγεται η καρδιά και το δάκρυ στα μάτια σου.
Με το σκοτάδι του ορίζοντα καρφιτσωμένο στα χείλη
πλέκεις την ευχή στο σύννεφο.
Να ‘ναι καλό το νερό.
Να μην καταστραφεί το βιος και πάει στράφι η χρονιά.
Να κρατηθεί η σοδειά, να στεριώσει το αύριο.
Τα παιδιά έχουν ανάγκες…
Σφίγγεται η καρδιά και το δάκρυ στα μάτια σου.
Με το σκοτάδι του ορίζοντα καρφιτσωμένο στα χείλη
πλέκεις την ευχή στο σύννεφο.
Να ‘ναι καλό το νερό.
Να μην καταστραφεί το βιος και πάει στράφι η χρονιά.
Να κρατηθεί η σοδειά, να στεριώσει το αύριο.
Τα παιδιά έχουν ανάγκες…
Αγρότισσα
εσύ
έμαθες από χρόνια να πολεμάς με τον καιρό.
Δέχτηκες την επίθεση από την κούνια σου.
Μεγάλωσες χωρίς γάλα
μα ορκίστηκες στα χέρια σου
να μη λείψει ποτέ απ’ τα παιδιά σου.
Ολάκερη η ζωή σου ένας απέραντος κάμπος
σπαρμένος με δεκάδες όνειρα
που ποτίζεις με τον ιδρώτα σου.
Σταθερό το βήμα και οι θυσίες αμέτρητες.
Με την έγνοια ζωσμένη στην ψυχή
και τη μαντίλα στο πρόσωπο
σκάβεις αγόγγυστα τη γη
φυτεύοντας ελπίδες στο πυρωμένο ηλιομεσήμερο.
Τίποτα δε χάρηκες για σένα.
Μήτε στολίστηκες, μήτε γλέντησες
μα ανέστησες ανθρώπους.
έμαθες από χρόνια να πολεμάς με τον καιρό.
Δέχτηκες την επίθεση από την κούνια σου.
Μεγάλωσες χωρίς γάλα
μα ορκίστηκες στα χέρια σου
να μη λείψει ποτέ απ’ τα παιδιά σου.
Ολάκερη η ζωή σου ένας απέραντος κάμπος
σπαρμένος με δεκάδες όνειρα
που ποτίζεις με τον ιδρώτα σου.
Σταθερό το βήμα και οι θυσίες αμέτρητες.
Με την έγνοια ζωσμένη στην ψυχή
και τη μαντίλα στο πρόσωπο
σκάβεις αγόγγυστα τη γη
φυτεύοντας ελπίδες στο πυρωμένο ηλιομεσήμερο.
Τίποτα δε χάρηκες για σένα.
Μήτε στολίστηκες, μήτε γλέντησες
μα ανέστησες ανθρώπους.
Αγρότισσα,
μάνα μου εσύ, αγκαλιά μου.
Όλα σε σένα τα χρωστάω.
Αυγή, φως και ανάσα μου παραδομένη στη λαχτάρα
παραδομένη στην ασφάλεια
στη συνέπεια, στην προσφορά
στην άνευ όρων αγάπη
μην αγρυπνάς πια.
Θέρισες τους καρπούς των κόπων σου.
Ήρθε ο χειμώνας τώρα μάνα μου.
Φόρα το πλεκτό σου να ζεσταίνεσαι.
Άσε τον απέξω να λυσσομανά.
Άσε σ’ αυτόν να κουβαλά το βαλιτσάκι
με τα φάρμακα και τις κουρασμένες θύμισες.
Εσύ κράτα αγκαλιά την πίστη
πως έχεις κάνει το καθήκον σου
με το παραπάνω μάνα μου.
Νιώσε δικαιωμένη και πρόσεχε.
Πρόσεχε γλυκιά, βασανισμένη μου μάνα
Σε χρειάζομαι, σ’ αγαπάω!
Όλα σε σένα τα χρωστάω.
Αυγή, φως και ανάσα μου παραδομένη στη λαχτάρα
παραδομένη στην ασφάλεια
στη συνέπεια, στην προσφορά
στην άνευ όρων αγάπη
μην αγρυπνάς πια.
Θέρισες τους καρπούς των κόπων σου.
Ήρθε ο χειμώνας τώρα μάνα μου.
Φόρα το πλεκτό σου να ζεσταίνεσαι.
Άσε τον απέξω να λυσσομανά.
Άσε σ’ αυτόν να κουβαλά το βαλιτσάκι
με τα φάρμακα και τις κουρασμένες θύμισες.
Εσύ κράτα αγκαλιά την πίστη
πως έχεις κάνει το καθήκον σου
με το παραπάνω μάνα μου.
Νιώσε δικαιωμένη και πρόσεχε.
Πρόσεχε γλυκιά, βασανισμένη μου μάνα
Σε χρειάζομαι, σ’ αγαπάω!
❀
Η Σμαρώ Νότου γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Σιτοχώρι Σερρών και κατοικεί στην Αλεξανδρούπολη. Σπούδασε Νοσηλευτική και εργάζεται στο Π.Γ.Ν.Α. Ασχολείται με τη συγγραφή ποιημάτων, πεζών κειμένων και άρθρων.
Έχει λάβει τιμητική διάκριση από την Π.Ε.Λ στους 33ους Πανελλήνιους Ποιητικούς Αγώνες Δελφών το 2018, το βραβείο ‘’Πολύμνια’’ στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ποίησης ‘’Κ.Π.Καβάφης’’ καθώς και ποίημά της θα συμπεριληφθεί στην υπό έκδοση Ποιητική Ανθολογία του 15ου Παγκόσμιου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού της Ε.Λ.Β.Ε.
Επίσης πολλά ποιήματα και κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά περιοδικά και έγκριτες Λογοτεχνικές Ιστοσελίδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου