Η βροχή δε σταματά, βρέχει συνέχεια.
Χρώματα θλίψης στην Αμάρυνθο.
Δόθηκε επιτέλους το μήνυμα,
Τα μαγαζιά να ανοίξουν,
όμως βλέπουν τη συνεχή βροχή,
ακούνε το ρυθμό του νερού,
στους δρόμους κυλάει, τη γη ποτίζει
Κι όσο περισσεύει στη θάλασσα τρέχει.
Πάει η προσμονή της χαράς και της γιορτής.
Άδικα περιμένουν πελατεία,
τα μπαράκια και τα ξενοδοχεία.
Το καλοκαίρι δε λέει να ’ρθει.
Ο βροχερός καιρός θρονιάστηκε,
δε μας εγκαταλείπει,
πλημμύρισε από σύννεφα τον ουρανό.
Στίχοι κυλούνε μες τη σκέψη μου πολλοί.
Βλέπω την Αμαρυσία Άρτεμη,
να περπατά σκυφτή στο δρόμο
κρατώντας το τόξο της χωρίς τα βέλη,
ενώ η βροχή σταματημό δεν έχει
σ’ αυτόν τον ιστορικό τον τόπο.
Ατέλειωτα βρέχει κι ο κόσμος δεν αντέχει,
1η Ιουνίου, το καλοκαίρι προσδοκά,
μάλλον φθινόπωρο θυμίζει.
Γιάννης Κοκκάλας
Εξαιρετικό! Υπέροχες εικόνες, δυνατά συναισθήματα, αλλά συνάμα και η προσδοκία ότι η μελαγχολία δεν μπορεί να κρατήσει πολύ, αφού δεν παύει να πρόκειται για μια καλοκαιρινή βροχή.
ΑπάντησηΔιαγραφή