ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΝΤΟΣ " Βιβλιοπωλείο δίπλα σε φαρμακείο. (η Ποίηση, προς πώληση, σε έκπτωση)"

Βιβλιοπωλείο δίπλα σε φαρμακείο.

(η Ποίηση,

προς πώληση,

σε έκπτωση)

Έβγαλα τα ποιήματα

σε προσφορά. 

Πούλησα κάποια, με έκπτωση, 

πολύ φθηνά °

κάτω του Κόστους..

Μέγα λάθος!

Έπρεπε να κρατήσω την ταμπέλα "Δωρεάν",

και ν'αφήσω την πόρτα ξεκλείδωτη,

ανοιχτή μέρα και νύχτα,

όπως πάντα,

ελεύθερα να μπαινοβγαίνει

όποιος θέλει και να αρπάζει.

Τώρα όμως,

όλοι παζαρεύουν°

κι όπως τους βλέπω να διψούν

και να πονάνε, υποχωρώ

και τους τα αφήνω 

στην εξευτελιστική τιμή ενός παυσίπονου.

Δε φταίνε όμως αυτοί °

φταίω εγώ,

γιατί έπρεπε να ανοίξω

το μαγαζί,

δίπλα σε φαρμακείο.

Τώρα,

ποτέ δε θα μπορέσω να ξεφορτωθώ,

κανένα απ αυτά τα καταραμένα

τα ποιήματα!

Πάντοτε θα τα κουβαλάω μαζί μου,

θα καθρεφτίζονται μέσα στα κέρματα, ξεπουλημένα, 

και θα κοιτάνε ξανά πίσω°

γιατί το ξέρεις φυσικά,

αφού διαβάζεις και τούτο εδώ,

ότι τα ποιήματα είναι καταραμένα..

Άμα κοιτάξεις πιο προσεχτικά

θα δεις ξεκάθαρα τα ίχνη από αίμα στο χαρτί, 

που έσταζε απ το ιδρωμένο μέτωπο

κι από τα δάχτυλα,

την ώρα που επάνω γράφονταν οι λέξεις °

κι αν σκύψεις, ακόμα πιο βαθιά ανάμεσά τους,

εκεί που στέκονται τα κόμματα,

θα νοιώσεις την ανάσα του ποιητή,

αυτή που σε ποτίζει οξυγόνο,

όταν διαβάζεις,

όμως,

μπορεί και δηλητήριο..

Ένα αόρατο, πικρό διάλυμα

από λέξεις,

που μόλις μπούνε μέσα σου,

αρχίζουν το έργο τους αμέσως.

Στην αρχή, ένα ρίγος στο μυαλό,

μετά, ένα μούδιασμα στο στήθος,

τα μάτια θολώνουν,

η σκέψη αδρανεί,

η καρδιά αλλάζει χτύπο,

και γίνεσαι υποχείριο,

στοιχειώνεσαι μέσα τους

για πάντα.

Δεν είναι η ποίηση

παυσίπονο, 

ή θεραπευτική αντιβίωση°

είναι χειρουργική επέμβαση, σωτήρια, 

καμιά φορά, όμως 

και θανατηφόρα! 

Στυφό, κολώδες δηλητήριο,

σε ενδοφλέβιο ορό, 

απ την καρδιά

και τις πληγές πάνω στο σώμα του ποιητή.

Αυτή είναι η κατάρα

που ήθελα τόσο να ξεφορτωθώ °

κι αυτό,

γίνεται μόνο, όταν τα ποιήματα

είναι Δωρεάν,

όπως άλλωστε όλα τα ανεκτίμητα.

Για αυτό,

αν θέλεις τελικά,

να μπεις μες στην ψυχή του ποιητή, να πάρεις κάποιο απ τα κομμάτια, που χαρίζει,

μην μπεις κρυφά, σαν κλέφτης,

αλλά ελεύθερα, με ευθύνη αποκλειστικά δική σου,

αφού η είσοδος είναι ελεύθερη για όλους. 

Μόνο, άφησε για εξαγνισμό,

συμβολικά, στην είσοδο τον οβολό σου °

Τι σου ζητάει ο ποιητής;

Βγάλε τα ρούχα σου όλα,

ένα προς ένα,

ακούμπησέ τα διπλωμένα,

μπροστά στη είσοδο,

κι ύστερα μπές°

στάσου ολότελα γυμνός,

ευλαβικά ή προσβλητικά - δεν έχει σημασία -,

και σκύψε μέσα στο ποίημα όσο βαθύτερα μπορείς,

βούλιαξε στ' άπατα °

τότε, θα ναι δικό σου,

θα σε ακολουθεί για πάντα,

Δωρεάν.

Και μή διστάσεις,

να πιάσεις μαζί του την κουβέντα °

όσο στριφνοί και λιγομίλητοι

είναι οι ποιητές,

τόσο ανοιχτόκαρδα

και διψασμένα για φλυαρία

είναι τα ποιήματά τους.

Κι αν μοιραστείς μ αυτά,

τα μυστικά σου,

να μην ανησυχείς.

Κουβέντα παραπάνω δεν πρόκειται να πούνε, ούτε μία,

στον διπλανό °

αφού κι αυτός τους έχει ανοίξει την καρδιά του.

Κι όταν αυτό το περίεργο μυστήριο της εξομολόγησης

έχει τελειώσει,

τότε καινούριος, καθαρός,

εξαγνισμένος,

θα ξαναβαφτιστείς μέσα στις λέξεις °

και είτε θα γιατρευτείς,

θα γίνεις άτρωτος,

και θα ημερέψεις,

ή θα θεριέψεις,

θηρίο που στάζει δηλητήριο,

που όλοι το δείχνουνε και το φοβούνται,

και που δεν έχει τόπο

να σταθεί, μες στους ανθρώπους.

Θοδωρής Κόντος