ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΜΠΟΥΡΙΚΟΣ "Σάρκα γυμνή"

Είναι καιρός που λυπάμαι για την ανθρωπότητα
Κάθε παράκληση είναι ένα γυμνό παιδί
Μα πιο πολύ λυπάμαι για τον εαυτό μου
Γιατί ήθελα να λέγομαι άνθρωπος και ύστερα μεγάλωσα
Ξεχάστηκα τόσο πολύ που χάθηκαν οι ξυλομπογιές μου
Τώρα ποιον κόσμο να βάψω
Ποιο χαμόγελο
Ίσως όταν πάψω να ανάβω τσιγάρα για την ελπίδα
Εγώ και κάθε εγώ
Να πάψω να'μαι θεατής και να γίνω υπόλογος
Η δικαιοσύνη μου επιτέλους να μετρηθεί στη γύμνια
Όχι στα νούμερα
Μ'ακούς βρε παλιοκαθρέφτη;
Στη γύμνια!

Σταμάτης