Τα μάτια της μελαγχολίας του φθινοπώρου αχνοφεγγίζουν στις παλάμες του νερού
Ρέει μέσα στις φθινοπωρινές σταγόνες της βροχής
Χαρίζει την στοργή της στις θάλασσες των χρυσοκόκκινων φύλλων που καλύπτουν
τα μαρμάρινα σκαλοπάτια σφραγισμένα από τις ρυτίδες του χρόνου
Μοιάζουν με δάκρυα που σκαλίζουν άδοτες λέξεις αγάπης στα νοτισμένα τζάμια
από το μοναχικό ξωκλήσι
Στέκει αμίλητο στην άκρη του λειμώνα της απουσίας
Απλωμένα κλαριά σαν χέρια που απλώνονται στους μακρινούς ουρανούς σε ικεσία
αγκαλιάζουν τους πάλλευκους τοίχους του
Πεταλούδες μιας λησμονημένης Άνοιξης εναποθέτουν ένα στεφάνι από κατάλευκα κοχύλια
αγιασμένα στις αιώνιες χρυσές αμμουδιές,
χρώματα ηλιοβασιλέματος που ευωδιάζουν μέλι και πορφύρα
και στεφανώνουν τα φτερά τους,
άνθη γιασεμιών και ένα τρυφερό φιλί αποχαιρετισμού
στα διψασμένα χείλη των φύλλων
Στις υπέρτατες συντμήσεις των πέτρινων βημάτων του χρόνου
κλείνω το γόνυ δέομαι και ικετεύω
Ποτέ μην λησμονηθούν τα άυλα όνειρα και τα τοπία των ανθρωπίνων τραυμάτων
που αφέθηκαν στην Ιερότητα και την ευσπλαχνία των δακτύλων της Θεϊκής Αγάπης.
Σ.Χ.
Ξεχειλίζει από ευγένεια.....πολύ ωραίο !
ΑπάντησηΔιαγραφή