Στο μαντίλι της μνήμης
σβήνουν οι ώρες
στον ορίζοντα
μια σταγόνα βροχής
σε διέγραψε,
κι όταν σβήνουν τα φώτα
η αρμύρα στα μάτια
βημάτιζε,
στο βαθύ του χρόνου
απουσίες ψιχάλιζε.
Μια σταγόνα βροχής
στην παλάμη της νύχτας
να κρέμεται,
το διάβα της πήρα
κι αυτή στις εμμονές τις έτρεχε
δεν είναι αυτό το καύσιμο
της αγάπης μου έλεγε
να λατρεύεις το αθέμιτο,
στο κενό του μυαλού
το τραύμα πάντα
θα μοιάζει άμοιρο.
Γρηγορία Πελεκούδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου