Από τη μέρα που έχασε τη γυναίκα του, η κατάθλιψη τον κατέβαλε. Τα παιδιά του δεν άντεχαν τις κρίσεις του, ούτε τις θλιβερές συμπεριφορές του, που πλήθαιναν με τον καιρό. Τον έκλεισαν σ’ ένα υπερσύγχρονο ψυχιατρείο με όλες τις ψυχιατρικές ειδικότητες (γνωστές κι άγνωστες) παρούσες. Εκεί οι γιατροί εφάρμοζαν στους ασθενείς νέες θεραπείες. Τις βάφτιζαν πρωτοποριακές κι ιδιαίτερα αποδοτικές (ιατρικά και θεραπευτικά). Στην περίπτωσή του όμως, δεν κατάφεραν απολύτως τίποτα. Η ασθένειά του δεν ήταν αντιμετωπίσιμη. Ο ίδιος ζούσε κυριολεκτικά στον δικό του κόσμο, δεν τον ενδιέφερε απολύτως τίποτα, ούτε καν το καθημερινό φαγητό. Καθόταν ώρες ολόκληρες στο δωμάτιό του και κοιτούσε τη φωτογραφία της γυναίκας του. Της έλεγε τα προβλήματά του, τις στενοχώριες του, ζητώντας τη βοήθειά της. Και ισχυριζόταν ότι έπαιρνε τις απαντήσεις και τις λύσεις που είχε πραγματικά ανάγκη. Όταν γιατροί (και συγγενείς) τον επιτιμούσαν ότι κάτι τέτοιο ήταν αφύσικο και ακραία εγωιστικό, τους απαντούσε ότι «η μνήμη είναι η ζωντανή έκφραση της αγάπης». Ο επικεφαλής των ψυχιάτρων, συμπέρανε (κάπως μελαγχολικά είναι η αλήθεια) ότι δεν επιθυμούσε να θεραπευτεί απ’ τη μνήμη, θα ήταν άρρωστος για πολύ καιρό ή και για πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου