ΝΙΟΒΗ ΙΩΑΝΝΟΥ " Ατιτλο"

ήρθε το χαρτί
έλαβα την ιστορία σου
λυπήθηκα τόσο πολύ που στο τέλος πέθανες
σ' έκρυψα σ' ένα βιβλίο με εξώφυλλα χοντρά
σ’ ονόμασα Ρασκόλνικωφ
άφησα τα μαλλιά μου ν’ ασπρίσουν
τράβηξα δυνατά το σύρτη
κάθισα στην καρέκλα την κουνιστή
το ρολόι σταμάτησε
χρόνια τώρα
το τσάι σερβίρεται στις πέντε ακριβώς
άκουσε λοιπόν
το τέλειο έγκλημα θέλει τέμπο
το πλήθος
να σ’ αποθεώνει χτυπώντας παλαμάκια
στο ρυθμό της σφαγής
πίστεψέ με κανείς δε θα δει την αλήθεια
κι εσύ δε θα χρειαστεί να τρομάξεις
δε θα διαρρεύσει εντός σου καμιά υποψία ενοχής
όλα για το παιχνίδι γίνονται
οι κύριοι θα φορούν τα μαύρα κοστούμια τους για να μοιάζουν νεκροί ή ευπρεπείς
οι κυρίες…
με τρομάζουν οι κυρίες με τα λευκά γάντια
λεπτεπίλεπτες και βαθιά θλιμμένες
σχεδόν πάντα έτοιμες να ευεργετήσουν
σχεδόν πάντα έτοιμες να προδώσουν
δεν ήξερα τον τρόπο να τους χαμογελάσω
όταν μου άπλωναν το χέρι
https://niovi-ioannou.blogspot.com/
νιοβη