ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Φωτογραφία : Μάνος Γαμπιεράκης

Μέσα στο ροδόχροο της Ανατολής.

Μέσα στο ροδόχροο της Ανατολής,
γερακίσια καμωμένη,
στης αστραπής και της βροντής
τον ήχο στεφανωμένη.
Δύσης συνέχεια και αρχή,
θαλασσοδαρμένη,
λατρευτική και απατηλή, βουνίσια πλασμένη.

Βασίλειο Θεών και Αετών,
νυμφών περιτριγυρισμένη.
Αρχαίων Μύθων ξακουστών με Δάφνη και Ελιά αγκαλιασμένη.
Μάνα της Δημοκρατίας και Αδερφή της Ιστορίας.
Αιώνων και αγώνων, κοιτίδα φιλοσοφίας.

Κόκκινο της εξουσίας, αίμα της θυσίας.
Λουλούδι πορφυρόλαμπρο, γαλάζια πλαισιωμένο.
Προδωμένο από φίλους και εχθρούς,
μα πάντα ζηλευμένο.
Αχ πατρίδα μου γλυκιά, καράβια στα ανοιχτά σου.
Θαλασσοπόρων η γενιά, Θεών η αρχοντιά σου!

10-5-2016

Φωτογραφία:Kostas Orologas

Δέντρο η καρδιά σου

Δέντρο η καρδιά σου με τραβάει μακριά,
σαν να καθρεφτίζει με πάει στο πουθενά.
Τα κλαδιά σου θύελλες που με ταλανίζουν,
τα χέρια σου δύναμη για να με στηρίζουν.

Γύρω μου οι άλλοι μοιάζουνε κοινοί,
μόνο εσύ με κάνεις να νιώθω ζωντανή.
Δύο μάτια μες στο άπειρο που με οδηγούν,
σε θάλασσες απάνεμες , χάρη για τον νου.

Αυτές τις ημέρες των αμφιβολιών που αποδυναμώνουν,
τα σύννεφα με αγκαλιάζουν και με αναστηλώνουν.
Φάρος η πίστη σου σε δύσκολες πορείες,
αχτίδες Ήλιου οι λέξεις σου για δυνατές αιτίες.

17-5-2016

Φωτογραφία: Παύλος Παυλίδης

Δεν μου βγαίνει δάκρυ...

Δεν μου βγαίνει δάκρυ, ούτε κραυγή,
μόνο η απόλυτη σιωπή.
Χαμένη η ματιά μου, χαμένες και οι σκέψεις μου.
Μόνο ένα κενό.
Δεν αισθάνομαι χτύπο, ούτε την αναπνοή μου, ένα συρτό ρόγχο ίσως από μια ελπίδα που φεύγει.
Παίρνω ανάσες δυνατές να την φέρω πίσω, αλλά το μυαλό ανθίσταται, η λογική είναι εκεί.

Η καρδιά ματωμένη, καλεί για βοήθεια,
ποιος να την ακούσει.
Την έχουν βάλει φυλακή, αυτή φταίει για αυτά που δεν έβλεπε το μυαλό.
Σπαρταρά δυνατά, χτυπιέται, πονά.
Πόσο πονά!! Διαπεραστικά. Δεν μπορεί να ξαναελευθερωθεί.
Οι μνήμες εκεί, φρουροί και αδυσώπητοι κυνηγοί.

Θα της θυμίζουν ότι ονειροβατεί. Ότι για αυτό τον πόνο φταίει μόνο αυτή.
Δεν είδε με τα μάτια καθαρά αλλά με τα άλλα, αυτά που αγαπά.
Γιατί να ήταν αυτή κάτι διαφορετικό, ήταν σαν όλες τις άλλες καρδιές για αυτό το αρπακτικό.
Νιώθει κοροϊδεμένη, καταπατημένη,
μια Βασίλισσα στις λάσπες ριγμένη.
Τα αρπακτικά δεν νιώθουν διαφορά, όλες οι καρδιές είναι οι ίδιες για αυτά.

Πώς αλήθεια μπορεί να βγει;
Όταν το στόμα δεν λέει αυτά που εννοεί.
Πώς μπορεί να ξεκινήσει πάλι από την αρχή;
Πώς να εμπιστευτεί αυτόν από τον οποίον έχει προδωθεί;
Είναι δύσκολο αγαθό η εμπιστοσύνη, χωρίς απλόχερη παραχώρηση και ελεημοσύνη.
Αν χαθεί είναι κάτι το περίπου αναντικατάστατο,
με τις μνήμες πάντα σαν δηλητήριο να επανέρχονται και να πληγώνουν.
Ένας ζωντανός θάνατος, μαρτυρικός και ισοπεδωτικός,
ένας ύπουλος εχθρός.

Ένα παιχνίδι, ένα παιχνίδι ήταν επειδή αισθάνθηκε.
Αισθάνθηκε τρυφερότητα, πίστη, ελπίδα, τόσο πλούσια συναισθήματα.
Και άλλα, άλλα πολλά που θα τα έδειχνε το σώμα μέσα από τα φιλιά.
Τώρα κάθεται εκεί, μόνη και ριμαγμένη.
Μια Πηνελόπη χωρίς τον Οδυσσέα,
γιατί αυτός έχασε τον δρόμο του και δεν υπολόγισε την Ιθάκη που τον περιμένει.
Οι συνήθειες τον πήρανε μακριά της και ούτε ένα δάκρυ δεν θέλει να χυθεί για να ποτίσει την καρδιά της.

19-7-2016

Φωτογραφία : Kostas Orologas

Ένα δάκρυ κύλισε αργά.

Ένα δάκρυ κύλησε αργά,
χάιδεψε το μάγουλο,
ρυάκι που κυλά.
Ένας χαμός είναι μια μικρή πληγή,
ένα αγκάθι στην ψυχή που πάντα θα είναι επικίνδυνη που και που να αιμορραγεί.
Ένα βάρος, μια δύσκολη αναπνοή, μια έλλειψη, μια θέση στην καρδιά κενή.

Είναι το γέλιο που δεν θα ξαναδείς,
είναι πέντε αράδες γράμματα που δεν θα ξαναπείς.
Είναι συναισθήματα που δεν θα εκφραστούν, είναι πληγές και πρέπει ,
που δεν θα εκτονωθούν.
Είναι ένας συννεφένιος ουρανός, γκρίζος, μπερδεμένος και μερικές φορές τρομακτικός.
Που με κεραυνούς και αστραπές, τρέφεται αυτός.

Είναι μερικοί άνθρωποι που αφήνουν σφραγίδα στην ψυχή.
Που δεν μετράει ο χρόνος το πόσο τους έχεις ξαναδεί.
Είναι ο τρόπος έκφρασης, είναι η μορφή, είναι αυτό που βγάζει από μέσα του και δεν μπορεί να ειπωθεί.
Είναι σαν να βλέπεις Περιστέρι κατάλευκο πάνω στον ουρανό, ένα αθώο βλέμμα,
ένα παράπονο αληθινό.

21-9-2016

Φωτογραφία : Kostas Orologas

Δυο πουλιά ξεστρατισμένα.

Δυο πουλιά ξεστρατισμένα,
δυο κορμιά αγαπημένα,
πάνω στου ονείρου το κρεβάτι,
με το φεγγάρι για προστάτη.

Δυο καρδιές που ανταμώνουν,
δύο ψυχές που θυμώνουν,
όταν μακριά είναι η μία από την άλλη,
στου φεγγαριού το μονοπάτι.

Ανοίγουν φτερά με τον αγέρα,
σε τσάρκες του ονείρου και παραπέρα,
με των αστεριών την συντροφιά
και των αγγέλων την ομορφιά.

Πετάνε σε κόκκινους ουρανούς του πάθους,
πίνουν απρόσμενα νερό του βάθους.
Ένα βάθος που φτάνει μέχρι τις ρίζες της ψυχής,
που ξεδιψά όλους τους ερωτευμένους αυτής της γης.

Και σαν θέλουν να ξαποστάσουν,
σε γη του ονείρου να βραδιάσουν,
βάζουν του φεγγαριού τις ακτίνες,
σεντόνι των κορμιών τους από τις λίγες.

Τα πλάσματα και η φύση να τους νανουρίζουν
και οι άγγελοι να τους παιανίζουν.
Ήχοι, εικόνες και μελωδίες,
από διαμαντένιες ραψωδίες.

23-8-2016