Και τώρα που η αυλαία πέφτει
στον ορίζοντα των ανθρώπων περισσεύει το παράπονο...
Αναλύουν τις προθέσεις σου,
γοητευμένοι από τον κίνδυνο της γύμνιας των δένδρων
σε κατηγορούν για τον θάνατο της Περσεφόνης...
Γητεύουν τ´ άλογα να τρέξουν στο αχανές θνήσκον τοπίο,
σαν να είναι η τελευταία δήλωση πριν τον χειμώνα...
Σαν να φταις εσύ, που δεν διδάσκονται...
Κράτησε τα χρώματα στα δάχτυλά σου,
την μόιρα φύσηξε στον ενύπνιο βίο τους...
Εσύ, άλλωστε, γιγνώσκεις από θλίψη...
Οι άνθρωποι πεθαίνουν όλες τις εποχές,
ανήλιαγοι και μόνοι,
υποσχόμενοι πως τ´ άλλο καλοκαίρι θα έχουν καλυτερέψει...
Η Περσεφόνη είναι ζωντανή στους χυμούς της σοφίας σου...
Μαρίνα Σολδάτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου