ένα φεγγάρι στο στήθος σου
γέρνει στην απλωσιά του απείρου
αστραποβολάει αχνά και ονειρεύεται.
Είμαι το όνειρο του καιρού
όπου με βρεις και όπου με δεις
σαν το νερό στο ακρογιάλι
που το θαμπώνει ο ήλιος
με τα χρυσάφια του πόθου του
η αγάπη στη μοναξιά στη θυσία
σιωπηλά με τ΄αφίλητα τραγούδια της
ολόρθη πάντα θα στέκομαι.
Ακόμη και μες στην ξενιτιά
ω κόσμε την γλυκιά της μάνας μου
αγκαλιά ποτέ δεν ξέχασα,
κι ας έρχομαι από τόπους βάρβαρους
μέσα μου βαστώ του λογισμού
τα χαμένα, λίγα περιστέρια κρατώ
στη φωλιά, με τ΄ανάστημα γερμένο
στα μελτέμια, γράμμα της στέλνω
με πανιά ανοιγμένα στου πελάγου
τ΄ασάλευτα κύματα δάκρυ μου
από τα ξένα, μάνα δεν σε ξεχνώ.
Γρηγορία Πελεκούδα
Η φωτογραφία είναι από το Pinterest
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου