ΤΖΕΝΗ ΣΑΚΟΡΑΦΑ “ΑΙΩΡΑ...”

Brooke Shaden Photography

Πέφτω.

Αιώρα σιωπής το σύμπαν.
Κοιτώ.
Και νιώθω βία.
Βαθιά... μαρμάρινα μαχαίρια, τεμαχίζουν όνειρα... στην καρδιά.
Γδέρνουν τα νύχια το χώμα...
ξεσκίζουν το άγνωστο.
Βάρκες μίσους, κολυμπούν, σ΄ ένα μικρό ποτάμι.
Ιδέες, πνίγονται στο βούρκο...
Πλέει μόνο το αίμα.
Μόνο μια κραυγή γεννιέται:
“Γεννήθηκα, για ν΄ αγαπώ το μίσος.
Γεννήθηκα, για να μισώ εσένα...
ανήθικε, μαύρε εαυτέ...
αόρατε ξιφομάχε της αορτής...
που χτυπάς κρυφά, στον πύργο του κήπου.”
...

Πουλιά... χαϊδεύουν το σπίρτο... κι ανάβει η Μούσα τον πυρσό!

Αυτόν, που δε θα καταλάβεις ποτέ...

Σήκω!

Έκπτωτε άγγελε του “εγώ”!

Εξαγνίσου... φιλί του Έρωτα!
Πλύνε το θυμό σου!

Χέρι ονειρικό σε οδηγεί...

Κι εσύ, ξαπλωμένος...
αρνείσαι τον δρόμο εκείνον, που σε οδήγησε κάπου... που δε θυμάσαι...
κι ούτε θα γνωρίσεις ποτέ...

Η χώρα της κρύπτης...
μια θολή μουτζούρα σε κενό χαρτί...
περιμένει...

Η βροχή, κολλάει στην άμμο...
χαϊδεύει το δάκρυ...
γίνεται... ένα.

Κι εσύ σιωπή, ουρλιάζεις, για ένα “αύριο”, που “σήμερα” δεν έχει.

Κι όμως, θα έρθει... Κάποτε...

Τυφλέ Οδυσσέα...

...

Χειμώνας η Άνοιξη, σε θαμπώνει...

Μπερδεύεσαι...

Ξεχνάς...

Αναθυμιάσεις...
σαν ύμνος από ηλεκτρισμένες μέλισσες...
σε πνίγουν, γλυκά, στο ξύλινο κουνάκι του πρώτου σου ύπνου...

Εφιαλτικά ονειρεμένες μέρες, ξεκινούν...

Κι εσύ, παραμένεις με το “θέλω” σου.

Καπνίζεις... ένα τελευταίο...

Μήπως και προλάβεις να ξυπνήσεις τους Θεούς!

Μα, εκείνοι, αγάλματα αμείλικτα, σε στύβουν...
ρουφούν το αίμα...
και μεγαλώνουν...

Κι εσύ, μικρό σπουργίτι...
πάνω σε σπασμένο κλαδί...

κάπως συνεχίζεις το τραγούδι...

κάπως ανασαίνεις...

κάπως φεύγεις...

κάπως χάνεσαι...

(Τζένη Σακοράφα)