ΠΕΡΣΑ ΖΗΚΑΚΗ "Το όραμα"

Φωτογραφία -  Aliza Ruzell

Το όραμα

Επιστρέφοντας οι μνήμες

ανακαλύπτεις με τον καιρό πως

παρασύρουν στο διάβα τους

όλες τις ερμηνευμένες λέξεις,

τις ειπωμένες μα και τις τις ανείπωτες, 

μετατρέπουν όλες τις φωτεινές εικόνες σε μαυρόασπρες

και μόνο μέσα από κρυφούς φωτισμούς

επιτρέπουν

μια θέαση από απόσταση

όλων αυτών που κάποτε έζησες

με οδυνηρό αντίτιμο

μια μικρή συμμετοχή για τα ήδη βιωμένα

μα ουδέποτε λησμονημένα

Αποξηραμένα φυτά που κάποτε

μοσχομύριζαν ζωή

ακολουθούν τώρα πια την πορεία

των έλξεων και απωθήσεων

των γραμμένων αλλά και άγραφων στιγμών

μέσα από τον αμείλικτο φακό του παρελθόντος.

π.ζ

✦    ✦    ✦    ✦

Μόνος τώρα πια αρμένιζε τις θάλασσες, μόνη η πλώρη έσκαβε το κύμα. Κι εκείνος το νου του αλλού. Στην Ισαβέλλα,τη δική του Ισαβέλλα που κάποτε έδινε ζωή στη ζωή του με την παρουσία της. Κι έτσι άλλοτε αρμενίζοντας, μα τις πιο πολλές φορές παλεύοντας με τις φουρτούνες, πέρασαν τα χρόνια. Το σκαρί πάλιωνε με τα χρόνια μαζί με το κορμί του κι όμως εκείνος δεν φαινόταν να χάνει τη θαλάσσια διαδρομή της γαλέρας.

Είχε ζωγραφίσει τη μορφή της στην πλώρη και την άφηνε να σκίζει τα κύματα με την ελπίδα ότι φτάνει κοντά στον προορισμό του.Ο αφρός της θάλασσας του θύμιζε τα λευκά της χέρια, πώς τον χάιδευαν, πώς με τις κινήσεις τους του μιλούσαν και του ψιθύριζαν σ' αγαπώ, πώς κρατούσε εκείνη το ποτήρι σαν έπιναν μαζί το κόκκινο κρασί στο παλάτι των ονείρων τους. Θυμόταν κάθε της άγγιγμα, στο στέρνο, στην πλάτη του, στον αυχένα...θυμόταν τις σιωπές τους, τις λέξεις τους που έβγαιναν πληθωρικές, αυτές που ο ήχος τους σαγήνευε και τους δυο τους.

Δεν ήθελε πια ν' ανακαλύψει τίποτα άλλο. Τα είχε ζήσει όλα.H σκέψη της Ισαβέλλας τον βοηθούσε να προχωρεί. Ήξερε πως όπου και να πήγαινε μπροστά του θα την έβλεπε κι ας μην ήταν παρούσα. Η απουσία της θαρρείς τον έτρεφε, τον ανάγκαζε να πηγαίνει όλο και πιο μακριά στο άγνωστο με τη βεβαιότητα ότι εκείνη θα ήταν εκεί και θα τον περίμενε. Πολλές φορές συναντιόταν με τον πόθο του για κείνη, πολλές νύχτες ξαγρύπνησε για χάρη της. Τα λευκά της χέρια έμοιαζαν να τον αγκαλιάζουν." Ισαβέλλα", φώναζε το όνομά της τις νύχτες.Πολλές φορές όταν στον ύπνο του ερχόταν την έβλεπε να κλαίει

"Ισαβέλλα μην κλαις αγάπη μου, έρχομαι να σ' ανταμώσω"

Το μακρύ εκείνο ταξίδι κόντευε ν' αγγίξει τις ακτές του προορισμού του. Κάποτε τελείωσε όπως όλα τα ταξίδια. Εκείνη τον περίμενε όπως είχε φανταστεί. Την πλησίασε ενώ του φαινόταν πως είχαν παραλύσει τα πόδια του. Άνοιξε με τα χέρια του μια αγκαλιά. Το όραμά της του χαμογέλασε με το πιο γλυκό του χαμόγελο.

"Σ' αγαπώ", της είπε.

" Σ΄αγαπώ" απάντησε το όραμα.

Είχε πια αγγίξει τον προορισμό του.

πέρσα ζηκάκη "κομμάτια ζωής στο συρτάρι"